Ο ίδιος επεσήμανε επίσης ότι “το όλο εγχείρημα αφορά και στο μέτρο ωριμότητας και ευαισθησίας της ίδιας της κοινωνίας, που πρέπει να αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες χωρίς διακρίσεις και με μέριμνα, ώστε να σπάσουμε τα στερεότυπα για τη συμμετοχή των ανθρώπων με αναπηρία στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή”.
Εξάλλου, παρά τα ισχύοντα διεθνή και ευρωπαϊκά νομοθετικά πλαίσια, στην πραγματικότητα δεν κατοχυρώνεται το δικαίωμα των ανάπηρων ατόμων στην κοινωνική τους ένταξη αλλά και στην εργασία. Το ποσοστό εργασίας των ατόμων με αναπηρία και ιδιαίτερα των ατόμων με νοητική αναπηρία εξακολουθεί να είναι χαμηλό στην Ελλάδα, παρά τις νομοθετικές ρυθμίσεις που σχετίζονται με την εργασία, την απαγόρευση των διακρίσεων και τα οικονομικά κίνητρα προς τους εργοδότες.
Σύμφωνα με έρευνες, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, τα χαμηλότερα επίπεδα εργασίας και εκπαίδευσης τεκμηριώνουν το γεγονός ότι το ποσοστό φτώχειας για τα ανάπηρα άτομα είναι 70% υψηλότερο από το μέσο όρο. Μεταξύ αυτών υπάρχουν 4 εκατομμύρια άτομα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με αναπτυξιακές αναπηρίες. Το ποσοστό αναπηρίας των συγκεκριμένων ατόμων σε σχέση με το γενικό πληθυσμό είναι υπερδιπλάσιο. Γι’ αυτό και το ζήτημα, όπως ακριβώς το έθεσε και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι μόνο η ύπαρξη ενός ισχυρού νομοθετικού πλαισίου ή και, προσθέτω, τι χρειάζεται να πράξουν τα συγκεκριμένα άτομα, αλλά και πώς χρειάζεται να ενεργήσει η ίδια η πολιτεία και η κοινωνία. Όπως, επίσης, απόλυτα αναγκαία είναι η ύπαρξη και δημιουργία καινοτόμων μεθόδων κατάρτισης για την πρόσληψή τους, αλλά και ένα σχέδιο δράσης για την ένταξή τους σε περιβάλλοντα επιχειρήσεων.