Ο λόγος για τον μεσοεπιθετικό της Εθνικής Δανίας Κρίστιαν Έρικσεν, ο οποίος σωριάστηκε αναίσθητος κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Φινλανδία. Για αρκετή ώρα η ζωή του κρεμόταν από μία κλωστή, ενώ οι πιθανότητες έδειχναν να μην είναι με το μέρος του. Χρειάστηκε να του γίνει απινίδωση και καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση μέσα στον αγωνιστικό χώρο και μετά από αρκετή ώρα αγωνίας η κατάστασή του ελέγχθηκε.
Το μυαλό πολλών πήγε σε παλαιότερα περιστατικά, όταν ποδοσφαιριστές όπως οι Φοέ, Φέχερ, Πουέρτα κ.ά. έσβησαν μέσα στο γήπεδο, ενώ νωπές είναι ακόμα οι μνήμες και από αντίστοιχα τραγικά περιστατικά με θύματα νεαρούς ποδοσφαιριστές σε τοπικά πρωταθλήματα, όπως και στην περιοχή μας.
Τι μένει από όλο αυτό, πέρα από το ότι η ανθρώπινη ζωή κρέμεται από μία κλωστή; Η ανάγκη για ετοιμότητα αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων στο μέτρο του δυνατού. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί βασικά με δύο τρόπους. Πρώτον με την εκπαίδευση όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων στις πρώτες βοήθειες και στη χρήση απινιδωτή και δεύτερον με την εγκατάσταση τέτοιων μηχανημάτων σε χώρους συνάθροισης κοινού.
Μιλώντας όμως για αθλητικούς χώρους, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιούνται αγώνες χωρίς καν ιατρική παρουσία στο γήπεδο. Έκτακτα και σοβαρά περιστατικά σίγουρα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, όμως η σωστή προετοιμασία και πρόληψη μπορούν να μειώσουν τις πιθανότητες για αναπάντεχες ανθρώπινες απώλειες.
Ας ξεκινήσει λοιπόν η σχετική εκπαίδευση ακόμα και στα σχολεία και σίγουρα δεν θα βγούμε χαμένοι.