Το φαινόμενο των ημερών μας, όπως διαπιστώνει κανείς το τελευταίο διάστημα, είναι ο θυμός. Αυτός που ξεχειλίζει από παντού και κυρίως από τα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία τείνουν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις, να δικάζουν και να καταδικάζουν, να δικαιολογούν και να υπερασπίζονται και σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, να κλαίνε. Ναι, να κλαίνε. Οι χρήστες, οι άνθρωποι όπως όλοι μας, όπως εμείς, όπως οι διπλανοί μας, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό δείχνουν να καταρρακώνονται στο ανάγνωσμα τραγικών ειδήσεων και εκφράζουν τα συναισθήματά τους με λίγες ή περισσότερες λέξεις.
Η εποχή που ζούμε όμως είναι το 2021. Οι λέξεις πια έχουν μικρύνει. Οι έφηβοι ήδη έχουν “πετάξει” τα φωνήεντα από τον λόγο τους και γράφουν με τα απαραίτητα σύμφωνα μόνο. Η φιλοσοφία και οι επιστήμες έχουν ξεψαχνίσει τον άνθρωπο και συνεχίζουν να ψάχνουν τις αιτίες που αυτός γίνεται τέρας. Σε πολλά έχουν ήδη απαντήσει.
Είμαστε στο 2021. Δεν χρειάζονται από εμάς ούτε λέξεις (ας τις αφήσουμε στους ποιητές), ούτε αναλύσεις (υπάρχουν ευτυχώς οι επιστήμονες, δεν είμαστε στον Μεσαίωνα). Τα δάκρυα από πίξελ και μεγκαμπάιτ και οι κοινοποιήσεις συγκινητικών κειμένων δεν ωφελούν κανέναν. Πράξεις. Πράξεις και ενέργειες. Αυτό χρειάζονται παιδιά σαν τον “ιώβειο” Γιακουμάκη και όχι το “να έρχεστε να κλαφουνάτε πάνω από τον τάφο μου” που έλεγε και η Σοφία η Φίλντιση.
Η εποχή θέλει τη δική της επανάσταση: Να σηκώσουμε το βλέμμα από το κινητό και να πιάσουμε την κουβέντα στο εσωστρεφές γειτονόπουλο. Να προτείνουμε περπάτημα στον ντροπαλό συμμαθητή. Να στρέψουμε κάπου συγκεκριμένα την προσοχή και όχι το λάικ μας. Ενεργοποίηση θέλει μέσα από τον δικό μας κύκλο. Δίπλα μας είναι η γυναίκα που τις τρώει, παραδίπλα είναι το κακοποιημένο παιδί. Δε θα φύγει το μπούλινγκ από μόνο του, πρέπει να το προγκήξει κάποιος. “Οχι άλλα δάκρυα”, το έχει γράψει και ο Αλέκος Παναγούλης, που ήταν και πιο επαναστάτης από όλους μας στο κάτω-κάτω.
