Η ώρα της αποτίμησης και της κριτικής δεν έχει έρθει ακόμα, όσον αφορά τις καταστροφικές πυρκαγιές που βασάνισαν και αυτό το καλοκαίρι τη χώρα. Εκτός αυτού, ίσως είναι καλύτερο αυτά να τα κάνουν οι ειδικοί και όχι όλη η Ελλάδα μέσα από μία οθόνη κινητού.

Ολοι μας όμως μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Να βοηθήσουμε και να ανταποκριθούμε στις εκκλήσεις των συλλόγων και των επίσημων φορέων για βοήθεια στο συνάνθρωπο.

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις πλημμύρες, που άφησαν πίσω τους μια Μεσσηνία αποδυναμωμένη σε όλα τα επίπεδα. Η Εκκλησία τότε είχε απευθύνει κάλεσμα, στο οποίο πολύς κόσμος και επιχειρήσεις ανταποκρίθηκαν. Δεν έλειψαν όμως και κάποια περίεργα, τα οποία χαράχτηκαν στη μνήμη μας και τώρα ήρθε η αφορμή να τα σχολιάσουμε.

Η Εκκλησία βοήθησε τότε και βοηθάει πάντα. Δεν είναι δίκαιο να κατηγορούμε τους άλλους για αδιαφορία. Ενδέχεται να γίνεται έργο από διάφορες πλευρές και εμείς να μην το ξέρουμε. Ενδέχεται επίσης εμείς που το παίζουμε κριτές, να πέφτουμε σε χειρότερα λάθη από εκείνα που κατηγορούμε.

Βασικότατο στοιχείο: Οι άνθρωποι που έχασαν το βιός τους δεν έχουν ανάγκη τις παλιές μας τουαλέτες και τις γόβες που δεν είναι στη μόδα. Δικαιούνται ρούχα, καινούργια ή χρησιμοποιημένα -αλλά καθαρά-, διπλωμένα και σημειωμένα με κάποιον τρόπο ως προς το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά τους. Το να βγάζουμε μια σακούλα ρούχα και να την κουβαλάμε ξεφυσώντας, για να δείξουμε στη γειτονιά ότι προσφέρουμε, είναι μια φούσκα, όταν μέσα ο σάκος δεν έχει καθαρά και χρήσιμα είδη. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα της ανακύκλωσης εξάλλου. Αν δεν τα θέλουμε υπάρχουν οι κόκκινοι κάδοι, υπάρχουν και μαγαζιά όπου τα δίνεις και κερδίζεις έκπτωση. Δεν κάνουμε εκκαθάριση στις παγιέτες μας, ούτε παίζουμε στο “My style rocks”. Η φιλανθρωπία είναι μια δύσκολη υπόθεση, γι’ αυτό και πρέπει να συμβουλευόμαστε επίσημους φορείς ή κοινωνικούς λειτουργούς για το πώς να την κάνουμε πράξη.

Και πάνω από όλα να μην μιλάμε πολύ. Να σκεφτόμαστε, να πράττουμε, αλλά σιωπηλά…