Κάθε αλλαγή επίσης, λένε, συμβαίνει για καλό και κάθε τι νέο οφείλουμε να το μελετάμε, να το εξετάζουμε -τουλάχιστον, αν όχι να το υιοθετούμε.
Παρότι δεν είναι ακριβώς δόκιμος ο όρος, έτσι σαν “μόδα” μπήκαν στη ζωή μας πολλά πράγματα. Η φιλοζωία σχετικά πρόσφατα, ο φεμινισμός λίγο παλιότερα, ο εθελοντισμός σε διάφορους τομείς, ξεκίνησαν ως τάσεις και έγιναν ολόκληρα κινήματα. Αλλαξαν την καθημερινότητα των ανθρώπων, έγιναν τρόποι βελτίωσης της ζωής μας, έφεραν μικρές και μεγάλες “επαναστάσεις”. Ετσι κατά καιρούς νιώθουμε καλύτερα δηλώνοντας το τι νιώθουμε, το τι είμαστε.
Μία ιδιότητα όμως δείχνει πως αργεί πολύ να ενσωματωθεί στις συνήθειες των νεοελλήνων. Αυτή του αιμοδότη. Τα νούμερα δείχνουν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι οι ανάγκες είναι μεγάλες και ότι τα ποσοστά ενδιαφέροντος στη χώρα παραμένουν χαμηλά, παρότι οι σύγχρονοι Ελληνες δείχνουν ευαισθησία σε πολλά άλλα κομμάτια. Γιατί όχι λοιπόν και σε αυτό;
Η χώρα οφείλει να κάνει ακόμη πολλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και η κεντρική εξουσία να κάνει τη διαδικασία πιο εύκολη και πιο ανοικτή (φαίνεται πως κάτι κινείται σχετικά με το ερώτημα για τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις στο ειδικό έντυπο αιμοδοσίας).
Δηλώνουμε φιλειρηνιστές, δηλώνουμε μοντέρνοι, δηλώνουμε ενεργοί πολίτες, δηλώνουμε “νοιασμένοι”. Ωρα να δηλώσουμε και αιμοδότες, πέρα από μόδες και τάσεις. Για ένα τακτικό ραντεβού ζωής.