Κάπως καλύτερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα αν κατηφορίσει κανείς στον άξονα βορρά-νότου, αλλά όχι από τους κεντρικούς δρόμους: Εκεί το παιχνίδι μοιάζει χαμένο πια.
Στους πιο μικρούς δρόμους, ίσως και να επιβιώνει ακόμα κάποια μονοκατοικία με κήπο ή έστω ένα οικόπεδο που παραμένει άχτιστο, σε πείσμα των καιρών. Αλλά κι αυτά, εν όψει της «προόδου» και παρά την κρίση, λιγοστεύουν απελπιστικά.
Φτάνοντας στην παραλία, μπορεί να θαυμάσει κανείς τις... πολυκατοικίες, αλλά και τα λιγοστά νεοκλασικά που εξακολουθούν να αντιστέκονται - άγνωστο για πόσο ακόμα...
Οι μόνες ανάσες της πόλης, τα δύο τεχνητά της πάρκα, βρίσκονται κι αυτά στο νότιο τμήμα της. Χώροι που δημιουργήθηκαν εξ αρχής με τη δαπάνη πολλών χρημάτων, όταν θα αρκούσε -αν υποτεθεί ότι μπορούσε κάποιος να προβλέψει την πορεία των πραγμάτων- απλώς να μείνουν οι συγκεκριμένες περιοχές ως είχαν.
Το ίδιο συμβαίνει ήδη στην Ακρίτα, στην Ηρώων, στην Αύρας, στη Νέα Είσοδο - όπου σήμερα τα περιβόλια και το πράσινο υποκύπτουν στο τσιμέντο και την άσφαλτο. Οπου αύριο θα δαπανηθούν σημαντικά ποσά για να φτιαχτεί ίσως κάποιο... πάρκο.
Ας είναι...
Ηταν σε ένα από αυτά τα δύο πάρκα που πέρυσι το Μάη, προχωρημένο σούρουπο, ξανακούστηκε η θλιμμένη λαλιά του γκιώνη. Μια λαλιά που υποχωρεί όλο και νοτιότερα, από τον Κήπο της Εδέμ -όπου την πρόλαβα εγώ- στους μπαξέδες της Κηπούπολης κι από εκεί στο πάρκο του λιμανιού.
Ας πείτε ό,τι θέλετε...