Στην Καλαμάτα το κλίμα γίνεται ολοένα και πιο θερμό, όσον αφορά το φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής. Η πόλη, ο νομός έχει ήδη χωριστεί, ο κόσμος φανατίζεται ολοένα και περισσότερο, τα βάζει με τους πολιτικούς, με τους βουλευτές, με τους γνωστούς του, με τους γείτονές του στην τελική.

Από την άλλη, λίγο παραπέρα, στο χωριό του Σουληναρίου, τη γενέτειρα του αριστερού φιλοσόφου Θοδωρή Βλαχοδημήτρη, άνθρωποι εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο να μπει η προτομή του στην πλατεία. Το περιστατικό χαρακτηρίστηκε από... τσαμπουκά, επιθετική στάση στους φίλους του νεκρού, απειλές για τον ερχομό της Χρυσής Αυγής στο σημείο. Ο Δήμος Πύλου έκανε αναφορά, αλλά ταυτόχρονα "πάγωσε" τις διαδικασίες. Τι μήνυμα δίνει αυτό σε όλους τους υπόλοιπους; Στον ακαδημαϊκό κόσμο; Στους φοιτητές, σε όλο τον κόσμο; Πως οι τοπικοί άρχοντες υποχώρησαν στις απειλές. Δεν είχε ο δήμος αστυνομική δύναμη να φυλάει την εκδήλωση, σε περίπτωση που ο οποιοσδήποτε θα κινείτο απειλητικά απέναντι στους ανθρώπους ή στο μνημείο; Ο Βλαχοδημήτρης δε θα ήθελε οι αστυνομικές δυνάμεις να φυλούν τα... αυτονόητα. Αλλά δεν είναι χρέος όλων μας να περιφρουρήσουμε την επιθυμία των συντοπιτών του να τον τιμήσουν; Στο κάτω κάτω ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος, που ξεκίνησε από ένα χωριό της Πυλίας και έφτασε να γίνει ένας σπουδαίος πανεπιστημιακός δάσκαλος πανευρωπαϊκής εμβέλειας. Οσο κι αν διαφωνεί κάποιος πολιτικά μαζί του, δε μπορεί να μην αναγνωρίσει το συγγραφικό, το ποιητικό του ταλέντο. Οι ποιητές δεν έχουν ταυτότητα, είναι πανανθρώπινοι, απευθύνονται σε όλους, γράφουν, εμπνέονται για όλο τον κόσμο. Ειρήνη υμήν. Αλλά τέτοιες καταστάσεις πρέπει να μας αφυπνίζουν και να μας κάνουν να σηκωνόμαστε από τους καναπέδες. Και αν όχι να κατεβαίνουμε στους δρόμους, να ανοίγουμε κανένα βιβλίο.