Πρωτοφανείς αντιδράσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στα μεταπολιτευτικά δεδομένα της χώρας. Μετά από αρκετές μέρες από την ξαφνική αυτή απόφαση υπάρχει στην κοινωνία διάχυτη η άποψη ότι όντως κάτι έπρεπε να γίνει και να αλλάξει στα εσωτερικά της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Ελληνες πολίτες, σε όποιο (σχεδόν) σημείο του πολιτικού φάσματος κι αν τοποθετούνται, έχουν όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και πολύ καιρό εντοπίσει μία σειρά δομικών αλλαγών που θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν όχι μόνο στην ΕΡΤ, αλλά και σε κάθε άλλη ΔΕΚΟ της χώρας. Πώς όμως; Κλείνοντας από τη μία μέρα στην άλλη το... διακόπτη;
Αναλογιζόμενος τι πραγματικά συμβαίνει γύρω από αυτή την ιστορία, αλλά και συζητώντας με αρκετούς, μου ήρθε στο μυαλό μία παρομοίωση με την οποία οι περισσότεροι συμφώνησαν.
Είναι σαν επί χρόνια κάποιοι να βίαζαν μία γυναίκα και μετά από καιρό να έρχονται και να την κατηγορούν για ελαφρών ηθών. Εχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι όσοι από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ ανήκουν στη χορεία των “βολεμένων”, των “μη αξιοκρατικά διορισμένων” και των “αργόμισθων” αποφάσισαν μόνοι τους μία μέρα να... επισκεφθούν το Ραδιομέγαρο της Μεσογείων και να υπογράψουν με νταηλίκι μία σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου; Προφανώς όλοι, ακόμη και αυτοί που ως έχουν δικαίωμα έχουν ταχθεί κατηγορηματικά υπέρ της κυβερνητικής λογικής για αναστολή της λειτουργίας των μέσων ενημέρωσης της ΕΡΤ, γνωρίζουν ότι οι διαχειριστές της εξουσίας τις τελευταίες δεκαετίες είτε ανταποκρίθηκαν στα... αιτήματα είτε πήραν από το χεράκι μία... στρατιά ημετέρων. Οι ημέτεροι του ενός και οι ημέτεροι του άλλου προστιθέμενοι σε αυτούς που με διαφανείς διαδικασίες και με αξιοκρατικά κριτήρια προσελήφθησαν, δημιούργησαν σήμερα το άθροισμα των 2.656 απολυμένων της ΕΡΤ. Φυσικά όπως γνωρίζαμε, αλλά και όπως ακόμα περισσότερο έχει γίνει γνωστό αυτές τις μέρες, οι περισσότεροι από αυτούς που... ξεφύτρωναν ένα πρωί στην ΕΡΤ κάλυπταν θέσεις σε υψηλά κλιμάκια ως σύμβουλοι, γραμματείς συμβούλων και προσωπικό υποστήριξης προϊσταμένων. Οντας μάλιστα στα ανώτερα κλιμάκια καταλάμβαναν αντίστοιχες θέσεις και στα μισθολογικά κλιμάκια. Και αντί το αναμφισβήτητα απαραίτητο ρετουσάρισμα και ξεσκαρτάρισμα να ξεκινήσει από τις θέσεις αυτές, οι οποίες με το χρόνο οδήγησαν τη δημόσια τηλεόραση στην γκιλοτίνα, ελήφθη απόφαση για ολοκληρωτικό κλείσιμο του... μαγαζιού.
Προφανώς και όποιος πιστεύει ότι η συγκεκριμένη κίνηση της κυβέρνησης ήταν απερίσκεπτη και χωρίς μελέτη, μόνο αφελής μπορεί να χαρακτηριστεί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το πλάνο πήγε σύμφωνα με τους υπολογισμούς. Η διαδικασία “λουκέτου” της ΕΡΤ ζυμωνόταν κατά τα φαινόμενα εδώ και καιρό και η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία (βλ. ναυάγιο πώλησης ΔΕΠΑ) ήταν (;) μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αλλάξει το κλίμα. Τα πλάνα για τη νέα ΕΡΤ μάλιστα είδαν το φως της δημοσιότητας με επίσημο τρόπο μέσα σε λίγες ώρες, γεγονός που φυσικά δείχνει ότι υπήρχε προετοιμασία.
Και το όνομα αυτής λοιπόν ΝΕΡΙΤ (Νέα Ελληνική Ραδιοφωνία Ιντερνετ Τηλεόραση). Από αυτές λοιπόν τις πέντε λέξεις που συνθέτουν το όνομα του καινούργιου φορέα θα σταθούμε κυρίως στην πρώτη. Νέα… δηλαδή σημαίνει ότι θα υπάρξει αλλαγή σε νοοτροπίες, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο θα επιλεγούν οι 1.200 περίπου εργαζόμενοι που θα στελεχώσουν όπως μαθαίνουμε το νέο φορέα. “Θα γίνουν διαδικασίες μέσω ΑΣΕΠ” είναι το πρώτο κυβερνητικό επιχείρημα, ενώ όπως λένε οι διαδικασίες θα είναι ανοιχτές και σε άτομα που απολύθηκαν, τα οποία θα έχουν και πάλι την ευκαιρία να διεκδικήσουν μία θέση στο νεοσύστατο φορέα.
Δυστυχώς όμως υπάρχει έντονη καχυποψία και έλλειψη εμπιστοσύνης για το αν μέσα στο πλήρως διαβρωμένο σύστημα διοίκησης, αλλά κυρίως αξιών, μπορεί να ενεργοποιηθούν κρυστάλλινες διαδικασίες με σκοπό τη μετατροπή εν προκειμένω της ΕΡΤ από κλινικά νεκρό ασθενή σε έναν υγιέστατο οργανισμό.
Οι επόμενες ώρες με αφορμή τα γεγονότα της ΕΡΤ φαίνεται ότι θα είναι ιδιαιτέρως κρίσιμες για την πολιτική σταθερότητα της χώρας. Διατήρηση με τα... δόντια των σημερινών πολιτικών ισορροπιών, κάλπες και διαμόρφωση νέων πολιτικών συσχετισμών ή πλήρης αλλαγή των πολιτικών δεδομένων της χώρας; Οποια κι αν είναι η εξέλιξη, αυτό που έχει πιο μεγάλη σημασία είναι το πώς τελικά η χώρα θα μπορέσει να βρει το δρόμο της, πώς οι πολίτες της θα μπορούν και πάλι να ελπίζουν, να σχεδιάζουν και να ονειρεύονται σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.
