Πριν από μέρες υπήρξε ανακοίνωση που μεταξύ άλλων ανέφερε ότι “η επιθετικότητα και οι τραυματισμοί ανυποψίαστων πολιτών είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στην Καλαμάτα, που συνεχώς οξύνεται”. Και αυτό αποδίδεται στην “αναζήτηση τροφής από τα εγκαταλελειμμένα ζώα”. Είναι όμως τα ζώα αυτά, που ευθύνονται για το γεγονός ότι κάποιοι τα εγκαταλείπουν; Μήπως πέραν της καθαρά κοινωνικής μέριμνας για τροφή και περίθαλψη των αδέσποτων, θα πρέπει οι αρμόδιες υπηρεσίες του πρώτου και δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης να βάλουν στη θέση τους αυτούς που επειδή έτσι τους κάπνισε, επειδή πέρασε η... μόδα ή τέλος πάντων τους έφυγε η... όρεξη να έχουν σκύλο, αποφασίζουν εν μία νυκτί να τον παρατήσουν, πολλαπλασιάζοντας έτσι τον αριθμό των αδέσποτων;

Το πρόβλημα με το πλήθος των αδέσποτων ζώων σαφώς είναι υπαρκτό, και απαιτείται οργανωμένη αντίδραση για την εξεύρεση μιας συνολικής λύσης. Ομως η πρακτική να... πολλαπλασιάζουν κάποιοι τις όποιες επιθέσεις αδέσποτων μπορεί να υπάρχουν, δημιουργώντας έτσι ένα επίπλαστο σκηνικό επικινδυνότητας στην πόλη της Καλαμάτας λόγω των... πολλών επιθέσεων ζώων σε πολίτες, ε, αυτό σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει στη λύση. 

Μπορεί πλέον το “τσιπάρισμα” των σκύλων να είναι υποχρεωτικό, αλλά προφανώς υπάρχουν ακόμα πάρα πολλοί οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους δεν έχουν προχωρήσει ακόμα σ' αυτό. Η... περιφρούρηση αυτού του μέτρου μπορεί να είναι μια αρχή, αλλά από εκεί και πέρα θα πρέπει και η Πολιτεία να δείξει ότι πραγματικά επιθυμεί μια λύση. 

Φυσικά η ελληνική κοινωνία έχει μια σειρά από σοβαρότερα δομικά προβλήματα, αλλά η συμπεριφορά προς τα ζώα δείχνει σε μεγάλο βαθμό τον πολιτισμό μας. Και δυστυχώς, μέχρι στιγμής αποδεικνύουμε ότι ζώα δεν είναι μόνο τα τετράποδα, αφού ανάμεσά μας κυκλοφορούν και πολλά... δίποδα.