Υπάρχει σοβαρό ζήτημα εξεύρεσης στέγης στην Καλαμάτα, για κόσμο κάθε ηλικίας, που ψάχνει σπίτι να νοικιάσει. Από φοιτητές και νέους που θέλουν να απαγκιστρωθούν από τους γονείς τους, μέχρι οικογένειες, νέα ζευγάρια με παιδιά και μεγάλους σε ηλικία, που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και δεν ρίσκαραν να αγοράσουν σπίτι την εποχή των “παχιών αγελάδων” και των στεγαστικών δανείων, που σου τα έδιναν εύκολα και σε παρακαλούσαν να τα πάρεις οι τράπεζες.
Τώρα με μηνιαίο ατομικό ή οικογενειακό εισόδημα στα 1.000 και 1.500 ευρώ και με την εναλλακτική λύση της βραχυχρόνιας μίσθωσης, καλούνται να δώσουν τα περισσότερα χρήματά τους, από 400 μέχρι και 600 ευρώ, για να βρουν αξιοπρεπή στέγη.
Προοπτική λύσης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, καθώς οι έχοντες την εξουσία θεωρούν ότι τα πράγματα τα ρυθμίζει η αγορά (αλήθεια ποια αγορά; Της ακρίβειας σε όλα, δεν υπάρχει άλλη) και δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον για την υλοποίηση προγραμμάτων κοινωνικής, εργατικής, φοιτητικής κατοικίας. Κανείς από τους έχοντες την εξουσία δεν νιώθει την αγωνία, την ανησυχία και το άγχος των πιο πολλών πολιτών. Και δεν την νιώθουν ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που φιλοδοξούν να αποτελέσουν την εναλλακτική κυβερνητική λύση. Καμία αναφορά, κανένας σχεδιασμός στα προγράμματά τους για το άγχος της στέγης.
Υπάρχει και το άλλο παραμύθι με τα κλειστά σπίτια στα χωριά, που δεν ανοίγουν για να προσφέρουν φτηνή εναλλακτική στέγη και ο κόσμος να μετακινηθεί σε αυτά. Όσοι τα υποστηρίζουν, ζουν εκτός πραγματικότητας. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος έχει να αντιμετωπίσει τα ακριβά καύσιμα και το πήγαινε - έλα καθημερινά στο χωριό, που είναι ίσα με ένα ενοίκιο στην πόλη. Ακόμα, δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι όλοι δημόσιοι υπάλληλοι με συγκεκριμένο ωράριο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι στις οικογένειες υπάρχουν παιδιά ηλικίας σχολείου, που πρέπει τα απογεύματα να πάνε φροντιστήριο ή σε άλλες δραστηριότητες, με συνέπεια να υπάρχει ταλαιπωρία κι εκτόξευση του κόστους.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και όσο οι έχοντες την εξουσία δεν την βλέπουν, δεν υπάρχει ελπίδα.
