Σε περιδίνηση διαρκείας βρίσκονται εδώ και καιρό τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην ελληνική πολιτική σκηνή και όποιος ισχυριστεί ότι μπορεί να προβλέψει ποιο θα είναι το μέλλον τους από εδώ και πέρα, μπορεί με ασφάλεια να δηλώσει… επαγγελματίας μάντης.
Στον ακέφαλο ΣΥΡΙΖΑ που εξακολουθεί οριακά να αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση, η συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν θυμίζει ένα κόμμα που ήταν πριν λίγα χρόνια στην εξουσία. Αφού βρεθούν τελικά οι υποψήφιοι πρόεδροι, στα τέλη Νοεμβρίου θα εκλεγεί η ηγεσία, είτε αυτό σημαίνει επιστροφή των ηνίων στον Στέφανο Κασσελάκη είτε ανάληψη από κάποιο άλλο στέλεχος.
Σε αντίστοιχη φάση -ίσως σε λίγο πιο ισορροπημένο πλαίσιο, αλλά σε καμία περίπτωση ακόμα σε στέρεες βάσεις- κινείται και η εσωκομματική προεκλογική στο ΠΑΣΟΚ. Οι διαδικασίες εκεί προηγούνται και τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος θα κληθούν είτε να ανανεώσουν την εμπιστοσύνη τους στη σημερινή ηγεσία είτε να αλλάξουν ξανά κεφάλαιο. Ανάλογα φυσικά ποιος θα είναι στις 14 Οκτωβρίου ο νέος πρόεδρος, θα καθορίσει εν πολλοίς τόσο τα επόμενα βήματα του ίδιου του φορέα όσο και τη στάση του στη διαρκή και πολυσυζητημένη διαδικασία ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού χώρου γενικότερα.
Όλα αυτά πάντως δεν πρέπει να αποτελούν προβληματισμούς μόνο όσων αποτελούν μέλη ή φίλους του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά κάθε νοήμονα πολίτη που θέλει να έχει άποψη για όσα γίνονται στη χώρα -κι αυτό ανεξάρτητα από τις κομματικές επιλογές του σε όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας.
Είναι σαφές ότι η απουσία στέρεης αντιπολίτευσης, αλλά και πραγματικής εναλλακτικής επιλογής στο πολιτικό πεδίο της χώρας, μόνο καλό δεν είναι και από την άλλη ελλοχεύουν… μαύρα φαντάσματα εποφθαλμιώντας να καλύψουν το κενό που υπάρχει όσο ο προοδευτικός χώρος βρίσκεται σε κρίση.
Η κατάσταση λοιπόν, στην οποία θα βρεθούν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ την επόμενη ημέρα των εσωκομματικών τους διαδικασιών, αλλά και η στρατηγική που θα χαράξουν για την επόμενη μέρα, μας αφορά όλους, είτε είμαστε ψηφοφόροι ενός εκ των δύο είτε όχι.