Λογικά δεν υπάρχει Καλαματιανός που να μην έχει ξεπεράσει τα όρια της υπομονής στην προσπάθεια να βρει μία θέση για να παρκάρει. Η κατάσταση φυσικά έχει αρκετές προεκτάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν και αυτές άλλα θέματα. Ο πολύ μεγάλος αριθμός οχημάτων που κυκλοφορούν στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα σε συνδυασμό με τον αντιστρόφως ανάλογο αριθμό θέσεων στάθμευσης στην πόλη, αλλά και η νοοτροπία πολλών από εμάς να παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο... περίπτερο, είναι οι βασικές αιτίες για τις οποίες σχεδόν σε καθημερινή βάση συναντάμε στους δρόμους δύσκολες καταστάσεις. Το παράδοξο είναι ότι αν και βιώνουμε τα παραπάνω, εντούτοις λίγοι από εμάς παίρνουμε την απόφαση να αφήσουμε στο γκαράζ το αυτοκίνητό μας και να κυκλοφορήσουμε είτε με τα πόδια, είτε με ποδήλατο. Οσον αφορά τη δημόσια συγκοινωνία, υπάρχουν ακόμα αρκετά πράγματα που θα μπορούσαν να επανεξεταστούν και να βελτιωθούν, είτε όσον αφορά τα δρομολόγια, είτε τη συχνότητά τους. “Δεν φτιάξανε και το υπόγειο πάρκινγκ που μας λέγανε στο Διοικητήριο” ανέφερε προχθές κάποιος σε σχετική συζήτηση. Το συγκεκριμένο έργο αν γινόταν, και κάτω από τις συνθήκες που σχεδιαζόταν, θα έδινε σίγουρα κάποιες λύσεις, αλλά όχι και την οριστική. Τις απαραίτητες λύσεις θα πρέπει να δώσει η επόμενη δημοτική αρχή αναλογιζόμενη την κρισιμότητα του ζητήματος. Επέκταση δικτύου συγκοινωνιών, δημιουργία χώρων στάθμευσης και κατάλληλες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις προσαρμοσμένες στα σημερινά δεδομένα είναι ορισμένα από τα στοιχεία που θα πρέπει να εξεταστούν. 

Υ.Γ.: Ας ελπίσουμε στην προεκλογική περίοδο, που επί της ουσίας διανύουμε, να υπάρξει διάλογος και επιχειρήματα από τους υποψηφίους και για πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητας και να μην αναλωθούν στις πολιτικές διαφωνίες και στην ανάλυση γενικόλογων και κενών οραμάτων