Δυστυχώς ανάλογα περιστατικά μοναχικών ανθρώπων, που φεύγουν από τη ζωή άδικα επειδή δεν είχαν έναν άνθρωπο δίπλα τους να τους βοηθήσει, γίνονται όλο και πιο συχνά στις μέρες μας. Και αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο. Πάντα υπήρχαν μοναχικοί άνθρωποι και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, αλλά το θολό κοινωνικοοικονομικό τοπίο δημιουργεί σε κάποιο βαθμό... πρόσφορες συνθήκες για να επιταθεί η κοινωνική αποξένωση συνανθρώπων μας, ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων και της εσωστρέφειας που αναπτύσσεται στην κοινωνία.

Ακούγοντας ιστορίες από τα παλιά στις οποίες γίνεται λόγος για το δέσιμο που υπήρχε σε γειτονιές ολόκληρες και για την αλληλεγγύη που ήταν παρούσα τα χρόνια εκείνα, εμείς οι νεότεροι σίγουρα θα πρέπει να προβληματιστούμε. 

Φυσικά δεν είναι -δυστυχώς- καιρός για ρομαντισμούς, αλλά όλες αυτές οι δύσκολες συνθήκες που επικρατούν, μπορούν με τις κατάλληλες προϋποθέσεις να αποτελέσουν το έναυσμα για ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και κοινωνικής συμπεριφοράς.

Να δείχνουμε δηλαδή λίγο περισσότερο ενδιαφέρον για τον διπλανό, να μην τον αντιμετωπίζουμε σαν τον “άχρωμο” και “άγευστο” γείτονα που μόνο προβλήματα μας δημιουργεί, αλλά να ρίχνουμε και κανένα... βλέφαρο μήπως χρειάζεται κάτι. 

Στη χθεσινή περίπτωση του 57χρονου, δεν πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να αναρωτηθούν οι γείτονες για την τύχη του. Μακάρι στο μέλλον να προλαβαίνουμε αυτές τις καταστάσεις. 

Αλλωστε ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι η μοναξιά μπορεί -χωρίς να το καταλάβουμε- να μας χτυπήσει την πόρτα και να είμαστε εμείς ένα από τα θύματά της, με τη μεταφορική ή ακόμα και την κυριολεκτική έννοια.