Αυτό θα μπορούσε να είναι το θέμα μιας σχολικής εργασίας ή έκθεσης στην οποία οι μαθητές θα αποτύπωναν πώς πραγματικά θέλουν να είναι το σχολείο που θα ήθελαν να πηγαίνουν. Με την καρδιά τους, όχι με το ζόρι, γιατί εκεί βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα.
Φανταζόμαστε ότι δεν θα έγραφαν σε αυτές τις εκθέσεις "θέλω ένα σχολείο από του οποίου τα ταβάνια να πέφτουν οι σοβάδες" (βλέπε 3ο Δημοτικό Καλαμάτας), ούτε "ονειρεύομαι ένα σχολείο στο οποίο δεν θα κάνω ποτέ μάθημα γιατί οι υπεύθυνοι δε συνδέουν το ρεύμα" (βλέπε νέο κτήριο ΕΕΕΕΚ Καλαμάτας). Ούτε θα έγραφαν πως θέλουν να κάνουν μαθήματα για τα φυτά σε υποτυπώδη κηπάκια του μισού τετραγωνικού μέτρου (το έχουμε όντως δει σε νηπιαγωγείο στην Καλαμάτα).
Πριν από μία περίπου εβδομάδα, στο Πνευματικό Κέντρο έγινε η προβολή του ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη "Ονειρα σε άλλη γλώσσα". Οι μαθητές που παρακολούθησαν την προβολή, έκαναν έξυπνα σχόλια στη σκηνοθέτρια, έκαναν όμως και κάποιες παρατηρήσεις - ερωτήσεις που έως και ξενοφοβικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Αλλά ας κρατήσουμε τη θετική πλευρά, δεν ωφελεί να μένουμε στην "άλλη". Εξάλλου ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν είναι υπεύθυνα τα παιδιά, αν σκέφτονται έτσι.
Το σχολείο που ονειρεύεται κάθε παιδί απέχει πολύ πάντως από αυτό που είναι σήμερα. Κανείς όμως ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τα ίδια τα παιδιά ή έστω να αφουγκραστεί τις ανάγκες τους. Οι μαθητές επίσης ίσως να μην ξέρουν να εκφραστούν ακόμη όπως θα ήθελαν, ώστε να μιλήσουν στους μεγαλύτερους και να τους πουν ότι θα ήθελαν ένα σχολείο "ανοικτό" στις ιδέες και τα συναισθήματα.

Μέχρι κάποιος να ρωτήσει τους ίδιους τους μαθητές, ας γίνουν οι μεγαλύτεροι -γονείς, εκπαιδευτικοί και πνευματικοί άνθρωποι-  διεκδικητές ενός σχολείου που έχουν πραγματική ανάγκη τα παιδιά. Ασφαλούς, όμορφου, που να αποπνέει θετική διάθεση και χαμόγελο. Ενός σχολείου που να διδάσκει την ανθρωπιά, τη σύνεση, το σεβασμό στη διαφορετικότητα.Πόσο άπιαστα φαντάζουν τα όνειρα κάποιες φορές...

Γιούλα Σαρδέλη