Δεν λέει να φύγει η αίσθηση ότι για πολλοστή φορά ζούμε σε επανάληψη την αδυναμία της συντεταγμένης Πολιτείας -όπως μας αρέσει να την αποκαλούμε- να διαχειριστεί με ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο το πρόβλημα των σκουπιδιών.
Μία ακόμα φορά, λοιπόν, ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο, με τον έναν να επιρρίπτει ευθύνες στον άλλον, με τον όποιον σχεδιασμό να προκύπτει... εξ αποκαλύψεως μόνο όταν τα πράγματα φθάνουν στο «αμήν», έτσι ώστε ο απηυδισμένος κόσμος να αποδεχθεί οτιδήποτε κι αν του σερβίρουν ως λύση -απλώς και μόνο για να γλυτώσει από τους σωρούς των σκουπιδιών.
Εννοείται ότι αυτή τη φορά -με δεδομένο ότι ο... μπαμπούλας της Ευρωπαϊκή Ενωσης βρίσκεται πλέον εντός των τειχών- η όποια εισήγηση προκύψει θα σημαίνει και την οριστική λύση (ή «λύση»), στην οποία δεν θα υπάρξει αμφισβήτηση από κανέναν.
Ισως κάποιοι να θυμίσουν ότι απαραίτητες μελέτες λείπουν ή είναι ελλιπείς ή βασισμένες σε εσφαλμένα στοιχεία, αλλά κι αυτούς τους κάποιους θα τους «πάρει η μπάλα» -στο πλαίσιο του γνωστού πλέον «κοινωνικού αυτοματισμού», τον οποίον τόσο επιδέξια παίζουν οι κυβερνήσεις του 21ου αιώνα στη χώρα μας.
Ας έχουν το νου τους όσοι πρέπει να τον έχουν, μιας και οι ανάγκες των πολλών -σύμφωνα με τη ρήση- κατισχύουν των αναγκών των ολίγων.
Γιατί όταν μια μεγάλη πόλη μένει επανειλημμένα το τελευταίο χρονικό διάστημα με τα σκουπίδια της αμάζευτα, σωρωμένα στους δρόμους, θα πρέπει να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο η κατάσταση αυτή να χρησιμοποιείται ως μέσον πίεσης.
Ενίοτε, ωστόσο, τέτοιου είδους πιέσεις δεν αποφέρουν πάντα αυτά στα οποία αποβλέπουν όσοι τις μετέρχονται...