Είναι όμως η Καλαμάτα εξοικειωμένη με την τέχνη του χορού; Η απάντηση δεν είναι απλή. Αν συγκρίνουμε την εξοικείωση του τοπικού κοινού με το χορό το 1995, χρονιά έναρξης του φεστιβάλ, με το αντίστοιχο σημερινό, τότε εύκολα μπορούμε να πούμε ότι έχουν γίνει τεράστια βήματα. 

Αναμφισβήτητα όμως η πόλη δεν έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο τον άτυπο τίτλο “πόλη του χορού”, που μέσα στο χρόνο τής προσδίδουν. Με δεδομένη και την ύπαρξη του Μεγάρου Χορού, χώρου - στολίδι για οποιαδήποτε πόλη, θα έπρεπε να υπάρχουν πλάνα για δράσεις γύρω από τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης και το υπόλοιπο διάστημα και γιατί όχι για ίδρυση μίας διεθνούς ακαδημίας χορού, που θα προσέλκυε ακόμα περισσότερο κόσμο και σε περιόδους πέραν του καλοκαιριού, οπότε η πόλη έτσι κι αλλιώς γίνεται πόλος έλξης επισκεπτών.

Θα μπορούσε επίσης να εξεταστεί το ενδεχόμενο φιλοξενίας στο χώρο του Μεγάρου μίας σειράς εκθέσεων γύρω από την ιστορία του χορού, αλλά και με κοστούμια από μεγάλες χορευτικές ή θεατρικές παραστάσεις.

Ιδέες υπάρχουν πολλές, αρκεί ως πόλη να χαράξουμε μία στρατηγική με συγκεκριμένους στόχους, η υλοποίηση των οποίων θα φέρει απτά αποτελέσματα. Ωθηση φυσικά σε πλάνα σαν τα προαναφερθέντα μπορεί να δώσει σίγουρα και η διεκδίκηση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, για την οποία περιμένουμε εξελίξεις προσεχώς.

Υ.Γ.: Επί τη ευκαιρία, δεν θα ήταν άσχημο, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα μεγάλα μουσεία και πολυχώρους, να λειτουργήσει στο Μέγαρο Χορού ένας χώρος ως καφετέρια και εστιατόριο, με σκοπό να αποφέρει έσοδα και να συμβάλει στο δύσκολο έργο της βιωσιμότητάς του καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.