Δυστυχώς, οι φοβίες και οι κοινωνικές προκαταλήψεις για το τι θα πει ο κόσμος και πώς θα αντιμετωπίσει τα θύματα της σεξουαλικής παρενόχλησης ή ακόμα και του βιασμού, αποτελούν ακόμα “σύμμαχο” των δραστών. Οσο δηλαδή τα θύματα τέτοιων επιθέσεων παραμένουν σιωπηλά, υπό το φόβο του κοινωνικού σχολιασμού ή ακόμα και στιγματισμού, όχι μόνο τα περιστατικά συγκαλύπτονται, αλλά αυξάνεται και ο κίνδυνος την επόμενη μέρα ένα ακόμη άτομο να υποστεί τα ίδια και χειρότερα.

Η σιωπή συμβάλλει στη συνέχιση του φαύλου κύκλου και δίνει θάρρος και σε άλλους να προχωρήσουν σε ανάλογες πράξεις.

Οι αιτίες φυσικά αυτών των περιστατικών ανάγονται στη σφαίρα της διαταραγμένης ψυχολογίας ή και της Ψυχιατρικής - και δυστυχώς όπως φαίνεται ξεκινούν πλέον κι από αρκετά μικρές ηλικίες. Πρόκειται συχνά για παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν και για άτομα με τεράστιες ανασφάλειες και κόμπλεξ, τα οποία επιχειρούν να πάρουν... πόντους ασκώντας ψυχολογική και σωματική βία σε πιο αδύναμα άτομα. 

Ιστορίες της διπλανής πόρτας, που όσο τις κουκουλώνουμε δεν θα αργήσουν να χτυπήσουν και τη δική μας. Και τότε ίσως είναι αργά. 

Οι γονείς λοιπόν πρέπει να στέκονται αρωγοί στα παιδιά τους σε τέτοιες καταστάσεις, να τους δείχνουν ότι είναι σύμμαχοί τους και όχι τιμωροί. Μέσα από μια τέτοια επικοινωνία θα καταστεί εφικτό να ξεσκεπαστούν αρκετές υποθέσεις παρενόχλησης και βίας, και να κοπούν σε σημαντικό βαθμό οι ορέξεις των... επίδοξων δραστών για το μέλλον.