Πρόκειται για ένα σημαντικό προϊόν του τόπου, παραδοσιακό, με προοπτικές ανάπτυξης, που, όμως, χάθηκαν στο δρόμο.
Οι ευθύνες είναι πολλές και αφορούν όλο τον κόσμο, από τον απλό παραγωγό μέχρι το κράτος, την υπεύθυνη Πολιτεία. Και δεν αναφέρομαι σε μεμονωμένους παραγωγούς, αλλά στη συλλογική τους έκφραση, στον Αγροτικό Συνεταιρισμό Μεσσήνης που διεκδίκησε και πέτυχε την κατασκευή σύγχρονου συσκευαστηρίου με Κοινοτικά χρήματα. Συσκευαστήριο που απαξιώθηκε, εγκαταλείφθηκε και η σημερινή του εικόνα αποτελεί ντροπή και πρόκληση.
Τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει το κράτος, που επέτρεψε την εγκατάλειψη και τη διάλυση του συσκευαστηρίου χωρίς, μάλιστα, να αποδοθούν και ευθύνες. Ομως, το κράτος αδιαφόρησε, γιατί πρώτα από όλα δεν υπάρχει εθνική αγροτική πολιτική. Οπως δεν υπάρχει πολιτική για κανένα προϊόν, δεν υπάρχει και για την πρώιμη πατάτα της Μεσσηνίας, την πιο πρώιμη σε όλη την Ελλάδα. Και μιλάμε για ένα προϊόν με σημαντικές εξαγωγές σε χώρες της Ευρώπης, που έχουν υποβαθμιστεί και υλοποιούνται σε πολύ μικρότερους αριθμούς.
Οι παραγωγοί τη φετινή χρονιά την πάτησαν. Οσοι δεν υπέστησαν ζημιά ή δεν καταστράφηκαν, έφθασαν στα όριά τους. Πήραν τα χρήματα που ξόδεψαν.
Γι’ αυτό και φέτος οι παραγωγοί είναι μετρημένοι, δε ρισκάρουν. Φυτεύουν λιγότερα στρέμματα από πέρσι, γιατί βλέπουν τις δυσκολίες. Εχουν συνειδητοποιήσει ότι οι προοπτικές δεν είναι ευνοϊκές. Υπάρχουν αποθέματα πατάτας και στην Ευρώπη και στη χώρα μας. Πέρσι έκανε καλό το "κίνημα της πατάτας", καθώς διατέθηκαν σημαντικές ποσότητες και η ανοιξιάτικη αγορά είχε ανάγκη από πατάτες. Φέτος "κίνημα πατάτας" δεν υπάρχει. Και οι εισαγωγές είναι ίδιες ή και ακόμα περισσότερες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Και όλα αυτά, ενώ το κόστος της καλλιέργειας είναι υψηλό, σχεδόν δυσβάστακτο. Η τιμή των σπόρων δε μειώθηκε. Το ίδιο και τα φάρμακα και τα πετρέλαια. Δεν έπεσαν. Χρόνια αιτήματα των αγροτών δεν ικανοποιήθηκαν, παραμένουν άλυτα. Το ενδιαφέρον της Πολιτείας για τον πρωτογενή τομέα, για την αγροτική παραγωγή παραμένει στα λόγια, ίσα που να χαϊδεύει πρόσκαιρα τα αυτιά των παραγωγών.
Και εδώ είναι η ευθύνη των αγροτών που απαξίωσαν και μηδένισαν το ρόλο και την ισχύ του συνεταιριστικού κινήματος. Και χωρίς ισχυρό συνεταιρισμό, δεν έχουν ούτε φωνή, ούτε προστασία και μέλλον.