Τα παραδείγματα αυτών που πήραν ή τουλάχιστον επιχείρησαν να πάρουν την πολιτική σκυτάλη από τους γονείς τους είναι πάρα πολλά, και σίγουρα δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ. Δεν είναι άλλωστε απαραιτήτως κάτι το μεμπτό, καθώς ο καθένας έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει την τύχη του στη δημόσια ζωή. Είναι όμως κάτι που συχνά ο λαός το κατακρίνει και το σχολιάζει, θεωρώντας ότι η οικογενειοκρατία είναι ουσιαστικά κάτι το προσχεδιασμένο, το οποίο επί της ουσίας αναζητάει τον κατάλληλο χρόνο για να λάβει την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση μέσω των εκλογών. Αλλωστε έχουν δοθεί δικαιώματα, για να θεωρείται ότι οι τακτικές του νεποτισμού... αξιοποιούνται ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για “επαγγελματική αποκατάσταση”.

Ολα αυτά ούτε μπορούν αλλά ούτε και πρέπει να εμποδίσουν τον οποιονδήποτε να κάνει πολιτική καριέρα, μόνο και μόνο επειδή είναι γόνος πολιτικής οικογένειας. 

Αυτό που πρέπει όμως να γίνει, εφόσον υπάρχουν αντιδράσεις από τον λαό για πρακτικές σαν τις παραπάνω, είναι να δίνεται η απάντηση από τους ψηφοφόρους στην κάλπη. Να στέλνουν στο σπίτι του όποιον δεν πιστεύουν ότι έχει κάτι να προσφέρει ή θέλει να χρησιμοποιήσει την πολιτική ως... καλάμι, για να αποκομίσει οποιοδήποτε -οικονομικό ή κοινωνικό- όφελος.