Για την εκλογική αυτή αναμέτρηση επί της ουσίας τα κόμματα έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να ετοιμάζονται, χρησιμοποιώντας τις μέρες των τριών ψηφοφοριών για τον Πρόεδρο ως ένα "κρας-τεστ" για τα... άτακτα στελέχη τους, αλλά και ως μία πρώτης τάξης ευκαιρία για ζυμώσεις, στην... πλάτη του ανώτατου πολιτικού θεσμού της χώρας.

Διανύοντας λοιπόν μία από τις πιο σύντομες προεκλογικές περιόδους στη σύγχρονη ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία, και μάλιστα σε μια περίοδο ιδιαίτερης πολιτικοκοινωνικής έντασης, υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος για την ελληνική κοινωνία, ο οποίος ακούει στο όνομα "πόλωση": Η διαίρεση του εκλογικού σώματος σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, τα οποία θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να αποσπάσουν την ψήφο του λαού, όχι επί της ουσίας, με το τι θα κάνουν αυτοί, αλλά με το τι θα γίνει αν βγουν οι άλλοι. 

Προφανώς και οι συνθήκες είναι τέτοιες που ουσιαστικά θα οδηγήσουν το μεγαλύτερο μέρος των εκλογέων προς τη μία ή την άλλη λύση (ή προς κάποια παρακλάδια) - αλλά αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η απόφαση του κάθε ψηφοφόρου να είναι συνειδητή επιλογή και όχι προϊόν τρομοκρατίας. 

Αναμένεται μια πολύ “καυτή” προεκλογική περίοδος, όσον αφορά τους πρωταγωνιστές της, που θα προσπαθήσουν να πείσουν το κοινό να τους εμπιστευθεί ως Μεσσίες, πιο έντονα παρά ποτέ. Από εκεί και πέρα όμως, από την ώρα που στον ορίζοντα είχαν αρχίσει για τα καλά να διαφαίνονται οι πρόωρες εκλογές, οι ψηφοφόροι έχουν αναπόφευκτα μπει ήδη σε μια διαδικασία επιλογής με βάση όλα όσα βιώνουν και βλέπουν καθημερινά στο πολιτικό τοπίο. Η κάλπη λοιπόν θα μιλήσει σε λιγότερο από ένα μήνα για το τι ακριβώς θέλει ο ελληνικός λαός. 

Μέχρι τότε υπομονή.