Παρασκευή, 29 Απριλίου 2011 14:16

Οι απρόσκλητοι μουσαφίρηδες...

Γράφτηκε από την
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Το συνήθιζα από παλιά να παρατηρώ τα σπίτια. Οχι τόσο τα καινούργια, τα ωραία, αλλά τα παλιά, που έχουν μια άλλη αξιοπρέπεια. Εκείνα που είναι νεοκλασικά με περίτεχνα μπαλκόνια, αλλά και τα άλλα τα χαμηλά, αυτά με τις αυλές που τις ασπρίζουν επιμελώς οι νοικοκυρές που ξέμειναν... και που ευτυχώς επιμένουν να μην αλλάζουν συνήθειες.
Απορείτε ίσως, πού βρίσκω τέτοια σπίτια ακόμα. Κι όμως υπάρχουν πολλά. Αρκεί να περπατήσει κανείς την πόλη που ευτυχώς, αν και όλο μεγαλώνει, όλο παραμένει επαρχιακή - κι είναι ωραία έννοια αυτή, μην την παρεξηγείτε.
Σ' αυτές τις περιηγήσεις ανακαλύπτω ακόμη σπίτια που είναι χαλάσματα και που μόνο οι συκιές καταδέχονται να περνούν ακόμα το κατώφλι τους. Τα παράθυρά τους, όταν υπάρχουν, χάσκουν σαν ξεδοντιάρικα γέρικα στόματα, ενώ οι πόρτες -αν υπάρχουν κι αυτές- γέρνουν εντελώς σκεβρωμένες.
Κι όμως, αυτά τα σπίτια μπορεί να είναι παρατημένα από τους άλλοτε νοικοκυραίους τους, αλλά δεν είναι μοναχά τους. Εχουν μουσαφίρηδες. Απρόκλητους, ναι, αλλά σάμπως πριν από μερικά χρόνια έρχονταν πάντα οι ξένοι μας κατόπιν... ειδοποίησης; Οχι δα!
Αλλοι ξένοι βέβαια τούτοι. Μελαψοί συνήθως, με μάτια υγρά, που κοιτούν κρυφά κρυφά πριν ξεμυτίσουν στον έξω κόσμο, όταν δεν έχει πέσει ακόμα το σκοτάδι. Ναι, φυσικά έχουν κάτι να κρύψουν: το όχι και τόσο καθαρό τους ρούχο (πού να το πλύνουν, αλήθεια;), το τρύπιο τους παπούτσι, το ανύπαρκτο διαβατήριο.
Κι έτσι, όταν δεν έχουν να πάνε για μεροκάματο (πού να βρεθεί πια κι αυτό) κάθονται στις ερειπωμένες φυλακές τους. Χωρίς καν να μπορούν να τραγουδήσουν ένα σκοπό της χώρας τους, που να μιλάει για μια μάνα, ένα σπίτι, μια αγαπημένη που άφησαν πίσω για μια καλύτερη ζωή. Για τούτη την "καλύτερη" ζωή - που τελικά περιλαμβάνει και μια φυλακή... έχει δεν έχει σίδερα.


NEWSLETTER