Εχοντας ζήσει από πολύ κοντά όλα όσα έγιναν από το 1981 μέχρι σήμερα στον κλάδο μας, κάποια χρόνια μάλιστα και από θέσεις στο Δ.Σ. της Ενωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων, είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι εύκολα πού το πάει ο καθένας. Οι δημοσιογράφοι ποτέ δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι με τους εκδότες έχουν πολλά κοινά συμφέροντα, πριν ασχοληθούν με όσα τους χωρίζουν. Και οι εκδότες δεν στέκονται στο ύψος της υπεύθυνης θέσης που κατέχουν για να προχωρήσουν με τη δέουσα αξιοπρέπεια την επιχειρηματική τους πορεία. Προτιμούν -με λίγες δυστυχώς εξαιρέσεις- να προσδένονται στο άρμα δημάρχων, βουλευτών, κομμάτων και άλλων συμφερόντων, πιστεύοντας ότι έτσι εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα της εφημερίδας τους και τη δική τους οικονομική ανεξαρτησία. Εξαρτημένοι μέχρι τον λαιμό έχουν μέχρι τώρα μόνο την μύτη ελεύθερη για να αναπνέουν. Σιγά-σιγά η εξάρτηση θα ανέβει και θα τους πνίξει.

Οι επιλογές που έχουν από εδώ και πέρα τόσο οι δημοσιογράφοι όσο και οι εκδότες είναι λίγες. Ευτυχώς δεν έχουν εξαντληθεί. Τις γνωρίζουν και μπορούν να τις προτάξουν από αυτές που είχαν προτιμήσει. Είναι η στιγμή της αλήθειας. Να μιλήσουμε όλοι την ίδια γλώσσα και να αγνοήσουμε το "διαίρει και βασίλευε" της πολιτικής εξουσίας παντός χρώματος, καιρού και προσανατολισμού.

Ντίνος Δ. Πλεμμένος

Υ.Γ. Δεν έγραψα τίποτα για το αγγελιόσημο, εν ονόματι του οποίου έγινε η απεργία, γιατί θα μας σιχαθεί πιο πολύ ο κόσμος και τότε όλα όσα ανέφερα παραπάνω θα γίνουν πιο δύσκολα.