Η συζήτηση που είχαμε -στην αρχή για πλάκα- με έναν φίλο έγινε η αφορμή για τα παρακάτω γραφόμενα, που σας το λέω εξ αρχής, κάθε άλλο παρά ως πλάκα τα αντιμετωπίζω.
Επιστήμονας ο φίλος μου, με σπάνιο μυαλό και διακεκριμένες σπουδές. Αν και μεγάλωσε σε χωριό, την τελευταία δεκαετία -ακριβώς λόγω των απαιτήσεων των σπουδών- έχει χάσει κάθε επαφή με τη φύση. Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν, κι αφού είπαμε διάφορα για την πολιτική, την Αριστερά, τους τρόπους αντίδρασης που έχει ο καθένας απέναντι σε μια ασφυκτική καθημερινότητα, φτάσαμε να μιλάμε για τον... τρύγο που είναι και η εποχή του.
Αρχισε τότε να μου λέει ότι του έχει λείψει αυτή η ενασχόληση με τη διαδικασία των αγροτικών εργασιών, και πόσο τελικά οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη γη, μπορεί να έχουν αρκετά προβλήματα -καθώς από την καθημερινότητα ουδείς γλυτώνει- αλλά είναι τόσο διαφορετικά από τα προβλήματα εκείνων που τρώνε 12ωρα κάνοντας καριέρα σε μια μεγαλούπολη... Μια καριέρα μάλιστα, που τώρα κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι η εξέλιξή της - και που μπορεί η επόμενη μέρα να έχει τη δυσάρεστη έκπληξη της αποδόμησης όσων χτίστηκαν με κόπο.
Και σκέφτομαι, αλήθεια, μήπως όταν έρθει η δύσκολη στιγμή της αποδόμησης είναι η ευκαιρία να αλλάξει κανείς πορεία; Να το δει ως μια πρόκληση, να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, που -ποιος ξέρει- μπορεί και να του... κάτσει;
Μήπως αντί να ανησυχούν και να αγχώνονται οι τόσοι συγκεντρωμένοι στις πόλεις τι θα κάνουν, τώρα που η κρίση ροκανίζει τα πάντα, να θυμηθούν ότι κάπου υπάρχει και το χωριό τους και η πατρική περιουσία που παραμένει ανεκμετάλλευτη... ή στην καλύτερη περίπτωση στα χέρια κάποιου αλλοδαπού, που πάλι καλά που βρέθηκε κι αυτός και δεν άφησε τα χωράφια να λογγώσουν;
Σίγουρα δεν είναι εύκολη μια τόσο μεγάλη στροφή... Σάμπως όμως είναι εύκολη η εποχή μας, στην τελική;