Του Γιώργου Παναγόπουλου

«Η φετινή χρονιά ήταν πολύ δύσκολη δεν είχαμε από πουθενά χρηματοδότηση» κλαψούριζε προχθές σε ένα πανηγύρι ένας δήμαρχος της περιοχής. Ο δήμαρχος χρησιμοποιεί την έλλειψη επιπλέον χρηματοδοτήσεων -οι τακτικές και ιδίως οι εξόχως ανελαστικές συνεχίζονται κανονικά- ως άλλοθι για την αδυναμία ικανοποίησης αιτημάτων και προεκλογικών υποσχέσεων. Και αυτός ο δήμαρχος και πολλοί άλλοι της ίδιας αντίληψης έχουν μάθει να πολιτεύονται με τη λογική «δώστε μας χρήματα να σας δείξουμε πώς τα σκορπούμε». Οι δήμαρχοι αυτής της λογικής ποτέ δεν νοιάστηκαν από το πού και το πώς θα πληρωθούν οι δεκάδες συμβασιούχοι που προσλάμβαναν και στη συνέχεια έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να τους μονιμοποιήσουν. Είναι οι ίδιοι δήμαρχοι που έφτιαξαν σειρά επιχειρήσεων, επιτροπών και οργανισμών πιστεύοντας ότι όλο και κάπου θα βρίσκει δανεικά το κράτος για να καταβάλλεται η μισθοδοσία.

Οι πολιτικοί που πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρχει ένα κράτος που μπορεί να χρηματοδοτεί ανελαστικές δαπάνες (μισθοδοσία, περιττούς οργανισμούς και πολλά γραφεία) γιατί μέσω αυτού του τρόπου παράγεται ανάπτυξη, δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι αυτό το μοντέλο χρεοκόπησε. Νομίζουν ότι το μνημόνιο βάζει τους περιορισμούς κλείνοντας τα μάτια στην σκληρή πραγματικότητα ότι αυτό αποτελεί απλώς την τελευταία δανειακή σύμβαση κάθε χρεοκοπημένης οικονομίας. Και η οικονομία της χώρας βασισμένη στο στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης μέσω της προσφοράς δεκάδων χρήσιμων και άχρηστων υπηρεσιών έχει χρεοκοπήσει.

Είναι καιρός να σταματήσουν όλοι να πετούν στα σύννεφα και να αντιληφθούν ότι αν θέλουμε να βγούμε το συντομότερο δυνατό από την επιτροπεία των δανειστών θα πρέπει άμεσα να περιοριστούν τα ανελαστικά ελλείμματα του προϋπολογισμού. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να περιοριστεί το μέγεθος των κρατικών δαπανών μέσα από καταργήσεις υπηρεσιών, γραφείων και δραστηριοτήτων που μπορεί να μην είναι όλες εντελώς άχρηστες αλλά στις παρούσες συνθήκες αποτελούν περιττή πολυτέλεια. Από την άλλη μεριά θα πρέπει να περιοριστεί η φοροδιαφυγή προκειμένου αφενός να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους και αφετέρου να λειτουργήσει η αγορά και ο ανταγωνισμός με ίδιους για όλους κανόνες. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μείνουν οι πολίτες αυτής της χώρας σε ευρωπαϊκό επίπεδο διαβίωσης. Οι άλλες λύσεις που προφανώς υπάρχουν, οδηγούν σε επίπεδο διαβίωσης πολύ χαμηλότερο τους σημερινού και με αβέβαιη προοπτική βελτίωσης.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η κατάργηση υπηρεσιών -πολλές από τις οποίες ουσιαστικά εδώ και χρόνια υπολειτουργούν- ενώ μοιάζει αυτονόητο βήμα, στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν είναι εύκολο πράγμα. Οι πιέσεις που ασκούνται από διάφορους παράγοντες και συμφέροντα είναι δυσανάλογα μεγάλες σε σχέση με το μέγεθος και την τοπική παρέμβαση των συγκεκριμένων υπηρεσιών. Ακόμα και το κλείσιμο υπηρεσίας στην οποία υποτίθεται ότι εργάζεται κυριολεκτικά μισός υπάλληλος θεωρείται τεράστια πρόκληση στην προοπτική ανάπτυξης της τοπικής οικονομίας και κοινωνίας!!! Οι τοπικοί παράγοντες που έχουν μάθει να διορίζουν και να επιδοτούν πανηγύρια, πρόθυμα διατρανώνουν την αντίθεσή τους στο κλείσιμο κάθε υπηρεσίας της επικράτειάς τους. Αλλωστε δεν πληρώνουν από τη δική τους τσέπη τα ενοίκια και τους μισθούς γιατί λοιπόν να μην αντιδράσουν;

Η ανεύθυνη αυτή λογική βρίσκει πρόθυμους υποστηρικτές. Ο τοπικιστικός λαϊκισμός είναι άλλωστε το πλέον εύκολο. Είναι ο λαϊκισμός του μη μιλάτε για τα προβλήματα γιατί είναι δικά μας τα… περιττώματα. Μην κάνετε ελέγχους γιατί θα κλείσουν τα μαγαζιά μας. Γιατί να πληρώσουμε εμείς φόρους; Να πάρουν από τους άλλους. Σε εμάς βρήκαν να επιβάλουν, αυτό και το άλλο. Η λογική των αυτόνομων κρατιδίων και των ισχυρών τοπικών μηχανισμών που επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους και κανόνες ανήκουν βέβαια στην εποχή των φυλάρχων. Είμαστε βέβαιοι ότι ορισμένοι επιθυμούν τοπικές μαφίες προκειμένου να συνεχίσουν να παριστάνουν τους νταραβερτζήδες. Επιθυμούν τη διατήρηση προυχόντων της συντήρησης και της υποτέλειας. Αρέσκονται στην πώληση τοπικοπατριωτισμού αδιαφορώντας για το εθνικό το οποίο κατά τα άλλα έχουν ως πρώτη προτεραιότητα στην γενική ρητορική τους. Θέλουν τη διατήρηση ενός κράτους που οι κάτοικοί του θα ζουν ως Ευρωπαίοι, ενώ θα συγκροτείται και θα λειτουργεί όπως άλλα αντίστοιχα στην Αφρική. Αυτά δεν γίνονται. Το ελληνικό ιδιότυπο των προηγούμενων χρόνων έχει χρεοκοπήσει. Οσοι φαντάζονται ότι θα υπάρξει επιστροφή στο παρελθόν μέσω κομματικών αλλαγών θα διαπιστώσουν πολύ σύντομα ότι αυτό είναι πλέον αδύνατο. Το τρένο έχει μπει στις ράγες και τρέχει με ταχύτητα. Ή θα συνεχίσει το ταξίδι του ή θα εκτροχιαστεί. Αλίμονο στον οδηγό που θα επιχειρήσει ή επιτύχει τον εκτροχιασμό του.


panagopg@gmail.com