Οι μέρες των εορτών αποτέλεσαν ευκαιρία να κοιτάξουμε με άλλο τρόπο όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Το τέλος και η αρχή που σηματοδοτούν ο παλιός και ο νέος χρόνος, οι οικογενειακές μαζώξεις που φέρνουν στην επιφάνεια μικρά και μεγάλα προβλήματα και μυστικά, η απόσταση που μειώνεται από το αγκάλιασμα για μια ευχή αποτελούν μια αφορμή για να αντιληφθούμε ότι πέρα από τους δείκτες και τους αριθμούς υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα που καθορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Η αγάπη δεν αποτιμάται με χρήματα, συνηθίζουμε όλοι να λέμε, αλλά μέσα στον παροξυσμό του καταναλωτισμού μας θεωρούσαμε ότι ένα «καλό δώρο» είναι πάντα απαραίτητο για να αποδείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε για τον άλλο. Τα συναισθήματα τυλιγμένα σε ιλουστρασιόν χαρτιά και χρωματιστούς φιόγκους μιας πλασματικής ευδαιμονίας.

Η οικονομική κρίση εκτός των άλλων μας εξαναγκάζει να δούμε και κάποια πράγματα εντελώς διαφορετικά. Μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά χρειάζονται το χρόνο και τη συμμετοχή μας και όχι τα πλαστικά παιχνίδια μας, ότι οι ηλικιωμένοι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη την παρουσία μας από τα βιαστικά «υποχρεωτικά» τηλέφωνα, ότι τελικά χρειαζόμαστε περισσότερο ο ένας την αδιαμεσολάβητη επαφή με τον άλλο. Η κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για να ξαναπάρουμε κάποια πράγματα από την αρχή όχι μόνο στην οικονομία αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας και ειδικότερα ανθρώπινων σχέσεων. Τα λεφτά δεν φέρνουν ευτυχία κατά το γνωστό σλόγκαν, αλλά από την άλλη μεριά η έλλειψή τους οδηγεί στη δυστυχία. Το μέτρο και η ισορροπία είναι αυτά που απουσίαζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και δυστυχώς είναι αυτά που απουσιάζουν και τώρα. Από την αφασία των «λαμπερών» χαμόγελων και των χαζοχαρούμενων εκδηλώσεων στον κλαυθμό και οδυρμό των οριζόντιων περικοπών και της υστερικής μαυρίλας. Αυτό τελικά μας χαρακτηρίζει, να βρισκόμαστε ή του ύψους ή του βάθους με την υπερβολή δεδομένη τόσο για τα καλά όσο και για τα κακά.

Στην πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία έχουμε ανάγκη το καινούργιο του μέτρου και της ισορροπίας. Οι υπερβολές που ζήσαμε στο παρελθόν και ζούμε στο παρόν δεν μπορούν να συνεχιστούν. Η προσγείωση μπορεί να ήταν απότομη, και για πολλούς τραυματική, αλλά οφείλουμε να προχωρήσουμε. Ο νέος δρόμος θα είναι πιο εύκολος αν έχουμε καθαρό το πού θέλουμε να πάμε, σε ποιο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο επιθυμούμε να βρεθούμε πλησιέστερα. Το να παίρνουμε κατά περίπτωση ό,τι μας βολεύει τσαλαβουτώντας διαρκώς σε όλα τα μοντέλα και τα συστήματα δεν οδηγεί πουθενά. Η ελληνική «ιδιαιτερότητα» με την οποία όλοι μας «παραμυθιαζόμασταν» αλλά και τα κουτσοβολεύαμε έχει κλείσει τον κύκλο της. Οι εξαιρέσεις δεν μπορούν να αποτελούν τον κανόνα και δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε διαρκώς ακραία παραδείγματα υποπεριπτώσεων για να προκαλέσουμε εντύπωση προκειμένου να συντηρούμε όλα αυτά που μας βυθίζουν.

Υ.Γ.: Η κουστωδία με τα μαύρα αυτοκίνητα εν μέσω περιπολικών με αναμμένους φάρους, η οποία ξαναζωντάνεψε προχθές στους δρόμους της Καλαμάτας, είναι εικόνα από το παρελθόν. Επιπρόσθετα όταν όλα αυτά γίνονται για να μοιραστούν αναμνηστικά σε μικρά παιδάκια και υποσχέσεις -για τα πάντα όλα– σε μεγαλύτερα παιδάκια τότε η βουτιά στο παρελθόν είναι απίστευτα μεγάλη. Το μέλλον που κάποιοι έχουν στο μυαλό τους είναι η επιστροφή στο μακρινό παρελθόν αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν έμαθαν και δεν έχουν καταλάβει. Ολο αυτό θα ήταν απλώς κωμικό αν δεν υποδήλωνε τον κίνδυνο της συνειδητής επιλογής ορισμένων να μας επιστρέψουν σε εποχές του παρελθόντος γιατί μόνο σε αυτό μπορούν να υπάρχουν πολιτικά μοιράζοντας φτηνιάρικα κουκλάκια σε ιθαγενείς. 

panagopg@gmail.com