Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο υπουργός Εσωτερικών Τάσος Γιαννίτσης κάλεσε με επιστολή του τους δήμους και τις περιφέρειες να μειώσουν τις δαπάνες για τα... πανηγύρια. Την ίδια ώρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την εκταμίευση του νέου δανείου της Ελλάδας συζητείται η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και η περικοπή των επικουρικών συντάξεων. Δεν χρειάζεται δεύτερη ανάγνωση των παραπάνω ειδήσεων για να κατανοήσουμε ότι η τοπική αυτοδιοίκηση εξακολουθεί να ζει στην εποχή των παχιών αγελάδων, ενώ την ίδια ώρα όλη η υπόλοιπη Ελλάδα έχει μπει στην εποχή των ισχνών εισοδημάτων. Χρειάζεται όμως μια δεύτερη ανάγνωση των παραπάνω ειδήσεων για να διαπιστώσουμε ότι οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης που διοργανώνουν πανηγύρια παραμένουν στο απυρόβλητο ενώ την ίδια ώρα οι αγανακτισμένοι διαδηλωτές πολιορκούν όσους ζητούν να σταματήσουν τα... πανηγύρια. Με άλλα λόγια οι αγανακτισμένοι ενώ στρέφονται με περισσή ευκολία κατά των βουλευτών και των υπουργών δεν διαδηλώνουν κατά των αυτοδιοικητικών που διοργανώνουν φιέστες και σπαταλούν χρήματα για την προβολή εκδηλώσεων του Πάνω Ρέματος.

Για ποιο λόγο μένουν στο απυρόβλητο οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες; Η απάντηση είναι απλή και αυτονόητη: Επειδή είναι γνήσιοι εκφραστές του πελατειακού κράτους και επειδή εξακολουθούν να εξυπηρετούν τα εκατοντάδες μικροσυμφέροντα των ψηφοφόρων και των συντεχνιών. Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες παραμένουν στο απυρόβλητο γιατί συνεχίζουν να κάνουν ρουσφέτια όπως την εποχή των παχιών αγελάδων. Μη φανταστείτε ότι κάνουν τεράστια ρουσφέτια. Μικρά ρουσφετάκια κάνουν για να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Πολλές φορές μάλιστα παρουσιάζουν το... αυτονόητο ως εξυπηρέτηση ώστε να αισθάνεται ικανοποιημένος ο πελάτης ψηφοφόρος και να βγάλει την υποχρέωση στην... κάλπη. Για παράδειγμα έχω ακούσει πολλούς πολίτες να τηλεφωνούν στον αντιδήμαρχο για να αλλάξει τη... λάμπα και αυτός με ύφος πλανητάρχη να υπόσχεται πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να ικανοποιήσει το αίτημά τους. Ετσι ή αλλιώς αυτή την περίοδο ο αντιδήμαρχος δεν έχει ανταγωνιστή καθώς οι βουλευτές έχουν αφήσει τα ρουσφέτια και κάνουν... ερωτήσεις. Ο ψηφοφόρος όμως δεν ικανοποιείται με την... ερώτηση. Θέλει από τον πολιτικό... υποσχέσεις για έργα και διορισμούς. Αυτή λοιπόν την περίοδο οι μόνοι που δίνουν υποσχέσεις για έργα και διορισμούς είναι οι αυτοδιοικητικοί. Δήμαρχοι και περιφερειάρχες υπόσχονται τσιμεντοστρώσεις, προσλήψεις μερικής απασχόλησης και οικονομική ενίσχυση του φεστιβάλ της Κάτω Ρεματιάς. Αντιδήμαρχοι και αντιπεριφερειάρχες αλλάζουν... λάμπες ενώ παράλληλα  δίνουν υποσχέσεις για τη βελτίωση των αγροτικών δρόμων και την προώθηση των επενδυτικών σχεδίων για τον εκσυγχρονισμό των ελαιοτριβείων. Δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι δίνουν καθημερινώς τη μάχη του σταυρού μοιράζοντας προνοιακά επιδόματα και άδειες για τραπεζοκαθίσματα. Ουσιαστικά οι δήμοι και περιφέρειες αυτό που γνωρίζουν να κάνουν καλύτερα από όλα τα άλλα είναι... ρουσφέτια. Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Σήμερα που καταρρέει το πελατειακό κράτος, η αυτοδιοίκηση είναι το αποκούμπι των νοσταλγών του παρελθόντος και φιλοδοξεί να μετατραπεί σε εφαλτήριο της προσπάθειας για δημιουργία ενός νέου... πελατειακού συστήματος. Ετσι ή αλλιώς η αυτοδιοίκηση είναι γνήσιο τέκνο του κομματικού κράτους που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και από τις τάξεις της ξεπήδησαν πολλοί από τους πολιτικούς που μας έφεραν ένα βήμα πριν την καταστροφή. Ολα αυτά τα χρόνια δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια μικρογραφία του πελατειακού κράτους. Εξυπηρέτησε με περισσή ευκολία τα κομματικά μικροσυμφέροντα θυσιάζοντας στο βωμό των πελατειακών σχέσεων την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη και το περιβάλλον. Σήμερα που η χώρα βυθίζεται, δήμαρχοι και περιφερειάρχες συνεχίζουν τα πανηγύρια. Μη σας κάνει καμία εντύπωση. Τόσοι είναι. Μόνο για πανηγύρια και ρουσφέτια.