Τα αναθέματα και οι αφορισμοί αποτελούν την εύκολη λύση μιας και έτσι φορτώνονται όλα τα δεινά στους πολιτικούς, οι οποίοι κατά τον σύγχρονο λαϊκό μύθο ευθύνονται για όλους και για όλα, προκειμένου να απενοχοποιηθούν όλοι οι υπόλοιποι που τίποτε δεν γνώριζαν και ουδεμία ευθύνη είχαν. Τα πράγματα βέβαια δεν είναι έτσι, γιατί μπορεί την κεντρική ευθύνη να την έχουν οι πολιτικοί και τα κόμματα, αλλά οι πολίτες σε καμιά περίπτωση δεν είναι και δεν ήταν αμέτοχοι παρατηρητές, αντίθετα συμμετείχαν ενεργά και εν πολλοίς συνδιαμόρφωσαν την υπάρχουσα κατάσταση.
Το πολιτικό προσωπικό από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους στήριξε την κυριαρχία και την ύπαρξή του στο πελατειακό σύστημα, που θέλει τουλάχιστον δύο για να λειτουργήσει. Ο διορισμός, η εξυπηρέτηση κάθε μορφής και η προώθηση επιχειρηματικών συμφερόντων κολλητών και φίλων ήταν το κύριο μέλημα των πολιτικών, προκειμένου να εισπράττονται ψήφοι και ισχύς από τους πολίτες. Το χάιδεμα των αυτιών στις «τοπικές κοινωνίες», το υποκριτικό ενδιαφέρον για ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες και η εξυπηρέτηση συμφερόντων ισχυρών συντεχνιών αποτελούσαν και αποτελούν την κυρίαρχη πολιτική πρακτική που υπονόμευε την ανάπτυξη και φόρτωνε με χρέη και βάρη τις επόμενες γενιές. Οι πολίτες επιβράβευαν και συνεχίζουν να επιβραβεύουν εκείνους που διαπλέκονται σε… εξυπηρετήσεις και χαϊδεύουν τα αυτιά με ψεύτικες υποσχέσεις. Αντίθετα απομονώνουν -όταν δεν παίρνουν στο κυνήγι- όσους λένε αλήθειες και λαμβάνουν δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις.
Στην επικαιρότητα έχει επανέλθει τις τελευταίες ημέρες ένα παλιό ζήτημα, αυτό του σπασίματος των μεγάλων εκλογικών περιφερειών. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο σταυρός προτίμησης μόνο στις μεγάλες περιφέρειες, αλλά συνολικά η λειτουργία που ενισχύει το σύστημα της πολιτικής συναλλαγής. Προκειμένου λοιπόν να αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα δεν αρκούν τα μερεμέτια στη Β’ Αθηνών, αλλά χρειάζεται δραστική μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200 με θέσπιση μονοεδρικών περιφερειών και μιας κεντρικής λίστας που θα παίζει εξισορροπητικό ρόλο διασφαλίζοντας αναλογικότητα και κυβερνησιμότητα. Η Βουλή δεν χρειάζεται αργόσχολους βουλευτές που σέρνουν ρουσφέτια και πελάτες της εκλογικής τους περιφέρειας. Χρειάζεται αντίθετα κυβερνητικούς και αντιπολιτευόμενους βουλευτές σε θέση ευθύνης.
panagopg@gmail.com
