Απαντώντας κάθε φορά επαναλαμβάνω τα ίδια επιχειρήματα που ανέπτυξα το 2017 σε άρθρο με τίτλο «Η σημαία της αξιοκρατίας». Έγραψα τότε μεταξύ άλλων: «Στην Ελλάδα οι περισσότεροι πολιτικοί -και όχι μόνο- τις τελευταίες δεκαετίες περιστοιχίζονται κυρίως από κόλακες και καιροσκόπους, φροντίζοντας να απομακρύνουν από την πολιτική σκηνή κάθε ικανό άνθρωπο. Η στάση τους αυτή εκπορεύεται από τη θεμελιώδη ανασφάλεια που αισθάνονται οι ίδιοι, ως ανεπαρκείς, απέναντι σε κάθε ικανό άνθρωπο που θα μπορούσε ν' αλλάξει την κατεστημένη τάξη πραγμάτων, η οποία διατηρεί ζωντανό τον νεποτισμό και τον τοπικισμό.
Έτσι λοιπόν ο ανίκανος πολιτικός, πολλές φορές γόνος μια πολιτικής οικογένειας ή παιδί του κομματικού σωλήνα, όταν κατακτήσει μια θέση εξουσίας φροντίζει να τοποθετήσει παντού ανάξιους αυλοκόλακες που θα τον διατηρήσουν στη θέση του, για να την παραδώσει στη συνέχεια στα παιδιά και τους εκλεκτούς επιγόνους του. Για παράδειγμα: Ο βουλευτής θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην εκλεγεί δήμαρχος κάποιος άριστος, που μπορεί να έχει φιλοδοξίες αργότερα να γίνει βουλευτής. Στη συνέχεια θα φροντίσει να στελεχώσει τα αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια με διάφορους χειροκροτητές που θα προωθούν τα αιτήματα των ψηφοφόρων του γρηγορότερα από τις υπόλοιπες υποθέσεις. Παράλληλα θα φροντίσει να διορίσει “πελάτες” του σε νοσοκομεία, τράπεζες, ΔΕΚΟ και δήμους, αδιαφορώντας για το αν υπάρχουν ικανότεροι με περισσότερα προσόντα -και με στόχο πάντα να ελέγξει την κοινωνική και οικονομική ζωή της εκλογικής του περιφέρειας.
Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο εξορίστηκαν σταδιακά οι ικανοί από την πολιτική σκηνή, αλλά στελεχώθηκε και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας με ανίκανους, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να κάνουν ρουσφέτια για τους βουλευτές και το κόμμα που τους διόρισε. … Με τον τρόπο αυτό, στο ελληνικό βασίλειο της αναξιοκρατίας ήταν απλώς θέμα χρόνου να κυριαρχήσουν οι ανίκανοι που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, ενώ πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι είναι αναντικατάστατοι».
