Η διοίκηση της Περιφέρειας δεν μπορεί και αυτό είναι φανερό πλέον σε όποιον κινείται στο επαρχιακό οδικό δίκτυο. Τα βάτα και τα καλάμια έχουν κλείσει τους δρόμους, ενώ οι λακκούβες και το κατεστραμμένο οδόστρωμα είναι μια σκληρή δοκιμασία για τα αμορτισέρ των αυτοκινήτων. Η πορεία μέσα στη ζούγκλα του επαρχιακού οδικού δικτύου είναι περιττό να επισημάνουμε ότι αποτελεί παγίδα θανάτου για μόνιμους κατοίκους και επισκέπτες.

Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί δεν μπορούν να ξεκινήσουν και να ολοκληρωθούν έγκαιρα τα έργα συντήρησης. Υπάρχουν δηλαδή τα λεφτά, έχουν γίνει οι δημοπρασίες, αλλά τα έργα δεν ολοκληρώνονται και πηγαίνουν από αναβολή σε παράταση. Η κατάσταση αυτή, εκτός από την αδυναμία της περιφερειακής αρχής φέρνει στην επιφάνεια την άλλη μεγάλη παθογένεια, που είναι η παραγωγή δημοσίων έργων. Το νομοθετικό πλαίσιο οδηγεί σε καθυστερήσεις και τελικά σε αδιέξοδο. Δεν μπορεί ένα απλό έργο ασφαλτόστρωσης να καταλήγει σε ανάδοχο με εκπτώσεις πάνω από 50%. Πώς είναι δυνατόν να κλείσει κάποιος λακκούβες με έκπτωση αυτού του μεγέθους; Οσο και να είναι φουσκωμένο το αντικείμενο με βάση τα υπάρχοντα τιμολόγια, δεν μπορεί να γίνει η δουλειά στη μισή τιμή.

Οι εργολάβοι δεν ξεκινούν και περιμένουν μέσα από αναβολές είτε να ξεφορτωθούν την αβαρία που φορτώθηκαν ή να βρουν κανένα παραθυράκι στη μελέτη για να βγάλουν από αλλού τη χασούρα, όσο αυτό δεν συμβαίνει πάνε από αναβολή σε παράταση. Στο σημείο αυτό υφίσταται η ευθύνη της Περιφέρειας. Γιατί επιτρέπει τις παρατάσεις; Γιατί δεν προχωρά στον επόμενο ανάδοχο ή στην επαναπροκήρυξη του έργου; Το σημαντικότερο, γιατί βγάζει τμηματικά τις συντηρήσεις και όχι ως ένα ενιαίο έργο μπας και προκαλέσει ενδιαφέρον από καμιά μεγάλη εταιρεία; Ρητορικά ερωτήματα για να κρατούν το μυαλό όλων μας σε εγρήγορση, την ώρα που οδηγούμε στις επικίνδυνες ζούγκλες των επαρχιακών δρόμων της Μεσσηνίας.

panagopg@gmail.com