Η πρώτη και διαχρονική διαπίστωση, η κατάσταση των δρόμων. Η επανάληψη δυστυχημάτων στη Νέα Είσοδο, και μάλιστα στο ίδιο σχεδόν σημείο, μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι. Υπάρχει προφανέστατα πρόβλημα σε σχέση με τις προδιαγραφές του δρόμου και τις ταχύτητες που αναπτύσσονται σε αυτόν. Η Νέα Είσοδος είναι δρόμος αστικού τύπου και όχι αυτοκινητόδρομος, τα όρια όμως στην Ελλάδα είναι... δυσδιάκριτα και η πρόκληση τροχαίων δυστυχημάτων το τραγικό αποτέλεσμα.
Το εσωτερικό οδικό δίκτυο της Μεσσηνίας είναι σε άθλια κατάσταση, και το νέο αυτό δυστύχημα μας υπενθυμίζει αφενός το πρόβλημά του αλλά θέτει και το ζήτημα του σχεδιασμού ενός αφαλούς οδικού δικτύου. Οσοι για παράδειγμα θέλουν μια «Νέα Είσοδο» μέχρι το Ριζόμυλο, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν. Η ανθρώπινη ζωή δεν αποτιμάται οικονομικά - και η χάραξη δρόμου στο υπάρχον ανάγλυφο με οριακές βελτιώσεις, δεν εγγυάται ασφάλεια στις μετακινήσεις. Η ασφάλεια είναι το πρώτο ζητούμενο, και αυτό επιτυγχάνεται όταν κινείσαι με όρους πραγματικότητας και σχεδιάζεις με βάση το μέλλον, όχι το παρελθόν.
Πέρα όμως από το οδικό δίκτυο και την κατάστασή του, υπάρχει και η οδηγική συμπεριφορά. Η Μεσσηνία είναι τουριστικός προορισμός. Ειδικά τα τριήμερα και τους καλοκαιρινούς μήνες η κίνηση είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Το οδικό δίκτυο δεν βοηθά, ενώ οι περισσότεροι δεν ξέρουν τους δρόμους. Απαιτείται έτσι ένταση των τροχονομικών ελέγχων. Ο φόβος λειτουργεί αποτρεπτικά και πολλές φορές σωτήρια. Το να κυκλοφορούν για παράδειγμα μηχανάκια στις 2 το βράδυ με τους αναβάτες τους χωρίς κράνος είναι ανοησία των αναβατών αλλά και εύκολος στόχος για να γεμίζουν τροχονομικά μπλοκάκια. Το να υπάρχει συστηματικός έλεγχος κατανάλωσης αλκοόλ είναι προσφορά ζωής.
Η ένταση των ελέγχων με στόχευση το κράνος και το αλκοόλ δεν είναι κατασταλτική υπερβολή, αλλά μια υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο.
