Εχουμε μάθει πότε και από ποιον αγοράζονται τα φάρμακα και για πόσους ψεκασμούς επαρκούν, πότε γίνονται οι δημοπρασίες, οι προσλήψεις, αλλά και πόσα χρήματα στοιχίζει η δακοκτονία. Τα φάρμακα της δακοκτονίας τα αγοράζει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, τις προσλήψεις των εποπτών τις κάνει το ΑΣΕΠ, ενώ οι περιφερειακές υπηρεσίες με διαγωνισμό επιλέγουν σε κάθε περιοχή εργολάβους, οι οποίοι πραγματοποιούν τους ψεκασμούς. Δεν γνωρίζουμε ποιος έχει σκεφτεί όλο αυτό το σύστημα με την εμπλοκή σειράς υπηρεσιών, κρατικών και περιφερειακών, αλλά έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι αναποτελεσματικό.
Δεν θα μπορούσαν βέβαια να είναι διαφορετικά τα πράγματα γιατί όταν: άλλος παίρνει τα φάρμακα, άλλος κάνει τον ψεκασμό, άλλος ελέγχει τη διαδικασία και άλλος δίνει τα χρήματα, δεν μπορείς να προσδοκάς κάτι καλύτερο από το απόλυτο χάος. Μία τέτοια χαοτική διαδικασία είναι προφανώς ακριβή και αναποτελεσματική. Εχει επανειλημμένα επισημανθεί ότι το συγκεκριμένο σύστημα χρειάζεται εκ βάθρων αναδιάρθρωση. Δεν μπορεί το κράτος να ασχολείται με τη δακοκτονία. Η διαδικασία θα πρέπει να αποκεντρωθεί και να ασχοληθούν με αυτήν συνεταιρισμοί, ομάδες παραγωγών και τοπική αυτοδιοίκηση, να περάσει δηλαδή η διαχείριση όσο το δυνατόν εγγύτερα στο πρόβλημα.
Ηδη σε κάποιες κοινότητες οι παραγωγοί ζήτησαν την εξαίρεσή τους από την κρατική μέριμνα και πραγματοποιούν μόνοι τους ψεκασμούς. Η εμπειρία που αποκτάται από αυτές τις δράσεις είναι πολύτιμη, για να σχεδιαστεί μια ολοκληρωτικά νέα διαδικασία. Η μεταβίβαση πόρων, προσωπικού και αρμοδιότητας σε δήμους και τοπικές κοινότητες θα δώσει ευελιξία στο σύστημα αλλά και αμεσότητα στον έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση θα δοκιμαστούν νέοι τρόποι για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα χωρίς να ζητούν όλοι κάθε χρόνο να ριχτούν και άλλα χρήματα σε ένα πηγάδι δίχως πάτο. Η συνταγή της επιπλέον χρηματοδότησης κάθε χρόνο δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο τρόπος που γίνεται η δακοκτονία έχει κλείσει τον κύκλο του και πρέπει να εγκαταλειφθεί.
