Του Γιώργου Παναγόπουλου
Η χρεοκοπία της χώρας το 2009 θα έπρεπε να κάνει τους πάντες σοφότερους. Ολα αυτά τα χρόνια όμως διαπιστώνουμε ότι ελάχιστοι έχουν διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος. Οι περισσότεροι συνεχίζουν να βαδίζουν τον μόνο δρόμο που γνωρίζουν, αυτόν του λαϊκισμού και της μικροεξυπηρέτησης. Δεν είναι μόνο οι άναρθρες κραυγές του λαϊκισμού κατά του μνημονίου, που αντιμετωπίζουν το μνημόνιο ως... αίτιο και όχι ως αποτέλεσμα. Είναι προπάντων η συνέχιση της ίδιας πολιτικής λειτουργίας που οδήγησε στη χρεοκοπία.
Ολα αυτά τα χρόνια του μνημονίου πορευτήκαμε με οδηγό τις ευθύνες των άλλων, εντός και κυρίως εκτός. Μας έφταιγε και συνεχίζει να μας φταίει κυρίως ο «τοκογλύφος» δανειστής -ο οποίος προφανώς μας δανείζει με το ζόρι-, κλείνοντας τα μάτια μας στα αίτια της χρεοκοπίας. Ο καταγγελτικός λόγος που αναπτύχθηκε, με την κατασκευή ενόχων σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης της κοινωνίας, είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο αλλά έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι το σοφότερο. Η «αρένα» μπορεί να θέλει «αίμα», όμως η λύση δεν πρόκειται να έρθει από την ικανοποίηση του κοινού, αλλά μόνο μέσα από την αντιμετώπιση των αιτίων που δημιουργούν τα προβλήματα. Αν δεν αντιμετωπιστούν τα αίτια, τα «θηρία» θα συνεχίσουν να κατασπαράζουν ενόχους και το φιλοθεάμον κοινό δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθεί: Απλώς θα γίνεται ακόμα πιο άγρια απαιτητικό, ζητώντας περισσότερη εκδίκηση και αίμα.
Οι ιαχές των φανατικών πρέπει το συντομότερο δυνατό να δώσουν τη θέση τους στις φωνές της λογικής. Τα όσα συνέβησαν τις περασμένες ημέρες στην Κύπρο αποτελούν μια καλή βάση για να γίνουμε όλοι μας λίγο σοφότεροι. Η αλλαγή του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν πολιτικά κόμματα και πρόσωπα είναι το πρώτο που πρέπει να συμβεί, προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την εξάλειψη των αιτίων της χρεοκοπίας.
Δεν μπορούν κόμματα και πρόσωπα να συνεχίσουν να υπόσχονται τα πάντα στους πάντες. Δεν μπορούν να ζητούν να μην αλλάξει τίποτα άλλο παρά μόνο αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία, οι οποίοι προφανώς ευθύνονται ακόμα και για το προπατορικό αμάρτημα. Δεν υπάρχουν στην πολιτική άνθρωποι και κόμματα που έχουν στο... DNA τους την ηθική, όταν είναι γνωστό ότι ακόμα και ο πιο ηθικός μπορεί να διαφθαρεί από την εξουσία. Δεν μπορεί να συνεχίζεται η πελατειακή λειτουργία στην πολιτική με τους «δικούς μας» και τους «άλλους»: Μέσω αυτών των διαχωρισμών έχουν γίνει πραγματικά εγκλήματα στην κοινωνία και την οικονομία. Η εποχή απαιτεί ισονομία, διαφάνεια, τεκμηρίωση· ολοκληρωμένο σχέδιο δηλαδή, με κοστολογημένες παρεμβάσεις και μετρήσιμο αποτέλεσμα.
Κάθε μέρα που περνά, οι ελπίδες για έξοδο μέσα από το δρόμο της λογικής ολοένα λιγοστεύουν. Από τη μια μεριά έχουμε αυτούς που ξεφεύγουν από κάθε όριο λαϊκίστικης ανευθυνότητας, δίνοντας νέο περιεχόμενο στον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, και από την άλλη αυτούς που συνεχίζουν να λειτουργούν λες και βρισκόμαστε στην εύφορη κοιλάδα του 2008. Οι μεν εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις και στήνουν «κρεμάλες», ενώ οι άλλοι κάνουν συσκέψεις για την αντιμετώπιση προβλημάτων της εκλογικής τους περιφέρειας.
Οταν π.χ. αυτές τις ώρες της κρίσιμης μάχης ο πρωθυπουργός της χώρας ασχολείται με το πώς θα αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα των τσιγγάνων στην εκλογική του περιφέρεια, δεν μπορείς να είσαι αισιόδοξος. Ο πρωθυπουργός και βουλευτής Μεσσηνίας θα μπορούσε γενικώς -και θα έπρεπε- να ασχοληθεί και με αυτό το θέμα, όχι όμως παρεμπιπτόντως, για μια επιμέρους λύση, αλλά για μια συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος σε όλη τη χώρα. Τα προσωπικά και τοπικά «ρουσφετάκια» μπορεί να δημιουργούν πολιτικές καριέρες, όμως αποδεδειγμένα έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία της χώρας. Και όσο αυτά δεν αλλάζουν, απλώς ερχόμαστε κοντύτερα στο απόλυτο χάος.
panagopg@gmail.com
