Τους στίχους αυτούς τους έγραψε -σύμφωνα με τη σελίδα του Φεστιβάλ "Μεσσηνίας Όψεις" στο Facebook- o ποιητής Κώστας Κόλλιας πριν γίνει δήμαρχος Τριφυλίας. Προχθές πάντως, στη σύσκεψη για την περιοχή “Natura 2000”, ο δήμαρχος Τριφυλίας Κώστας Κόλλιας δήλωσε:
“Διεκδικούμε και αναδεχόμαστε όποιες ευθύνες μάς μεταφέρονται, με τον όρο να πετάμε τα μπαλάκια, αλλά να έχουν μέσα και μερικά ευρουλάκια, γιατί περιβάλλον χωρίς δαπάνες δεν προστατεύεται”.
Τι συνέβη κι άλλαξε λόγο ο ποιητής; Το δάκρυ θα γίνει μνήμη ή προεκλογικό τρικ; Θα αυξηθεί το χώμα ή θα λιγοστέψει ακόμη περισσότερο, εξαιτίας των... αναπλάσεων; Θα ανθίσει τελικώς το όνειρο με μερικά ευρουλάκια;
Πριν βιαστείτε να απαντήσετε στα ερωτήματα, ρίξτε πρώτα μια ματιά δίπλα σας και θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν παντού κυριαρχούν πλέον τα γκρίζα τσιμέντα που σήκωσαν οι νεόπλουτοι Ελληνες, όταν έπιασαν λίγα ευρουλάκια στην τσέπη τους και ξέχασαν τα λόγια του ποιητή που τραγουδούσαν στα εφηβικά τους χρόνια. Πριν βιαστείτε να ρίξετε στην πυρά το δήμαρχο Τριφυλίας, αναρωτηθείτε όχι μόνο αν είστε αμέτοχοι, αλλά και πόσες φορές σιωπήσατε για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που συντελέστηκαν δίπλα σας, επειδή τα διέπραξε ο γείτονας, ο συγγενής ή ο φίλος. Πριν καταδικάσετε σε... φτώχεια τις επόμενες γενιές ψάχνοντας εξιλαστήρια θύματα, παραδεχτείτε ότι το φυσικό περιβάλλον στην Ελλάδα καταστρέφεται επειδή κυριαρχεί το κοντόφθαλμο συμφέρον της αρπαχτής.
Η καταστροφή ξεκίνησε στο όνομα της λαϊκής κατοικίας τη δεκαετία του 1950. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής επέτρεψε την εφαρμογή της αντιπαροχής χωρίς όρια και σχέδιο. Κατέστρεψε την Αθήνα σηκώνοντας τσιμεντένια τείχη μέχρι και δίπλα στον Παρθενώνα. Τότε ξεκίνησε η ανεξέλεγκτη δόμηση που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, με καταστροφικές μακροπρόθεσμες συνέπειες, τόσο για το περιβάλλον όσο και για την οικονομία. Τότε καταστράφηκαν τα περισσότερα νεοκλασικά της Αθήνας, σβήνοντας τη μνήμη της πόλης και της χώρας. Φυσικά, ο “εθνάρχης” ήθελε να σβήσουν οι μνήμες, για να μη θυμάται ο λαός τους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους που στήριζαν το κόμμα του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να κάνει παρέα με καλλιτέχνες και ποιητές που δάκρυζαν για την Ελευσίνα ή βραβεύτηκαν επειδή έγραφαν για τις αμμουδιές του Ομήρου... που όμως καλύφθηκαν από τσιμέντο.
Ετσι φτάσαμε στη χούντα των συνταγματαρχών και στη μεγάλη καταστροφή. Οι χουντοκατασκευές εξαπλώθηκαν παντού σαν τον καρκίνο. Αν δεις ξενοδοχείο πάνω στο κύμα, μη ρωτήσεις πότε φτιάχτηκε. Η χούντα έδωσε άδεια σε όλα τα λαμόγια που το έπαιζαν υπερπατριώτες, προκειμένου να σηκώσουν τσιμεντένια τέρατα δίπλα στη θάλασσα και να κονομήσουν. Το ζευγάρι αυτό της αρπαχτής και του υπερπατριωτισμού γέννησε τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα, που φυσικά τα “ξεχνούν” σήμερα όσοι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι για τη χρεοκοπία της Ελλάδας ευθύνεται αποκλειστικώς η... Μεταπολίτευση. Πριν τρελαθούμε τελείως, οφείλουμε να καταγράψουμε ότι η χούντα εξέθρεψε το λαϊκισμό τον οποίο συνέχισαν οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης.
Οι λαϊκιστές της Μεταπολίτευσης δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να συνεχίσουν να ξεδιπλώνουν το νήμα της καταστροφής που παρέλαβαν από τη χούντα: Το τσιμέντο εξαπλώθηκε παντού και ο καρκίνος της αντιπαροχής έδωσε τη θέση του στην πανώλη του... εξοχικού. Η νεόπλουτη μεσαία τάξη, κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και μετά, μετά το διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης απέκτησε και εξοχικό. Το απέκτησε σε καταπατημένες δασικές εκτάσεις και στον... αιγιαλό. Οπου και να κοιτάξεις πλέον η Ελλάδα σε πληγώνει, επειδή οι νεόπλουτοι κάτοικοί της έκρυψαν τους φυσικούς παρθενώνες με τσιμέντο, αναπλάσεις και ξαπλώστρες. Οπου και να κοιτάξεις πλέον η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια χαίνουσα πληγή που ξερνάει τσιμέντο και πλαστικό.
Οι ποιητές και οι καλλιτέχνες σιωπούν με αντίτιμο λίγα ευρουλάκια ή ένα εξοχικό δίπλα στο κύμα. Οι δήμαρχοι ολοκληρώνουν με σπουδή την καταστροφή την οποία ξεκίνησε στα μέσα του 20ού αιώνα ο “εθνάρχης” και τη συνέχισαν η Χούντα κι οι λαϊκιστές πολιτικοί της μεταπολίτευσης. Στις ημερίδες για το περιβάλλον, από τα μεγάφωνα ακούγονται και σήμερα τραγουδιστά τα λόγια του ποιητή: Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα / κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο / τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα [...].
Κι επειδή οι χωριάτες είναι κουτοπόνηροι και ξέρουν από παζάρια, εγώ θα συμφωνήσω με το δήμαρχο και όχι με τον ποιητή. Χρειάζονται... ευρουλάκια για σωθεί το περιβάλλον. Οσο το κράτος και η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν επιδοτούν και δεν επιβάλλουν τη διατήρηση των ελαιώνων, των αμπελώνων, των δασών και των καλλιεργούμενων εκτάσεων, τόσο θα λιγοστεύει το χώμα κι άλλο τόσο θα εξαπλώνεται το τσιμέντο που σβήνει από το χάρτη την Ελλάδα και τις ομορφιές της. Οι ελαιώνες, οι αμπελώνες, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις, οι λόγγοι και τα δάση, είναι φυσικά μνημεία ανεκτίμητης αξίας που πρέπει να διατηρηθούν πάση θυσία. Τα υπόλοιπα είναι... στιχάκια και προεκλογικά τσιτάτα ποιητών και δημάρχων που δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν.
