Η είδηση αυτή δείχνει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε το δημόσιο στη χώρα μας. Ο κάθε πολιτευτής και παράγοντας κάθε μορφής έστηνε, διαχρονικά, μια υπηρεσία στην εκλογική του περιφέρεια, προκειμένου να εξυπηρετήσει τοπικά αιτήματα και πιθανά πρόσκαιρες ανάγκες. Δεν υπήρχε, δηλαδή, σχεδιασμός και πρόβλεψη για το μέλλον αλλά η ικανοποίηση προσωπικών επιδιώξεων μικροκομματικής στόχευσης. Στόχος, δηλαδή, ήταν να βγει στην πλατεία του χωριού και να εξαγγείλει την ανάπτυξη ο παράγοντας κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι για τους επικείμενους διορισμούς στη νέα υπηρεσία. Κάπως έτσι βρεθήκαμε, για παράδειγμα, με τρεις εφορίες στην Τριφυλία με ότι αυτό σήμαινε σε κόστος λειτουργίας. Οι οικονομίες κλίμακας ήταν για τους «φιλελέδες» της Ε.Ε. Εμείς υποτίθεται ότι προτάσσαμε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Κάπως έτσι καταλήξαμε στα σημερινά πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα.

Εκτός όμως από χαρακτηριστικό παράδειγμα της στρεβλής δημιουργίας του ελληνικού δημοσίου η συγκεκριμένη είδηση εμπεριέχει και το στοιχείο της τραγικότητας ή αν προτιμάται, της θείας δίκης. Οι πολιτικοί δημιουργοί αυτού του κράτους αναγκάζονται να το «σκοτώσουν». Η πλάκα είναι ότι οι δημιουργοί του επιχειρηματολογούν σήμερα για την ανάγκη μεταρρύθμισης του κόντρα στους όψιμους υπερασπιστές του! Η πολιτική παράνοια στην οποία βρισκόμαστε αποτυπώνεται με όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Το παλιό αντιλαμβάνεται ή αναγκάζεται από τα γεγονότα ότι πρέπει να διορθώσει λάθη για να προχωρήσει παρακάτω ενώ το υποτιθέμενο νέο υπερασπίζεται τα δημιουργήματα του παλιού. Η πολιτική σύγχυση είναι προφανής και αποτυπώνεται παντού.

Οι πολίτες μετά το σοκ της πρώτης περιόδου έχουν συνειδητοποιήσει ότι χρειάζονται αλλαγές σε πολλούς τομείς του δημόσιο και ιδιωτικού τομέα προκειμένου η χώρα να επιστρέψει σταδιακά σε πορεία σύγκλισης με τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Ο δρόμος θα είναι δύσκολος και αυτό το αντιλαμβάνονται πλέον όλοι. Οι εύκολες λύσεις που διακινούνται, με την υπεράσπιση κατακτήσεων που εξέθρεψε το παλαιοκομματικό σύστημα, οδηγούν σε σύγκλιση της χώρας αρχικά με τα Βαλκάνια και στη συνέχεια με την Αφρική. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνεται όμως κάθε ημέρα και περισσότερο ότι δεν μπορεί να έχουν τρελαθεί οι Ουκρανοί που πασχίζουν να φύγουν από τη σφιχτή αγκαλιά της μαμάς Ρωσίας για να μπουν στην Ε.Ε. ούτε έχουν χαζέψει όλοι οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι που προσπαθούν να μπουν στην Ε.Ε αλλά και το ευρώ. Ορισμένοι νομίζουν ότι “απελευθέρωση” είναι η επιστροφή στον ανορθολογισμό και της εξυπηρέτησης του κατόπιν ενεργειών μου μέσα από την τύπωση πληθωριστικού χρήματος. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα αναγκαστούν και αυτοί όπως κάνει και ο Σαμαράς τώρα να αναγνωρίσουν στο μέλλον το λάθος τους και να προσπαθήσουν να το διορθώσουν. Μόνο που πολύ φοβόμαστε ότι τότε θα είναι αργά για μερικές ακόμα γενιές. Το χθες δεν επιστρέφει και το αύριο δεν μπορεί να είναι το παρελθόν δεν μπορεί ούτε καν να του μοιάζει. Η παγκόσμια οικονομία αλλάζει με ταχύτητα διαδικτύου και εμείς προσπαθούμε να υπερασπιστούμε τον χειρόγραφο ασπρόμαυρο κόσμος μας. Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο.

panagopg@gmail.com