Τα γήπεδα στο Χατζή, που εγκαινιάστηκαν τη Δευτέρα το βράδυ, αποτελούν πολιτικό σκάνδαλο. Πρόκειται για ξεδιάντροπη διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Ένας παράγοντας που έχει διοριστεί σε μια δομή του κράτους και κατάγεται από το συγκεκριμένο χωριό χρηματοδοτεί -γιατί έτσι θέλει και μπορεί- γήπεδα στο χωριό του. Ο πολιτικός του προϊστάμενος όχι απλώς δεν τον ελέγχει για το προφανές ρουσφέτι, αλλά είναι μαζί του στα εγκαίνια. Όλα αυτά γίνονται υπό την επίβλεψη και υψηλή εποπτεία του πολιτικού προστάτη, που φρόντισε για τον διορισμό στη θέση ευθύνης. Όμορφος πολιτικός κόσμος, αγγελικά πλασμένος!
Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι θεωρούν περίπου κανονική τη συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά. Ο καθένας που διαχειρίζεται δημόσιους πόρους και εξουσία μπορεί αυτονοήτως, χωρίς αξιολόγηση και έλεγχο, να τους κατευθύνει στο χωριό του και στους δικούς του ανθρώπους. Δεν υπάρχουν προτεραιότητες, ιεραρχήσεις και διαδικασίες που θα στηρίζονται σε δεδομένα και θα καλύπτουν ανάγκες. Μία γειτονιά ή μία κωμόπολη με εκατοντάδες παιδιά μπορεί να μένει χωρίς χώρο άθλησης και αναψυχής γιατί έχει προτεραιότητα η κατασκευή χώρου στο χωριό αυτού που έχει την εξουσία! Το Χατζή μπορεί να μην έχει παιδιά -ούτε και πρόκειται να αποκτήσει τώρα που έχει γήπεδα και κλειστά γυμναστήρια- έχει όμως πολιτικό προστάτη. Την ίδια ώρα εκατοντάδες παιδάκια δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους να παίξουν σε μια παιδική χαρά, γιατί δεν έχουν την τύχη να κατάγεται από τη γειτονιά τους ένας ισχυρός παράγοντας για να την φτιάξει. Αυτή είναι η κατάντια της χώρας.
Είναι βέβαιο πως έτσι οι συγκεκριμένοι χώροι θα ρημάξουν και θα φθαρούν στο χρόνο. Κανένας όμως δεν πρόκειται να απολογηθεί, γιατί δυστυχώς όλα αυτά τα θεωρούμε κανονικότητα. Δυστυχώς τίποτα δεν μάθαμε από την πρόσφατη χρεοκοπία. Οι πολίτες ανέχονται και επιβραβεύουν τον παλαιοκομματισμό. Οι πολιτικοί δεν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά να επανεκλεγούν. Λειτουργούν έτσι με τον ίδιο παλαιοκομματικό τρόπο που λειτουργούσαν από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Το χουντικό σύνθημα «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο» και τα εγκαίνια με τα μυστριά και τις κορδέλες δεν είναι μια γελοία εικόνα του παρελθόντος, αλλά το τραγικό παρόν που επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Τι και αν δεν υπάρχουν παιδιά να παίξουν στους αθλητικούς χώρους… και παιδιά θα σας κάνουμε, βρε!
panagopg@gmail.com
