Η “Καρέλια Α.Ε.” από 151,214 εκατ. ευρώ τζίρο το 2011 και 174,269 εκατ. το 2012, πέρυσι εμφάνισε πωλήσεις 193,394 εκατ. ευρώ. Δηλαδή μέσα σε μία τριετία αύξησε τα έσοδά της 27,89%. Την ίδια ώρα ανοδικά κινήθηκαν και τα κέρδη της προ φόρων, τα οποία πέρυσι ανήλθαν στα 60,643 εκατ. ευρώ από 56,954 εκατ. το 2012 και 47,469 εκατ. το 2011. Οι αριθμοί φυσικά μιλούν από μόνοι τους και καταδεικνύουν την εικόνα μίας άκρως υγιούς ελληνικής εταιρείας, που μέσα στο χρόνο έχει αποδείξει ότι έκανε τα πάντα για να διατηρήσει την έδρα της και τη γραμμή παραγωγής της εντός συνόρων και δεν βρίσκεται στις προτεραιότητές της να... κουνήσει μαντίλι για άλλες πολιτείες με φθηνότερα εργατικά χέρια και συνεπώς σημαντικές προοπτικές μείωσης του κόστους παραγωγής και περαιτέρω αύξησης των κερδών.
Σε τοπικό επίπεδο, η προσφορά της καπνοβιομηχανίας είναι γνωστή και αναγνωρισμένη και αυτό μεταξύ άλλων φαίνεται και από τις συνθήκες εργασίας και την εργοδοτική συνέπεια που δείχνει η οικογένεια Καρέλια στους πάνω από 500 εργαζόμενους. Στην υπόλοιπη Ελλάδα όμως κάθε Χριστούγεννα προκαλούν ιδιαίτερη αίσθηση τα ποσά που μοιράζει η διοίκηση προς τους εργαζόμενους υπό μορφή εορταστικών παροχών και οι οποίες ξεπερνούν ακόμα και τα επίπεδα ενός ολόκληρου μισθού.
Την ίδια ώρα οι εκπρόσωποι της ελληνικής καπνοβιομηχανίας, οι οποίοι κάθε χρόνο παρουσιάζουν δημοσίως χωρίς περιστροφές τα οικονομικά δεδομένα της εταιρείας τους, δεν είχαν μία θέση στο προ ενός περίπου έτους μεγάλο κυβερνητικό ταξίδι στην Κίνα, στο οποίο ορθώς συμμετείχαν και μερικοί από τους πιο επιτυχημένους Ελληνες επιχειρηματίες.
Είναι πιστεύετε τόσο δεδομένο ότι μία ελληνική εταιρεία, όπως η “Καρέλια”, μέσα στο παρατεταμένο σκηνικό κρίσης να συνεχίζει να έχει την παραγωγική της δραστηριότητα εντός συνόρων; Φυσικά όχι… Αλλωστε δεν είναι λίγα τα παραδείγματα άλλων ελληνικών εταιρειών, που κατά το παρελθόν άφησαν την Ελλάδα και μετέφεραν τα εργοστάσιά τους σε γειτονικές χώρες (Αλβανία, ΠΓΔΜ κ.α.) αναζητώντας χαμηλότερο κόστος παραγωγής.
Δεν έχουν φυσικά ακόμα ξεχαστεί οι εναγώνιες προσπάθειες και το πανηγυρικό κλίμα για τη δραστηριοποίηση διεθνών κεφαλαίων στην ελληνική καπνοβιομηχανία. Δεν υποστηρίζουμε -κάθε άλλο μάλιστα- ότι θα έπρεπε να υπήρχαν πολιτικές αποθάρρυνσης τέτοιων δραστηριοτήτων, αλλά δεν νομίζετε ότι θα έπρεπε να είναι εντονότερες οι προσπάθειες ενίσχυσης των αμιγώς ελληνικών εταιρειών με σημαντική διεθνή παρουσία, οι οποίες ουσιαστικά παίζουν και το ρόλο “πρεσβευτή” της υγιούς ελληνικής επιχειρηματικότητας;
Δεν λείπουν βέβαια και αυτοί που με αφορμή τις θετικές αναφορές στα επιτεύγματα της “Καρέλια” (πιθανόν διαβάζοντας και αυτό το άρθρο) κάνουν λόγο για υπερβολές και για κερδοφορία του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων. Δυστυχώς δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε με τέτοιες αναφορές μιλώντας γενικά για την επιχειρηματικότητα, αλλά στην περίπτωση της μεσσηνιακής καπνοβιομηχανίας η πραγματικότητα και οι αριθμοί μόνο ως διάψευση μπορούν να λειτουργήσουν. Αλλωστε το γεγονός και μόνο ότι μέσα στην κρίση αυξήθηκαν αντί να μειωθούν οι θέσεις εργασίας της εταιρείας, αλλά και οι συνολικές οικονομικές απολαβές των εργαζομένων (μισθοδοσία και έξτρα παροχές) αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς που βλέπουν φαντάσματα πίσω από οτιδήποτε σχετίζεται με την επιχειρηματικότητα. Ανάλογη εικόνα σχηματίζει κανείς μιλώντας και με εργαζόμενους της εταιρείας, από τα χείλη των οποίων σπανίζουν τα παράπονα για το εργασιακό τους περιβάλλον.
Το άρθρο αυτό φυσικά δεν έχει σκοπό να είναι μία ακόμα “αγιογραφία” για την “Καρέλια”, αλλά να αποτελέσει ένα καμπανάκι προς τους αρμοδίους προκειμένου να αντιληφθούν το πόσο σημαντικό είναι αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις με θετικό και εξωστρεφές προφίλ να τυγχάνουν όχι ευνοϊκότερης αλλά τουλάχιστον ίσης μεταχείρισης σε σχέση με αντίστοιχες εταιρείες διεθνών συμφερόντων.
