Η σχέση Κράτους - Εκκλησίας αποτελεί διαχρονικό ζήτημα και έχουν καταναλωθεί τόνοι μελάνης με εκατέρωθεν επιχειρήματα, τα οποία εμπεριέχουν πολλές ενδιαφέρουσες παραλλαγές. Μη έχοντας κατασταλαγμένη άποψη για το σε ποια πλευρά γέρνει το δίκιο και αν τα επιχειρήματά τους είναι στέρεα ή αίολα, δεν θα μπω στην όποια συζήτηση, καθώς μόνο ειδικός δεν μπορώ να δηλώσω.

Εκείνο που μου προξένησε όμως εντύπωση είναι ότι ο σεβασμιώτατος Μεσσηνίας έσπευσε πρώτος -με ό,τι αυτό σηματοδοτεί για το μέλλον- να ανοίξει το διάλογο με τη νέα κυβέρνηση, η οποία ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν είχε εξειδικεύσει πώς εννοεί το διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας και Κύριος οίδε αν θα το κάνει από τη νέα θέση ευθύνης, στην οποία πλέον βρίσκεται.

Δεν γνωρίζω εάν ο κ.κ. Χρυσόστομος περιμένει απάντηση ή εάν ήθελε απλώς να καταγράψει πρώτος από την Εκκλησία τη διαφωνία του με το νέο σύστημα εξουσίας. Οσον αφορά την ορκοδοσία, όπως την χαρακτηρίζει, είναι θέμα θεολογικό -πίστεως και αξιών θα το χαρακτηρίζαμε. Αλλά οι σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας είναι καθαρά οικονομικό και κατ' επέκταση πολιτικό. Και για τα δύο μπορούν να αντιπαρατεθούν οι έχοντες διαφορετικές γνώμες. Ο μητροπολίτης Μεσσηνίας είπε συνοπτικά τη δική του στο βαρυσήμαντο άρθρο, που δημοσιεύεται στον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο της χώρας. Μία γνώμη, που σίγουρα δεν θα περάσει ασχολίαστη. Το αντίθετο μάλιστα. Του δίνει την πρωτοκαθεδρία σε μία νέα φάση συζήτησης, που θέλουμε δεν θέλουμε, με αυτή την κυβέρνηση ή με όποια άλλη πρέπει να τεθεί επί τάπητος και να συζητηθεί διεξοδικά. Για να πάρει ο καθένας το ρόλο του χωρίς υποκρισίες.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη να σοβαρευτούν όλοι οι φορείς και να συζητήσουν με ειλικρίνεια τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει. Το πρώτο να το χρησιμοποιήσουν επωφελώς και το δεύτερο να το ξεδιαλύνουν, ώστε να μην υπάρχει αντιπαλότητα, αλλά αμοιβαίος σεβασμός.

Ο μητροπολίτης Μεσσηνίας τόλμησε να κάνει -έστω και κάπως επιθετικά- το πρώτο βήμα του διαλόγου. Ας ανοίξει λοιπόν σιγά-σιγά η κουβέντα, για να δούμε κάποτε την Εκκλησία και το Κράτος να διαδραματίζουν ανυπόκριτα τους διακριτούς ρόλους τους. Το πολιτικό κόστος δεν ταιριάζει σε αυτό το θέμα. Οι κυβερνήσεις να μην το χρησιμοποιούν για να ξαναεκλεγούν και η Εκκλησία να μην ανακατεύεται στην εγκόσμια πολιτική.

Ντίνος Δ. Πλεμμένος