Τον προβληματισμό αυτό εκφράζουν ολοένα και περισσότεροι πολίτες καθώς διαπιστώνουν καθημερινά ότι οι πολιτικοί κυρίως των δυο μεγάλων κομμάτων είναι ανίκανοι να ασκήσουν την πολιτική που απαιτείται για να μην καταστραφεί η χώρα. Παράλληλα οι πολίτες διαπιστώνουν ότι η Αριστερά αδυνατεί να εκφράσει ουσιαστικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση και περιορίζεται στο στενό πλαίσιο των καταγγελιών και των δυναμικών κινητοποιήσεων. Στην αντίπερα πολιτική όχθη η νέα Δεξιά έχει χτιστεί με “παλιά υλικά” και οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα μεγάλα λόγια των πολιτικών που έχουν βάλει τεράστιες... κοτρόνες στον τοίχο του αδιεξόδου της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ πρώτα πρέπει να πείσει τους υπουργούς του για την ορθότητα της κυβερνητικής πολιτικής και στη συνέχεια ίσως και να μπορέσει να ξεκινήσει το διάλογο για την σύναψη νέας σχέσης εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Τα ερωτήματα λοιπόν παραμένουν. Ποιος θα διαδεχτεί τους σημερινούς πολιτικούς; Ποια πολιτικά σχήματα θα διαδεχτούν τα σημερινά κόμματα; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το δόγμα: “Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Δυστυχώς για τους ανιστόρητους εκφραστές του δόγματος, η Δημοκρατία φτάνει σε αδιέξοδο όταν σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης η κοινωνία παύει να εμπιστεύεται τους πολιτικούς. Δυστυχώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα και το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται φως στο πολιτικό τούνελ.

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο κάποιοι πιστεύουν ότι οι νέες πολιτικές δυνάμεις θα αναδειχθούν από τον επιχειρηματικό τομέα καθώς υπάρχουν πολλοί επιχειρηματίες που μπορούν να εφαρμόσουν και στην πολιτική τις καινοτόμες πρακτικές που άσκησαν στο οικονομικό πεδίο. Θεωρώ την άποψη αυτή ως υπερβολικά αισιόδοξη αφού όλοι γνωρίζουμε ότι οι υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις είναι μειοψηφία και πνίγονται μέσα στο βούρκο των κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Αν οι υγιείς επιχειρήσεις ήταν περισσότερες από τις “ασθενείς” δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό αδιέξοδο αφού θα διεκδικούσαν ή θα επέβαλλαν όρους ορθολογικής λειτουργίας στην αγορά. Οι δυνάμεις που αδυνατούν λοιπόν να διαμορφώσουν την αγορά στην οποία δραστηριοποιούνται, είναι μάλλον ανέφικτο να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την αναδιοργάνωση της χώρας. Για αυτό θεωρώ πιο πιθανό να εμφανιστούν ως σωτήρες διάφοροι επιχειρηματίες παλιάς κοπής οι οποίοι θα παρουσιάσουν ως νεωτερισμό τη μετεξέλιξη του κρατικοδίαιτου επιχειρηματικού μοντέλου ανάπτυξης. Για λίγους μήνες θα επιπλεύσουν και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν την πορεία προς το βυθό που ακολουθεί και το κρατικοδίαιτο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Αλλοι πάλι πιστεύουν ότι οι νέες πολιτικές δυνάμεις θα αναδειχθούν μέσα από τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Την άποψη αυτή δεν τη θεωρώ αισιόδοξη. Τη θεωρώ... ανόητη γιατί όσοι την εκφράζουν δεν έχουν αντιληφθεί ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το χειρότερο αντίγραφο της κεντρικής εξουσίας. Στην τοπική αυτοδιοίκηση “ανθούν” οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά και η εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων σε βάρους του κοινωνικού συμφέροντος. Αν κάποιος θεωρεί ότι τα “άνθη του κακού” μπορούν να παράγουν υγιείς καρπούς μάλλον πρέπει να ασχοληθεί με τη... λογοτεχνία αφού στην πολιτική ανάλυση δεν χωρούν οι μεταφυσικές ερμηνείες της ποίησης. Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν και είναι το απόρθητο κάστρο των πελατειακών σχέσεων και της οικογενειοκρατίας. Είναι το κάστρο που θα πέσει τελευταίο στα χέρια των δυνάμεων του εκσυγχρονισμού. Και η εκλογή του Μπουτάρη και του Καμίνη; Μακάρι να τα καταφέρουν οι άνθρωποι αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα συνθλιβούν στις συμπληγάδες των μικροκομματικών συμφερόντων και της διαφθοράς.

Εχοντας λοιπόν ως δεδομένο ότι ο “Κανένας” των δημοσκοπήσεων δεν μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα, θα πρέπει να περιμένουμε την πλήρη και οριστική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος για να δούμε ποιες δυνάμεις θα αντικαταστήσουν τα σημερινά κόμματα. Οσο οι δυνάμεις της παρακμής αγοράζουν χρόνο επιμηκύνοντας την περίοδο δανεισμού, φως στο τούνελ δεν πρόκειται να φανεί. Πιο κυνικά διατυπωμένο: Πρώτα θα καταρρεύσει η χώρα και μετά το πολιτικό σύστημα. Για αυτό όποιος στηρίζει τη χώρα, άθελά του δίνει και το φιλί της ζωής στο πολιτικό σύστημα που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Αντίφαση; Καλωσορίσατε στον υπέροχο κόσμο της Ιστορίας και της Πολιτικής. Στην Ιστορία και στην Πολιτική δεν υπάρχουν διέξοδος και αδιέξοδα. Υπάρχουν αντιφάσεις και συγκρούσεις. Καταστροφή και αναγέννηση. Με αυτή τη σειρά πάντα. Προηγείται η καταστροφή και ακολουθεί η αναγέννηση. Προηγείται η καταστροφή της αναγέννησης του πολιτικού συστήματος. Μην τρέφετε αυταπάτες. Μεσσίες και σωτήρες δεν υπάρχουν.