Η “αισιοδοξία” ως παραίνεση του... καναπέως δεν αλλάζει τα πράγματα, τα θαύματα στην οικονομία και την πολιτική ανήκουν στην κατηγορία των παραμυθιών και το μοίρασμα του τηλεοπτικού κουτόχορτου για αποδράσεις στο χώρο της φαντασίωσης είναι δωρεάν. Με ζητούμενο τη συλλογική δράση και την πραγματική αλληλεγγύη ως απάντηση στο ζόφο των πολιτικών που οδηγούν στην εξαθλίωση και την κοινωνική αποδιοργάνωση στην Ευρώπη και τον κόσμο, ο καινούργιος χρόνος ξεκίνησε τη διαδρομή του. 

Επιστροφή στα καθ’ ημάς όμως και τα ειδικότερα ζητήματα του τόπου, αυτή τη φορά από πλήρη τον... περιφερειακό δρόμο που παραδόθηκε παραμονές Χριστουγέννων με την εθιμική πλέον για το πολιτικό σύστημα φιέστα. Απόλυτα συμπεράσματα βεβαίως δεν μπορούν να εξαχθούν, πλην όμως το πράγμα “δείχνει” πλέον καθώς επί εδάφους κρίνει ο κάθε πολίτης αν και ποια διαδρομή τον συμφέρει. Και ασφαλώς με αυτό το κριτήριο θα κινηθεί, αδιαφορώντας για τις μεγαλοστομίες και τις προσπάθειες αυτοδικαίωσης τοπικών (και όχι μόνον) παραγόντων. Αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι πολύ λίγοι ντόπιοι χρησιμοποιούν το δρόμο και ακόμη λιγότεροι το τμήμα του που πρέπει να πληρώσεις 0,45 ευρώ για να περάσεις. Φυσικά και γνωρίζουν πλέον όλοι πως ο δρόμος κυκλοφορείται, αρκετοί έχουν κάνει και... τεστ ντράιβ για να διαπιστώσουν αν και τι τους συμφέρει. Πολλοί όμως έχουν απορρίψει τη διαδρομή από τον αυτοκινητόδρομο διαπιστώνοντας ότι δεν τους συμφέρει να κινηθούν για τον προορισμό τους μέσα από αυτόν. Θα έλεγα πως τα διόδια δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο, αφού μπορεί κάποιος να διατρέξει το δρόμο δωρεάν στο τμήμα από τον κόμβο Καρέλια μέχρι τον κόμβο της Λακωνικής. Τα διόδια παίζουν ρόλο μόνον σε όσους θα ήθελαν να κινηθούν από και προς αεροδρόμιο και πέραν, υπό την ίδια όμως προϋπόθεση: Να τους συμφέρει η κίνηση στον περιφερειακό. Στην πράξη όμως εκείνο το οποίο αποδεικνύεται είναι πως ο πολυδάπανος και με τεράστιες επεμβάσεις στο περιβάλλον δρόμος, εξυπηρετεί στην πράξη ένα πολύ μικρό τμήμα της πόλης. Και αυτή την κυκλοφορία έχει μέχρι στιγμής απορροφήσει τοπικά, με ελάχιστη υπερτοπική κυκλοφορία.

 Ουσιαστικά ο δρόμος εξυπηρετεί όσους μένουν κοντά σε αυτόν και όχι την πόλη στο σύνολό της, γεγονός που έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο που έχει αναπτυχθεί οικιστικά (με το κέντρο βάρους προς το νότο και δίπλα από οδικούς άξονες), αλλά και με το οδικό δίκτυο της πόλης που είναι προσανατολισμένο στην επαφή με τους υπάρχοντες αρτηριακούς δρόμους. Στην πράξη εξυπηρετείται η κυκλοφορία από και προς τα ανατολικά της πόλης (πολεοδομικό συγκρότημα και Μάνη) μέσω της Βασ. Γεωργίου, ενώ ελάχιστοι την επιλέγουν και από κάποιες άλλες περιοχές όπου ο χρόνος παλιάς και νέας διαδρομής είναι περίπου ίδιος. Κάποιος που έχει κάνει πολλές φορές τη διαδρομή μπορεί να εντοπίσει πλήθος λόγων οι οποίοι αποτρέπουν τη χρησιμοποίηση του δρόμου και μεταξύ αυτών η ανάγκη να διατρέξει κάποιος ένα πολύ μεγάλο τόξο για να φθάσει στον προορισμό του, γεγονός που σημαίνει ίδιο χρόνο και περισσότερο καύσιμο. Επιπλέον δε με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιείται αυτό το οποίο είχα επισημάνει από την αρχή: Ασφαλής δεν είναι κανένας δρόμος, η ασφάλεια εξαρτάται τα μέγιστα από τον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι οδηγοί. Ολοι θα θέλαμε τα ατυχήματα στους κόμβους που ήδη έχουν σημειωθεί, να είναι και τα τελευταία. Πλην όμως επειδή καθημερινά διατρέχω και σε διάφορες αποστάσεις το δρόμο, πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουν έτσι να κινούνται ορισμένοι από τους οδηγούς, θα συμβούν και τα χειρότερα. Γιατί υπάρχουν στροφές, ανηφόρες και κατηφόρες, κόμβοι και προσβάσεις από τα πλάγια σε πολύ μικρή απόσταση. Εχουν τοποθετηθεί πινακίδες με όρια ταχύτητας αναγκαστικά πολύ χαμηλά για αυτοκινητόδρομο, αλλά στην οδήγηση περισσότερο ρόλο παίζει η ψυχολογία και λιγότερο η... πινακίδα.

Αναμονή λοιπόν για τις μεγάλες εξόδους των τριημέρων και του καλοκαιριού, με τις ενδείξεις μέχρι τώρα να συνηγορούν στη διαπίστωση ότι τελικά το δρόμο στο σύνολό του και όχι σε τμήματα που δεν δικαιολογούν την κατασκευή του, θα τον χρησιμοποιούν κατά βάση εκείνοι οι οποίοι απλώς θέλουν να παρακάμψουν την πόλη κινούμενοι προς και από τη Μάνη. Πόσοι μπορεί να είναι αυτοί θα το διαπιστώσουμε τις περιόδους αιχμής, πλην όμως πανάκριβους παρακαμπτήριους δρόμους δεν φτιάχνεις για τις... διακοπές και τα τριήμερα. Πολύ περισσότερο καθώς μπορεί να παρακάμψει κανένας την πόλη, αλλά μετά θα υποχρεωθεί στο σημειωτόν για κάμποση ώρα και φυσικά να ακολουθήσει έναν δρόμο με πολύ μικρές ταχύτητες λόγω των γεωμετρικών του χαρακτηριστικών. Φυσικά και δεν μπορείς να τρυπήσεις τα βουνά ή να “χτίσεις” δρόμους στους βάλτους της Ελλάδας για να φτιάξεις αυτοκινητόδρομους – σωλήνες ώστε να φθάνουν οι τουρίστες στον προορισμό τους. Πουθενά στον κόσμο δεν γίνεται αυτό, αντιθέτως σε κάθε περίπτωση το φυσικό τοπίο και η προστασία του είναι εκείνο που κυριαρχεί. Είναι απαραίτητο όμως να βελτιώσεις τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά και την αντίστοιχη οδική ασφάλεια. Υπό το πρίσμα αυτό βεβαίως και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η υπόθεση του δρόμου Καλαμάτα – Ριζόμυλος, με την αναμενόμενη στα δημοτικά συμβούλια πρόταση μελέτης. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς αυτός ο δρόμος, αλλά το τι γίνεται από εκεί και πέρα όπου βρίσκονται οι τουριστικοί προορισμοί είτε ως μεγάλες μονάδες, είτε ως επώνυμοι προορισμοί.

Το τεράστιο πρόβλημα είναι ο δρόμος από το Ριζόμυλο προς την Κορώνη και την Πύλο-Μεθώνη. Για τον πρώτο κάνει εξαιρετική εντύπωση το γεγονός ότι κανένας δεν μιλάει για ένα έργο που είναι ουσιαστικά παρατημένο εδώ και πολύ καιρό και τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο. Για τον δεύτερο είναι απορίας άξιο πως δεν αποτέλεσε προτεραιότητα, αφού εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της πρόσβασης σε τουριστικές εγκαταστάσεις. Και ως εκ τούτου αυτό που προέχει σήμερα είναι μια “βιώσιμη” λύση στο Καλαμάτα-Ριζόμυλος ώστε και να έχει ελπίδες χρηματοδότησης και να αντιμετωπίζονται ρεαλιστικά πολύ μεγάλα τεχνικά προβλήματα, όπως αυτό της διέλευσης ενός δρόμου για χιλιόμετρα μέσα από βάλτους και κοντά στη θάλασσα. Ουσιαστικά οι μόνοι που επιμένουν μετά μανίας είναι ο δήμαρχος Καλαμάτας Παν. Νίκας και κάποιοι παράγοντες από το Δήμο Μεσσήνης. Ο κ. Νίκας δεν το κρύβει, το πρόβλημά του είναι να φτιαχτεί ένας δρόμος που κατά τη γνώμη του θα βολέψει τη Δυτική Παραλία. Αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο ο ίδιος και οι συνεργάτες του θα έπρεπε να το έχουν προβλέψει μέσα από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο με έναν δρόμο ήπιας κυκλοφορίας και να μην ζητούν τα απραγματοποίητα για αυτοκινητόδρομο στο βάλτο. Ο κ. Αναστασόπουλος, που πρωτοστατεί στη Μεσσήνη, δικαιολογείται γιατί η ιδέα του αυτοκινητόδρομου έχει τη δική του υπογραφή από την εποχή που ήταν αντινομάρχης και “δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα” και με ξένα λεφτά. Οφείλει όμως να αντιληφθεί πως άλλαξαν οι εποχές και ότι η ιδέα στην οποία συναντήθηκαν με διαφορετικές αφετηρίες οι διαφορετικοί παράγοντες, δεν υλοποιήθηκε γιατί απλώς δεν είναι από κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική σκοπιά υλοποιήσιμη. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια παλαιάς κοπής...

Υ.Γ.: Καλές οι συζητήσεις για τους μεγάλους δρόμους, καλύτερο όμως θα ήταν οι δήμαρχοι να ασχοληθούν και με τα μικρά. Ο κόσμος καταταλαιπωρήθηκε φέτος με τους αγροτικούς δρόμους, κάποιοι εγκατέλειψαν την ιδέα ακόμη και να προσεγγίσουν στα χωράφια. Αν από τώρα δεν ξεκινήσει η προσπάθεια εξομάλυνσης της κατάστασης, τον επόμενο χειμώνα μπορεί να έχουμε δράματα...