Υποδηλώνει όμως την απουσία υποδομών στην πόλη και επιβεβαιώνει τη διαπίστωση ότι η πόλη από κάθε άποψη έχει φθάσει τα όρια αντοχής καθώς η περίφημη “τουριστική ανάπτυξη” ταυτίζεται με ένα “τυφλό ρεύμα” προς την πόλη που το κοιτάζει, “εκστασιάζεται” και βαυκαλίζεται πως θα είναι αιώνιο.

Η γενική διαπίστωση: Η καγκουρίαση των γιορτών, τριημέρων και διακοπών μάλλον είναι κολλητική καθώς ο συγχρωτισμός ντόπιων και ξένων με τη συνακόλουθη κυκλοφοριακή συμφόρηση οδηγεί σε αφηνιασμό των εποχούμενων. Γενικώς δεν γνωρίζεις από πού θα σου έρθει καθώς δεν νομίζω ότι υπάρχει άρθρο του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας το οποίο δεν παραβιάζεται. Και ως γνωστόν η μόνη “κολάσιμη” παραβίαση είναι το παράνομο παρκάρισμα σε θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης, με τη Δημοτική Αστυνομία να κυνηγάει τις εισπράξεις για το μπεζαχτά. Αντε και κανένα μπλόκο των αστυνομικών μηχανοκίνητων περιπόλων για τα κράνη στους οδηγούς μηχανών και σε σημεία που θα πέσουν σίγουρα πάνω στο μπλόκο. Κατά τα άλλα ουκ ολίγοι -που δίνουν και τον τόνο- τρέχουν, κορνάρουν, καβαλάνε πεζοδρόμια, κλείνουν διαβάσεις (ακόμη και ολόκληρα ρεύματα κυκλοφορίας), κάνουν σφήνες και γενικώς αδιαφορούν για το ενδεχόμενο ατυχήματος. Ολα αυτά συμποσούμενα οδηγούν στην επαναλαμβανόμενη διαπίστωση ότι “δεν υπάρχει κυκλοφοριακή αγωγή”. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει αυτό και γενικώς διαφωνώ. Και όχι μόνον γιατί η λέξη “αγωγή” παραπέμπει σε αλήστου μνήμης εποχές. Αλλά γιατί πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ιδεολογικό και ακουμπά στην “καρδιά” του σημερινού προβλήματος που είναι η κυριαρχία του “εγώ” και η πλήρης απαξίωση του “εμείς”. Αυτό μεταφράζεται σε “κάνω ό,τι με βολεύει (ή νομίζω ότι με βολεύει) και να κόψουν το λαιμό τους οι άλλοι”. Εννοείται ότι αυτή η αντίληψη δεν περιορίζεται μόνον στον τρόπο που οδηγεί κάποιος αλλά απλώς αποτελεί απόληξη της κυρίαρχης ιδεολογίας του “αμύνεσθαι περί πάρτης” η οποία κυριαρχεί και στην κοινωνία αλλά και στην πολιτική. Ως εκ τούτου τα κηρύγματα και οι εξορκισμοί περί την “κυκλοφοριακή αγωγή” δεν ηχούν “εις ευήκοα ώτα” καθόσον όλοι νομίζουν πως αφορούν άλλους και όχι τον εαυτό τους.

Με την παραδοχή αυτή προκύπτει ένα ερώτημα: Και γιατί αυτό δεν συμβαίνει παντού αλλά “ενδημεί” στην Ελλάδα; Θα απαντούσα λοιπόν πως δεν είναι λίγοι οι οδηγοί που βλέπεις στους δρόμους να “τρελαίνονται”, κάτι που δεν θα τολμούσαν να κάνουν στη χώρα τους. Φαντάζει λίγο υπερβολική η εξήγηση αλλά θα καταγράψω την εκτίμηση που κάνω: Απλώς θεωρούν ότι οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας παραβιάζονται ατιμώρητα και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθούν... το παράδειγμα. Εξαίρεση αποτελεί η κατηγορία εκείνων οι οποίοι έχουν πεισθεί για την ανάγκη να συμμορφώνονται με τους κανόνες όχι γιατί το επιβάλλει το κράτος αλλά γιατί το απαιτεί και η δική τους ασφάλεια. Ολα αυτά σημαίνουν ότι η απουσία μέτρων και αστυνόμευσης στους δρόμους (ακόμη και της πόλης), αποτελούν βασικές αιτίες εκδήλωσης της αντικοινωνικής συμπεριφοράς πολλών οδηγών. Ορισμένοι από τους οποίους μάλιστα δεν θα είχαν και κανένα πρόβλημα να κατέβουν και να σου τραβήξουν κανένα μπουκέτο αν καταλάβουν ότι διαμαρτύρεσαι για τη συμπεριφορά τους. Οι υποδομές κατ' αρχήν έχουν να κάνουν με μέτρα αποτροπής παραβιάσεων, στην πράξη με εμπόδια μέσα στην πόλη που υποχρεώνουν τον οδηγό θέλει δεν θέλει να σέβεται τις διαβάσεις, τις προτεραιότητες σε κόμβους, το επικίνδυνο παρκάρισμα κ.λπ. Και φυσικά τα ραντάρ που ελέγχουν την παραβίαση των ορίων ταχύτητας και όχι οι πινακίδες που απλώς γράφουν με πόσο τρέχεις λες και δεν βλέπει κανένας πόσο γράφει το κοντέρ. Τα μέτρα αυτά είναι περισσότερο αναγκαία όσο σπανίζει στους δρόμους η φυσική αστυνόμευση. Φυσικά και δεν μπορούν να την υποκαταστήσουν και η απουσία της αυτές τις ημέρες στους δρόμους της πόλης είναι εμφανής καθώς η πλήρης αλλαγή των κυκλοφοριακών φόρτων και το πλήθος των ανθρώπων που κινούνται στους δρόμους κάνουν τον ανθρώπινο παράγοντα αναντικατάστατο σε κρίσιμα σημεία έτσι ώστε να διεξάγεται ομαλά η κυκλοφορία.

Στην περί των υποδομών αναφορά υπάρχει η υποσημείωση “κατ' αρχήν”. Γιατί το πρόβλημα είναι ευρύτατο, έχει πολλές πλευρές και συνδέεται με τη λειτουργία της πόλης. Είναι μια υπόθεση που έρχεται από παλιά, όλοι τη... γυροφέρνουν αλλά τελικά οι άρχοντες ξεχνούν τα κύρια ζητήματα και ασχολούνται με τα “ευκολάκια” των αναπλάσεων και πετάνε τη μπάλα στην κερκίδα για τα σπουδαία. Χωρίς να είναι απολύτως ακριβές, θα λέγαμε ότι αυτό περιγράφεται με τη λέξη “κυκλοφοριακό”. Και δεν είναι απολύτως ακριβές γιατί αυτό συνδέεται τόσο με τις πεζοδρομήσεις όσο και τις θέσεις οργανωμένης στάθμευσης και το συγκοινωνιακό. Το πρώτο οι σημερινοί δημοτικοί άρχοντες το εξορκίζουν με τον απήγανο έστω και ως ιδέα. Το δεύτερο το στριμώχνουν στους δρόμους οδηγώντας τα αυτοκίνητα στο κέντρο για να εισπράττουν ευρώ. Και το τρίτο είναι... άγνωστη λέξη. Απλώς αφήνουν τα πράγματα να κυλάνε και όπου βγει. Οι “κρυφές ελπίδες” για λιγότερα αυτοκίνητα λόγω κρίσης μάλλον διαψεύσθηκαν ως προς το μέγεθος της επίδρασης στην κυκλοφορία και η αυξανόμενη κυκλοφορία με ποδήλατο δεν απειλεί την κυριαρχία του αυτοκινήτου. Ο αυτοκινητόδρομος έφερε κόσμο στην Καλαμάτα αλλά ο περιφερειακός ουδεμία... ανακούφιση προσέφερε στο κυκλοφοριακό καθώς ελαχίστως διευκολύνει στην κατανομή της κίνησης. Επειδή ανήκω στην ελάχιστη μειοψηφία που διευκολύνεται σε ορισμένες κινήσεις στη διαδρομή του, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι και τις ημέρες των γιορτών διαψεύσθηκαν οι προσδοκίες για “αποσυμφόρηση”. Εχουν περάσει ήδη πολλοί μήνες από τη λειτουργία του, όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει. Πολύ λίγοι τον χρησιμοποιούν και με καταγεγραμμένες τις κινήσεις από και προς την πόλη, δεν θα πρέπει να αναμένονται ριζικές ανατροπές στο μέλλον. Τεράστιο το κόστος, μικρό το όφελος, πρακτικά τα τμήματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον είναι μέχρι τον κόμβο Καρέλια και από τον κόμβο της Βασ. Γεωργίου προς τη Μάνη. Ως εκ τούτου μπορούσε να γίνει σημαντικότατα μικρότερου κόστους έργο με παραπλήσια αποτελέσματα.

Από καιρού εις καιρόν η δημοτική αρχή εξαγγέλλει νέα κυκλοφοριακή μελέτη αλλά δεν... επείγεται να κάνει κάτι, η παλιά έτσι κι αλλιώς μάλλον άχρηστη προέκυψε. Επείγει η αλλαγή λογικής αλλά αυτό δεν μπορεί παρά να έχει ως προαπαιτούμενη και την αλλαγή λογικής της δημοτικής αρχής. Γιατί μια “κυκλοφοριακή” μελέτη που δεν θα έχει ως στοιχεία υπό διερεύνηση τις πεζοδρομήσεις στο κέντρο και την ευρύτερη περιοχή, εναλλακτικά σχέδια για αντιμετώπιση της στάθμευσης... εκτός οδοστρωμάτων και προσανατολισμό για νέο σύστημα συγκοινωνίας στην πόλη, θα οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα με την προηγούμενη: Κυκλοφορικός πανικός στο κέντρο, διεύρυνση της ελεγχόμενης στάθμευσης και μαζί της ανεξέλεγκτης σε μεγαλύτερες ζώνες, υποτυπώδη αστική συγκοινωνία. Τα εισαγωγικά στην “κυκλοφοριακή” υποδηλώνουν την αντίληψη ότι κάθε απόπειρα συζήτησης για αλλαγές θα πρέπει να γίνει με “φρέσκια ματιά” από τον οποιοδήποτε μελετητή αλλά και με ριζοσπαστική αντιμετώπιση από τη δημοτική αρχή. Αυτή η συζήτηση θα πρέπει να ανοίξει και να πάρουν μέρος σε αυτή όλοι οι δυνάμενοι να βοηθήσουν στην χάραξη των κατευθύνσεων που θα δοθούν στον μελετητή -αν και όποτε γίνει αυτό- και την απαίτηση για λύσεις μέσα από εναλλακτικά σενάρια. Τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει πανελλαδικώς και τοπικώς το ζήτημα των “διαβουλεύσεων”. Εκ των πραγμάτων αυτές αποτελούν το άλλοθι της εξουσίας η οποία δεν έχει σκοπό να παραχωρήσει ούτε “πόντο” από τις απόψεις της και συμμόρφωση στις επιταγές της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας η οποία “πουλάει” δημοκρατία στις αποφάσεις. Και ως τέτοια νοείται η τακτική “εσύ προτείνεις και εγώ σε γράφω”. Ενίοτε μάλιστα μέσω των “διαβουλεύσεων” ενισχύονται οι αντιθέσεις ομάδων πίεσης που σπεύδουν να κατoχυρώσουν το κατ' αυτές νοούμενο συμφέρον. Κάθε δημοτική αρχή οφείλει να προασπίζεται το δημόσιο συμφέρον και τη ζωή στην πόλη. Οσο συνεχίζει να κολακεύει ομάδες και συμφέροντα με το μυαλό στις επόμενες εκλογές, τόσο περισσότερο οδηγεί τα πράγματα σε αδιέξοδο. Και υπονομεύει τις ευκαιρίες που δίνονται για να αλλάξει το πρόσωπο της πόλης, αλλά και να αναβαθμιστεί η ζωή σε αυτή. Πόλη-προορισμός και κυκλοφοριακό τουρλουμπούκι είναι πράγματα ασύμβατα...