Και τη χαρακτηρίζω ως εφαπτόμενη, επειδή κυρίως αφορά στους οδηγούς και τη συμπεριφορά τους. Χωρίς να είναι “αθώα του αίματος” (δυστυχώς κυριολεκτικά ορισμένες φορές) η κατάσταση των υποδομών.

Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε με μια σημαντική κυκλοφοριακή ρύθμιση που έχει να κάνει με τους κόμβους. Κατέβαινα σούρουπο πριν λίγες ημέρες την Αρτέμιδος και πλησιάζοντας με μικρή σχετικά ταχύτητα τον κόμβο της γέφυρας, νότια της κεντρικής αγοράς, είδα δύο μηχανάκια στον κόμβο. Από διαίσθηση αναβόσβησα τα φώτα καταλαβαίνοντας ότι είναι έτοιμοι να... ξεχυθούν μπροστά μου. Εκοψαν αλλά άρχισαν να φωνάζουν για... STOP δικαιώνοντας τους φόβους μου ότι αν δεν προειδοποιήσω μπορεί να γίνει ατύχημα. Πρώτον, δεν υπάρχει τέτοιο σήμα στην Αρτέμιδος και δεν θα μπορούσε να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητά η ρύθμιση δίνει προτεραιότητα στο δρόμο έναντι των καθέτων. Και δεύτερον, οι ρυθμιστικές πινακίδες Ρ 53 που έχουν τοποθετηθεί, προειδοποιούν ότι προτεραιότητα έχει ο εισερχόμενος στον κόμβο. Επομένως, καλώς ή κακώς, εκείνοι που βρίσκονται μέσα σε αυτόν θα πρέπει να περιμένουν. Εδώ η άγνοια μπορεί να αποβεί θανατηφόρα, καθώς μάλιστα πολλοί έχουν χάσει την μπάλα με τις διαφορετικές ρυθμίσεις που υπάρχουν στους κόμβους ανάλογα με τη θέση τους. Αλλά και εκεί που τα πράγματα είναι σαφή και εναρμονισμένα με τα διεθνώς ισχύοντα (στον αυτοκινητόδρομο δηλαδή), η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Αμέτρητες φορές έχω αναγκαστεί να φρενάρω μέσα στον κόμβο επειδή είτε από κακό υπολογισμό, είτε από επιθετικότητα πολλοί εισβάλλουν στον κόμβο και σε υποχρεώνουν να κάνεις πίσω. Ακραία περίπτωση αυτή κυρίας με το μικρό στο καθισματάκι που μπουκάρει και διαμαρτύρεται γιατί... δεν ανάβω φλας αριστερά, καθώς συνεχίζω στον κόμβο μέχρι την έξοδο που χρειάζομαι. Αγνοώντας ότι φλας ανάβεις μόνο το δεξί πριν την έξοδο επιλογής όταν βγαίνεις από τον κόμβο. Σε κάποιους αυτά φαντάζουν... ψιλά γράμματα και γι’ αυτό πάει η στούκα σύννεφο.

Πας πιο κάτω τώρα και αν θέλεις να στρίψεις προς την 23ης Μαρτίου βλέποντας πράσινο το φανάρι, θα πρέπει να κάνεις... κράτει για να μην κλαδέψεις κανέναν. Γιατί φθάνοντας λίγα μέτρα από το φανάρι διαπιστώνεις ότι βλέπεις πράσινο στην ευθεία αλλά έχεις... κόκκινο στη στροφή. Μια σειρά πινακίδων αμφιβόλου χρησιμότητας πάνω στη νησίδα δεν σου επιτρέπουν να δεις από μακριά την πραγματική κατάσταση των... χρωμάτων. Ανάλογα με την ταχύτητα και την απροσεξία σε εκείνο το σημείο μπορούν να συμβούν πολλά. Αν ήταν το μοναδικό σημείο, κάτι και παρηγοριά. Υπάρχουν πολλά σημεία στην πόλη όπου τα φανάρια κατά το ήμισυ κρύβονται πίσω από τα κλαριά των δέντρων που έχουν φουντώσει και σε συνδυασμό με διάφορες πινακίδες μπορεί να ξεγελάσουν τον οδηγό. Θα μπορούσα να καταγράψω διάφορα τέτοια σημεία και μάλιστα σε αρτηριακούς δρόμους, αλλά αυτό είναι δουλειά των υπηρεσιών του δήμου. Οι οποίες θα πρέπει να καταγράψουν ένα-ένα τα σημεία στα οποία η σήμανση είναι προβληματική για διάφορους λόγους και να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα κάθε φορά. Θα ήταν παράλογο να ζητάει κανείς να... κοπούν τα δέντρα, είναι απόλυτα λογικό όμως να κλαδεύονται με τρόπο που δεν θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των οδηγών. Και μπορεί πολλοί Καλαματιανοί να γνωρίζουν τα... χούγια που έχει η σήμανση σε διάφορα σημεία, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κυκλοφορούν και επισκέπτες, κυκλοφορούν και απρόσεκτοι. Οι οποίοι έχουν και δικαιολογία αν προκαλέσουν ατύχημα σε ορισμένες περιπτώσεις. Δουλειά ρουτίνας είναι η υπόθεση αυτή, αλλά ακόμη και εκείνα τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ασήμαντα, μπορεί να παίξουν μεγάλο ρόλο σε ορισμένες περιπτώσεις και με υπαιτιότητα του ανθρώπινου παράγοντα. Αντε μετά όμως να βρεις την άκρη, ειδικά αν το ατύχημα δεν είναι μόνο “υλικές ζημιές”.

Εκτός από τα σήματα όμως θα πρέπει να βλέπει κανείς και τα... οχήματα. Μπορεί κάποιου το μυαλό να πάει σε αφηρημένους που δεν βλέπουν ολόκληρο αυτοκίνητο και... κόβουν αζιμούθιο. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ούτε αφορούν απρόσεκτους οδηγούς που παραβιάζουν το φανάρι ή τη σήμανση προτεραιότητας. Αφορούν μια υπόθεση που έχει επισημανθεί πολλές φορές και μετά την πρώτη διορθωτική επέμβαση ξεχνιέται. Ολοι γνωρίζουμε πλέον ότι υπάρχουν κεντρικοί δρόμοι με νησίδες στην πόλη, όπου οι θάμνοι θεριεύουν και δημιουργούν οπτικό φράγμα που δεν δίνει τη δυνατότητα να διασχίσεις με ασφάλεια τον κεντρικό δρόμο. “Επικουρικά” στη... δράση τους έρχονται ορισμένες φορές οι κάδοι ή και αντικείμενα που αφήνονται πάνω σε αυτές. Δεν νομίζω πως οι δημοτικοί άρχοντες αγνοούν αυτό που συμβαίνει σε δρόμους, όπως η Ακρίτα για παράδειγμα, που πρέπει να... κατέβεις από το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου για να... αγναντέψεις πότε δεν κινείται κάτι δίπλα στη νησίδα. Και αν είναι να έρθει κάποιος με αυτοκίνητο σε... στενή επαφή με άλλο, ίσως μικρό το κακό ανάλογα με τη... φόρα. Είναι τραγικό όμως αν συναπαντηθεί για το λόγο που προαναφέρθηκε αυτοκίνητο με μηχανάκι ή ποδήλατο. Και είναι αμέτρητα αυτά που κυκλοφορούν πλέον στους κεντρικούς δρόμους. Το έχω γράψει και άλλη φορά, δεν μπορώ να καταλάβω την επιλογή φύτευσης με χαμηλούς και πυκνούς θάμνους στις νησίδες. Εκτός από την “ομορφιά” υπάρχει και η οδική ασφάλεια. Η οποία δεν μπορεί παρά να έχει προτεραιότητα στις επιλογές του δήμου σχετικά με τις φυτεύσεις. Και κάτι ακόμη σχετικά με τις νησίδες: Είναι εγκληματικό το ελάττωμα ορισμένων να περνούν μέσα από τις νησίδες με τους θάμνους, καθώς μάλιστα έχουν τοποθετηθεί χαμηλά και οι σιδερένιες μπάρες. Ο κίνδυνος να διπλωθούν και να ξαπλώσουν στις ρόδες αυτοκινήτου είναι υπαρκτός. Και δυστυχώς το κάνουν αρκετοί, ορισμένες φορές μάλιστα σέρνοντας και πιτσιρικάδες για να περάσουν απέναντι.

Ελα όμως που εκτός από τα σήματα και τα αυτοκίνητα θα πρέπει να βλέπει κανείς και τους ανθρώπους. Και δυστυχώς μπορεί να μην τους δει και να προκληθεί σοβαρό ατύχημα. Η αναφορά σχετίζεται κυρίως με τα δεκάδες παιδιά που παλεύουν για το μεροκάματο διασχίζοντας φορτωμένα με τους δίσκους τη Ναυαρίνου (και όχι μόνο), χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Φίλος μάλιστα διαμαρτυρόταν πριν λίγες ημέρες, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις με τα μαύρα ρούχα μπορείς να παρασύρεις άνθρωπο χωρίς να το καταλάβεις. Νομίζω ότι και πέρυσι είχε γίνει κάποια αναφορά με αφορμή ατύχημα. Οι σερβιτόροι που πηγαινοέρχονται κάθετα στο δρόμο θα πρέπει να είναι εφοδιασμένοι υποχρεωτικά με ειδικά αντανακλαστικά (είτε ρούχα, είτε πρόσθετα) έτσι ώστε να γίνονται αμέσως αντιληπτοί από τους οδηγούς. Θα ήταν ευχής έργο να μην κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα ή να πήγαιναν όλοι με... 10 χιλιόμετρα ή τέλος πάντων με λίγο παραπάνω αλλά να ήταν σε “ετοιμότητα”. Επειδή δεν συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά, νομίζω πως το πρώτο μέτρο ασφαλείας είναι ο κατάλληλος ρουχισμός. Και καλό είναι τέτοιου είδους μέτρα να τα θυμούνται όλοι εγκαίρως και όχι μετά από κάποιο δυσάρεστο περιστατικό. Κανένας δεν θέλει να γίνεται μάντης κακών, αλλά για να μην συμβεί αυτό θα πρέπει τουλάχιστον να παίρνονται τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας όσο και αν αυτά ενδεχομένως μπορεί να δυσκολεύουν τη δουλειά μέσα στο κατακαλόκαιρο. Και επειδή μόνο με ευχολόγια ή υποδείξεις εκ του μακρόθεν δεν γίνονται και πολλά πράγματα, ας παρθούν και κάποια επιπλέον μέτρα για μεγαλύτερη διασφάλιση. Οριο ταχύτητας στα 30 χιλιόμετρα (όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη) και μόνιμη αστυνόμευση, θα μπορούσαν να περιορίσουν τους καλοκαιρινούς κινδύνους.

Και κράνη παιδιά, κράνη. Απίστευτα μικρό το ποσοστό αυτών που αγαπάνε τον εαυτό τους και των παιδιών τους, ξεσκούφωτοι κυκλοφορούν κατά συντριπτική πλειοψηφία και το καλοκαίρι έχουν μια παραπάνω δικαιολογία. Καμία δικαιολογία, αν δεν αντέχεις το κράνος μην κυκλοφορείς με μηχανή...