Θέλω να πιστεύω ότι πλέον αυτός ο σκεπτικισμός εκφράζεται και από ανθρώπους οι οποίοι στήριξαν τη σημερινή δημοτική αρχή, καθώς άρχισαν οι κλυδωνισμοί και δεν είναι εύκολο να προβλέψει κάποιος τη συνέχεια.
Από την πρώτη ημέρα ακόμη αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει κάποια προγραμματική σύγκλιση αλλά μια θεσιθηρική διελκυστίνδα ανάμεσα στις δυνάμεις που υποστήριξαν την εκλογή του δημάρχου στο δεύτερο γύρο. Επισημοποιήθηκε με τη συγκρότηση των επιτροπών και τον ορισμό των αντιδημάρχων που ήταν απότοκος της λογικής “και μέσα και έξω”. Δημιουργήθηκαν σοβαρά ζητήματα δημοκρατικής τάξης με διαφορετικές οριοθετήσεις “πλειοψηφίας” και “μειοψηφίας”, διάκριση την οποία επέβαλε πραξικοπηματικά η “κυβερνησιμότητα” του Θεοδωρικάκου. Με την “πλειοψηφία” στους αντιδημάρχους, με τη “μειοψηφία” στις επιτροπές. Οπότε ο καθένας εκ των συνεργαζομένων συμπεριφέρεται κατά περίπτωση, με αποκορύφωμα τη δημόσια και ομολογημένη διεκδίκηση ως λαφύρου της Δημοτικής Επιχείρησης “Φάρις”. Ολο αυτό που παρακολουθούμε στη δημόσια σφαίρα συνιστά πλήρη θεσμική απαξίωση, αποτελεί ένα παιχνίδι τακτικισμού στη διοίκηση του δήμου και εκθέτει εκείνους που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε αυτό. Και φυσικά δεν μπορεί κανένας να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία. Από μόνη της η δημόσια αντιδικία του δημάρχου Θανάση Βασιλόπουλου και της ανθυποψηφίας για τη θέση του δημάρχου Μαρίας Οικονομάκου δημιουργεί πολιτικό ζήτημα σε σχέση και με το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου, καθώς υποτίθεται ότι η στήριξη δόθηκε από την κ. Οικονομάκου στη βάση μιας συμφωνίας που... δεν υπήρχε ή που παραβιάστηκε κατά τις διαφορετικές εκδοχές. Αυτό ως προς τα όσα δημοσιοποιήθηκαν, γιατί υπάρχουν και κάποιες “λεπτομέρειες” οι οποίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κάποιοι από το μπλοκ των δυνάμεων της “προτεραίας” κατάστασης που δημιουργήθηκε για να κερδίσει τον δήμαρχο, επί της ουσίας τον αμφισβητούν σε προσωπική βάση. Πού θα βγει αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο δεν μπορούν να γίνουν προβλέψεις. Το “κομματικό καθήκον” έγινε στις εκλογές, τώρα σε πρώτο πλάνο αναλόγως περιστάσεων μπορούν να προβάλουν άνευ κόστους και οι προσωπικές επιδιώξεις.
Βεβαίως εκείνο που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι η πορεία των πραγμάτων στο δήμο και ως εκ τούτου κρίνω σκόπιμο να υπενθυμίσω ένα απόσπασμα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε σε αυτή τη θέση πριν λίγο καιρό: «Εν μία νυκτί εμφανίστηκε “προγραμματική σύγκλιση” και το “νέο μοντέλο διοίκησης του δήμου” ως προπέτασμα καπνού για επιστροφή στην προτεραία κατάσταση. Σε μια ακόμη παρέμβαση, έγραψα πριν τη δεύτερη Κυριακή: Ζούμε στην εποχή της κακοποίησης των λέξεων και μάλιστα από εκείνους οι οποίοι μέχρι πρότινος τις αγνοούσαν. Διαβάζω λοιπόν για “προγραμματικές συγκλίσεις”, για “μοντέλο διοίκησης του δήμου” και άλλα “ωραία” τα οποία πλασάρουν οι ερίσαντες για το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας που επιχειρούν με άνωθεν εντολές τώρα την “κομματική επανασυγκόλληση” με στόχο τη νομή της τοπικής εξουσίας. Ναι, δεν πρόκειται ούτε για προγραμματικές συγκλίσεις, ούτε για μοντέλο διοίκησης του δήμου, αλλά για επιχείρηση μετάλλαξης του υπάρχοντος και κυνικής κομματικοποίησης της εκλογής δημάρχου. Ο οποίος διανέμει τα ιμάτια της εξουσίας εφ’ όσον εκλεγεί, σε ένα δημοτικό συμβούλιο που με δική του πρωτοβουλία διχάζει θέτοντας στόχο “πλειοψηφίας” και στο οποίο οι μέχρι τώρα δηλώσαντες υποστηρικτές του αποτελούν μειοψηφία. Επειδή γι' αυτά τα πράγματα γράφω εδώ και χρόνια διατυπώνοντας σκέψεις και προτάσεις προ αναλογικής, δικαιούμαι να μιλήσω για απόλυτη κακοποίηση λέξεων και εννοιών. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που είναι απαγορευτικό για συντεταγμένες πλειοψηφίες. Ο δήμος και η πόλη μπορούν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, όχι με τη δημιουργία πλαστών πλειοψηφιών στη βάση θεσιθηρικών συγκλίσεων, αλλά με μια μεγάλη συμφωνία των πολλών, ανεξάρτητα με το πρόσωπο που θα εκλεγεί δήμαρχος. Αυτός που θα εκλεγεί οφείλει να πάρει την πρωτοβουλία συζήτησης και ευρείας συνεννόησης πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα λειτουργίας του δήμου και βασικές προτεραιότητες. Υπενθυμίζω μια βασική αρχή για το νέο μοντέλο διοίκησης του δήμου, την οποία είχα διατυπώσει στις 13/12/2017, πριν ακόμη καθιερωθεί η απλή αναλογική όταν αναφερόμουν στο τέλος του ολοκληρωτικού μοντέλου διοίκησης του δήμου: “Σε μια κατακερματισμένη κοινωνία όλοι θα πρέπει να εκπροσωπούνται σε μια συνθετική διαδικασία που θα βλέπει μπροστά γεφυρώνοντας ή προσπερνώντας τις αντιθέσεις [...] Η διεκπεραίωση των δημοτικών υποθέσεων δεν μπορεί παρά να γίνεται μέσα από τη δραστηριοποίηση των υπηρεσιών και τη συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες κατά περίπτωση, μέσα από μελέτες που εκπονούνται με βάση τη γενική αντίληψη που υιοθετεί το βουλευόμενο σώμα, η οποία θα πρέπει να είναι συμβατή με τις επιστημονικές παραδοχές”».
Νομίζω ότι οι εξελίξεις δικαίωσαν αυτές τις εκτιμήσεις πολύ πιο γρήγορα από όσο θα περίμενε κανένας. Και ταυτοχρόνως καθιστούν αναγκαία περισσότερο από ποτέ την πολιτική της “ευρείας συνεννόησης” με την εγκατάλειψη της λογικής του “απόλυτου άρχοντα” που γεννάει η αντιδημοκρατική “κυβερνησιμότητα”. Φυσικά χωρίς νέο δίπορτο “ευρεία συνεννόηση” όταν το έχω ανάγκη και “κυβερνησιμότητα” όταν θέλω να περάσει το δικό μου. Σε εκείνο το σημείωμα που προανέφερα, κατέληγα ως εξής: «Πιστεύω ότι με δεδομένη τη διαμόρφωση των συσχετισμών η πόλη και η κοινωνία πράγματι μπορούν να πάνε μπροστά με τέσσερις προϋποθέσεις:
1. Με μια μεγάλη συμφωνία όσων θελήσουν σε “10 άξονες” (ενδεικτικός ο αριθμός) που θα πρέπει να κινηθεί το δημοτικό συμβούλιο προκειμένου να υπάρξει η απαιτούμενη συναίνεση σε στόχους και μεθόδους επίλυσης κρίσιμων ζητημάτων της πόλης.
2. Με πράξεις και πρωτοβουλίες που καθιερώνουν στην πολιτική του δήμου τις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της αλληλεγγύης, του σεβασμού της διαφορετικότητας σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής.
3. Με επίγνωση της βαθιάς κοινωνικής κρίσης και των αναγκών στρωμάτων που πλήττονται από αυτήν, ώστε το ενδιαφέρον γι' αυτά να γίνει οργανικό στοιχείο της δημοτικής δραστηριότητας.
4. Με την απομόνωση των εκφραστών του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των ακροδεξιών αντιλήψεων που αναζητούν δημοκρατική νομιμοποίηση για να “δηλητηριάσουν” το κοινωνικό σώμα με αντιλήψεις “Αρίας φυλής”».
Θα μου πείτε τώρα ότι ζητάω από το δήμαρχο να εγκαταλείψει τα... προνόμια του πραξικοπήματος και να τα επιστρέψει στον Θεοδωρικάκο. Κατ’ αρχήν και με πλειοψηφία τού το ζήτησε επί της ουσίας το δημοτικό συμβούλιο με το σχετικό ψήφισμα στην τελευταία συνεδρίαση. Το οποίο έδειξε και το βάθος του ζητήματος πέρα από εκείνα που εντυπωσιάζουν με την πρώτη ματιά, όπως οι αντιθέσεις στο ίδιο το μπλοκ που ανέδειξε δήμαρχο και οι κοκορομαχίες στο δημοτικό συμβούλιο για ασήμαντα θέματα. Στην πορεία κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο το δημοτικό συμβούλιο να βρεθεί κόντρα σε όλες τις επιλογές της (μη) πλειοψηφίας. Και μπορεί να έχουν μεταφερθεί οι αρμοδιότητες στις επιτροπές και να έχει αποψιλωθεί το “αποφασιστικόν” του δημοτικού συμβουλίου, κανένας όμως δεν μπορεί να αποτρέψει τη συζήτηση σε αυτό και την ευθεία αντίθεση με τις αποφάσεις των μη εχόντων δημοκρατική νομιμοποίηση επιτροπών. Ο δήμαρχος θα αποφασίσει αν θα προχωρήσει συναινετικά “επιστρέφοντας” αρμοδιότητες στο δημοτικό συμβούλιο για σημαντικά θέματα και σε μια λογική “ευρείας συναίνεσης” ή αν θα ακολουθήσει τον διχαστικό δρόμο της “πλειοψηφίας” την οποία δεν έχει ούτε στο σώμα, ούτε στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Ως υστερόγραφο: Πέρα από τις πολιτικές εκτιμήσεις, τις πικρίες και τις αντιπαραθέσεις η δημιουργική πορεία του δήμου στα επόμενα χρόνια θα κριθεί από τη στάση του συνόλου των δυνάμεων στο δημοτικό συμβούλιο. Ο καθένας έχει θεσμικό ρόλο, τον οποίο οφείλουν να σέβονται όλοι αντιμετωπίζοντας τα ζητήματα και πολιτικά και συγκεκριμένα κατά περίπτωση. Ο δήμαρχος είναι δήμαρχος και οι σύμβουλοι είναι σύμβουλοι με την ψήφο των πολιτών ανεξαρτήτως αν αρέσει ή δεν αρέσει το αποτέλεσμα. Εχουν πάει εκεί με υποσχέσεις για να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα, θα πρέπει να το εφαρμόσουν όλοι στην πράξη και φυσικά χωρίς να ξεχνούν ότι πρόκειται για βουλευόμενο σώμα το οποίο ψήφισαν οι πολίτες και έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί κάθε στιγμή τις επιλογές της “πλειοψηφικής μειοψηφίας”.
