Ντόπιοι που έχουν την "πολυτέλεια" επιλογής αλλά και επισκέπτες οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να βγάλουν τις διακοπές τους ανεξαρτήτως καιρού και συνθηκών. Οι προσδοκίες των επαγγελματιών είναι εμφανείς και από την έκταση που έχει πάρει φέτος η ιστορία με τα τραπεζοκαθίσματα και τις επεμβάσεις που κινούνται πέρα από κάθε λογική και τους όποιους κανόνες διαχείρισης του δημόσιου χώρου. Είναι μια "πονεμένη" ιστορία, αποτέλεσμα πελατειακής λογικής, απουσίας οποιουδήποτε σχεδίου με το μέλλον της περιοχής αλλά και της αντίληψης που θέλει το δημόσιο να υποτάσσεται στο ιδιωτικό συμφέρον.
Το ζήτημα αυτό έχει απασχολήσει πλείστες όσες φορές εδώ και πολλά χρόνια τις στήλες της εφημερίδας με σειρά άρθρων, σχολίων και ρεπορτάζ. Οι διαμαρτυρίες των πολιτών είναι καθημερινές αλλά όλα πέφτουν στο κενό, αφού η ηγεσία του δήμου κωφεύει, παρότι γνωρίζει την κατάσταση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να περιορίζεται όλο και περισσότερο ο δημόσιος χώρος, να κατασκευάζονται εκτρώματα αισθητικής με βάση τα γούστα του κάθε σχεδιαστή (εντός ή εκτός εισαγωγικών), να χάνονται τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει η περιοχή αυτή.
Θα μπορούσε κάποιος να εγείρει ζητήματα νομιμότητας αλλά και αυτό το "όπλο" αποδείχθηκε πως λειτουργεί αντίστροφα, καθώς αυτή ουδέποτε εφαρμόστηκε και αντιθέτως έγινε προνομιακό πεδίο για πολιτικά παιχνίδια παραγόντων. Αλλά μέχρι εκείνου του σημείου που η υπόθεση περιορίζεται σε πρόσκαιρες και πρόχειρες διαμαρτυρίες και δεν κινούνται νομικές διαδικασίες που θα ανέτρεπαν την αναγκαία ισορροπία στην αντίθετη κατεύθυνση.
Το μέλλον της περιοχής δεν μπορεί να είναι ούτε η ανεξέλεγκτη και βάναυση εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου, ούτε και η έμμεση απαγόρευση της επαγγελματικής δραστηριότητας. Η μέση οδός είναι αναγκαία όχι για νέες ασκήσεις ισορροπίας, αλλά για να συνδυάσει την επαγγελματική δραστηριότητα με την ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος που αποτελεί και το μέγιστο πλεονέκτημα της περιοχής. Κάτι τέτοιο ούτε με λόγια γίνεται, ούτε και μπορεί να αφεθεί στην καλή θέληση του οποιουδήποτε.
Απλώς, ολόκληρη η περιοχή απαιτεί σχέδιο και "ανάπλαση" χωρίς να πέσει ούτε… φτυαριά τσιμέντο. Απαιτεί σχεδιασμένη "πράσινη ανάπλαση" σε όλο το μήκος και ταυτοχρόνως υποδομές που θα στηρίζουν το δημόσιο χαρακτήρα της περιοχής. Τα αρμυρίκια αναδείχθηκαν σε σήμα κατατεθέν για την παραλιακή ζώνη και δεν είναι τυχαίο πως έχουν γίνει… περιζήτητα ακόμη και ως περιβάλλον καταστημάτων. Εδώ και χρόνια θα έπρεπε η περιοχή να προικιστεί με νέες φυτεύσεις και να κυριαρχεί η φυσική σκίαση. Οχι μόνον δεν έγινε αυτό αλλά και τα υπάρχοντα κάθε τόσο πέφτουν θύματα σκοπιμοτήτων καθώς καρατομούνται με ή χωρίς προσχήματα.
Δεν διεκδικούμε το ρόλο του ειδικού, αλλά τη δυνατότητα να εκφράζουμε πράγματα που είναι συμβατά με την κοινή λογική. Η οποία υπαγορεύει την αναγκαιότητα να αναδείξουμε τη μοναδική φυσική ομορφιά της παραλιακής ζώνης και να μην την καταστρέψουμε μετατρέποντας τα χιλιόμετρα ακτής σε ένα απέραντο χώρο με ομπρέλες κάθε χρώματος, με ξαπλώστρες μέχρι το κυμοθάλασσο, με παράγκες πάσης φύσεως, με μπαλκόνια και σκάλες, με τους πολίτες υπό εκδίωξη από ένα χώρο που ανήκει σε όλους μας και δεν αποτελεί ιδιοκτησία εκείνου που κερδίζει το δήμο στις εκλογές. Ο οποίος θεσμικά έχει την εντολή να φροντίσει και να διαχειριστεί το δημόσιο χώρο με τρόπο ωφέλιμο για την κοινωνία και όχι ως ιδιωτικό οικόπεδο προς ενοικίαση.

Ηλίας Μπιτσάνης