Για το θέμα αυτό έχει γίνει μεγάλη συζήτηση, έχουν διατυπωθεί αντίθετες απόψεις όσον αφορά το σχεδιασμό και φυσικά το θέμα δεν έχει κλείσει.
Ολα αυτά για εκείνους που παρακολουθούν στα σοβαρά την πορεία των πραγμάτων στην πόλη, όχι όμως και για τον υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Γιάννη Λαμπρόπουλο ο οποίος έχει τη γνώμη ότι η ιδανική θέση για το νέο νεκροταφείο βρίσκεται σε ένα σημείο κρίσιμο για το μέλλον της πόλης. Κατά το ρεπορτάζ της "Ε" από την πρόσφατη συνέντευξη «εντύπωση ακόμα προκάλεσε η απόλυτη βεβαιότητα του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας ότι η ιδανική θέση για το νεκροταφείο είναι το πεδίο βολής στο Νέδοντα, σε βαθμό μάλιστα που σε σχετική ερώτηση της "Ε", να ερωτήσει απαξιωτικά… αν ξέρουμε εμείς να υποδείξουμε καλύτερο χώρο, να το κάνουμε».
Η πρεμούρα του κ. Λαμπρόπουλου δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, έχει άλλωστε τη βάση της στις επιδιώξεις των κατά καιρούς δημάρχων να εντοιχίσουν μαζί του την αναμνηστική πλάκα. Και το «μαζί του» πάει στο γεγονός ότι ο ίδιος με τη θεσμική του ιδιότητα θα είναι ο "παραχωρητής" του ακινήτου που ανήκει στο Στρατό. Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά αφού πρώτα θα πρέπει να λυθεί το ζήτημα μεταφοράς του Σκοπευτηρίου το οποίο έχει ένα κόστος που υπολογίζεται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Και μπορεί παλαιότερα να δίνονταν υποσχέσεις ότι τα υπουργεία θα ανοίξουν τα σεντούκια τους, σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Και εννοείται ότι εφόσον λυθούν αυτό και άλλα ακόμη ζητήματα, υπάρχει και το μεγάλο πρόβλημα χρηματοδότησης κατασκευής νέου νεκροταφείου.
Από εκεί και ύστερα επί της ουσίας το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι η θέση στην οποία ορισμένοι παράγοντες επιδιώκουν να κατασκευαστεί το νεκροταφείο, βρίσκεται σε μια κρίσιμη ζώνη για το μέλλον της Καλαμάτας. Είναι η περιαστική ζώνη που ενώνει την πόλη με τον Ταΰγετο για την οποία (και) από αυτή τη στήλη έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά και προσφάτως. Είναι μια ζώνη μεγάλης φυσικής ομορφιάς που αποτελούσε ανέκαθεν περιοχή αναψυχής για τους Καλαματιανούς και θα μπορούσε σε μια πόλη που επιδιώκει να αποκτήσει χαρακτηριστικά που θα αναβαθμίσουν τη ζωή σε αυτήν και θα την καταστήσουν επώνυμο προορισμό, να προσθέσει ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι όχι μόνο να μην κατασκευαστούν άλλες εγκαταστάσεις αλλά και να μετακινηθούν αυτές οι οποίες παρανόμως (με την σιωπή ή και τη συναίνεση όλων μας εκείνη την εποχή), έχουν κατασκευαστεί στην κοίτη του ποταμού.
Ως εκ τούτου είναι σαφές ότι πρόκειται για ζήτημα επιλογών για τις οποίες πρέπει να γίνει μεγάλη συζήτηση στην πόλη, η οποία δεν έχει ανάγκη από "δώρα" διαφόρων "μεσσηνιαρχών" αλλά από ένα συνεκτικό αναπτυξιακό σχέδιο που θα δένει μέσα από τον αστικό ιστό το βουνό και τη θάλασσα. Και η ζώνη αυτή είναι κρίσιμη καθώς βρίσκεται σε επαφή με την πόλη και ανταποκρίνεται στην τάση για φυσιολατρικό τουρισμό που δυναμώνει διαρκώς και αποτελεί "όπλο" για πολλές περιοχές.
Οσο για το νεκροταφείο θα πρέπει να υπενθυμίσουμε σε όσους παρακολουθούν αφ’ υψηλού την πόλη, ότι αυτό θα αντικρίζουν ως "τοπόσημο" της πόλης όσοι φθάνουν από τον περιφερειακό. Οτι η θέση του δεν είναι μέσα στην πόλη όπως ισχυρίστηκε ο κ. Λαμπρόπουλος και ότι ασφαλώς χρειάζεται αυτοκίνητο για να φθάσεις εκεί. Τέλος, ότι ακόμη υπάρχουν πολλά ανοιχτά ζητήματα, από την διασπορά μικρότερων νεκροταφείων στην περιφέρεια της πόλης μέχρι την καύση των νεκρών.

Ηλίας Μπιτσάνης