Από πίσω ουρά τα αυτοκίνητα μέχρι του σημείου που βρέθηκε ένα "άνοιγμα" του δρόμου και άρχισαν οι προσπεράσεις με όλους τους κινδύνους. Θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει συχνά) σε οποιονδήποτε δρόμο της πόλης. Ο Σταύρος έχει κατακτήσει το δικαίωμα να κινείται στην πόλη με το δικό του τρόπο, καθώς οι υποδομές της δεν επιτρέπουν στον ίδιο και άλλους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να μετακινηθούν με ασφάλεια όπως όλοι οι άλλοι (παρότι μετ’ εμποδίων).
Οι υποδομές αναφέρονται σε ράμπες, ποδηλατόδρομους και κάποιες σχετικά ασφαλείς ζώνες στο δημόσιο χώρο. Και δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοια φροντίδα ούτε στα νέα έργα. Ας πάρουμε τη Βασιλέως Γεωργίου που είναι αρτηριακός δρόμος, εξυπηρετεί τις ανάγκες μετακίνησης σχεδόν όλης της Ανατολικής Καλαμάτας και ο χρόνος με το ποδήλατο δεν είναι ούτε 5 λεπτά. Τεράστιο πλεονέκτημα αλλά ποδηλατόδρομος δεν προβλέφθηκε και έτσι οι ποδηλάτες θα πρέπει να κινούνται επικίνδυνα ανάμεσα σε αυτοκίνητα. Για ανθρώπους με αυτοκινούμενα καροτσάκια δεν το συζητάμε, είναι παράτολμο εγχείρημα. Και εννοείται πως τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα αν συνδεθεί η Βασιλέως Γεωργίου με τον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο, οπότε και θα "πέσουν" στο δρόμο αυτό χιλιάδες αυτοκίνητα. Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι το γεγονός ότι ανακατασκευάστηκαν πεζοδρόμια στη Σπάρτης αλλά χωρίς ράμπες γιατί… δεν προβλέπονταν από τη μελέτη.
Για πεζοδρόμια δεν το συζητάμε, είναι απολύτως αφιλόξενα και όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν ράμπες. Αλλά γιατί είναι στενά, έχουν καταληφθεί από εμπορεύματα και μηχανήματα και τελευταίως προστέθηκε ένα ακόμη πρόβλημα με την ανοχή του δήμου: Κατασκευάζονται πλαγιαστά με κίνδυνο να χάσει την ισορροπία του ο άνθρωπος στο αναπηρικό καροτσάκι, γιατί έχουν μετατραπεί σε ράμπες για να μπαίνουν τα αυτοκίνητα στα γκαράζ των πολυκατοικιών.
Ακόμη όμως και αν ως διά μαγείας "καθαρίσουν" και ευθυγραμμιστούν τα πεζοδρόμια, η κυκλοφορία των αναπηρικών σε αυτά είναι αδύνατη. Με εξαίρεση ορισμένα σημεία στο κέντρο, δεν υπάρχουν ράμπες και μάλιστα σε συναρμογή έτσι ώστε να ανεβοκατεβαίνουν στα πεζοδρόμια και να περνούν απέναντι. Στην πράξη αχρηστεύονται και εκεί που υπάρχουν ράμπες αφού το δίκτυο είναι ατελές.
Ας δεχτούμε όμως ότι έφτιαξε ο δήμος και τις ράμπες κρίνοντας ότι το έργο αυτό είναι σοβαρότερο από τις δαπανηρές και μονότονες αναπλάσεις. Και πάλι το πρόβλημα παραμένει άλυτο καθώς και οι υπάρχουσες στη μεγάλη πλειοψηφία τους έχουν καταργηθεί από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα προκλητικά οι οδηγοί τις χρησιμοποιούν σαν… άνετο χώρο για παρκάρισμα αφού δεν υποχρεώνονται να καβαλήσουν πεζοδρόμια.
Μάλλον δεν χρειάζεται να επιμείνουμε και άλλο για να γίνει αντιληπτό ότι η πόλη είναι αφιλόξενη για τους ανθρώπους που κινούνται σε αναπηρικά αμαξίδια. Και αυτό δεν είναι μια τεχνική εκτίμηση αλλά μια τραγική διαπίστωση καθώς αφαιρείται το αυτονόητο δικαίωμα σε κατηγορία συμπολιτών μας, να ζήσουν όπως οι υπόλοιποι: Να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, να χαζέψουν στις βιτρίνες, να συναντήσουν φίλους, να συμμετέχουν στη δραστηριότητα που αναπτύσσεται στην πόλη. Και πρέπει να το κερδίσουμε για λογαριασμό τους!

Ηλίας Μπιτσάνης