Πηγαίνοντας να αφήσει τα σκουπίδια στο πηγάδι της γειτονιάς κάπου στο κέντρο της πόλης, είδε ότι γύρω γύρω είχαν μαζευτεί 3-4 σακούλες. Μπροστά του πήγαινε μια κυρία η οποία χωρίς να πλησιάσει το πηγάδι έσπρωξε τη δική της σακούλα έξω από αυτό. Και όταν την παρατήρησε για την ενέργειά της, πήρε αποστομωτική απάντηση: «Αν πλησιάσω κ. τάδε μου το πηγάδι, θα μεταφέρω όλα αυτά που θα πατήσω μέσα στο μαγαζί μου». Η απάντηση τον έκανε να προσέξει τον περίγυρο σε ευρεία περιφέρεια, για να διαπιστώσει ότι πράγματι η βρώμα πήγαινε σύννεφο.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν και πού υπάρχει υπερβολή στο συγκεκριμένο περιστατικό, το βέβαιο είναι όμως ότι τα σημεία στα οποία βρίσκονται κυρίως κάδοι και πηγάδια κατά κανόνα αποτελούν εστίες βρομιάς και μόλυνσης. Είτε γιατί γεμίζουν είτε γιατί κάποιοι/ες σιχαίνονται να ακουμπήσουν το καπάκι, η ζημιά γίνεται. Σε ορισμένες περιοχές μάλιστα όπου συγκεντρώνεται μεγάλος όγκος σκουπιδιών (γύρω από την πλατεία για παράδειγμα) η κατάσταση σε πολλές περιπτώσεις είναι αφόρητη.
Υποθέτουμε ότι οι δημοτικοί παράγοντες γνωρίζουν το πρόβλημα που δημιουργείται, γιατί ούτε μόνον εμείς κυκλοφορούμε στους δρόμους, ούτε μόνον στις εφημερίδες φτάνουν οι διαμαρτυρίες και οι παρατηρήσεις. Είτε από αμηχανία όμως, είτε επειδή πιστεύουν στο... αναπόφευκτο της βρομιάς στις σκουπιδοαποθέσεις, δεν παίρνουν μέτρα περιορισμού του φαινομένου με σκούπες, μάνικες και τακτικούς καθαρισμούς μέσα έξω από τους κάδους.
Ο δήμος, και με τα μέτρα που πρέπει να παίρνει αλλά και με τη συνεχή ενημέρωση, οφείλει να παραδειγματίσει και να πείσει τους πολίτες ότι η πόλη, εκτός από το ότι πρέπει, μπορεί να είναι καθαρή. Ο "παραδειγματισμός" ασφαλώς και αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα. Οταν ο πολίτης βλέπει ότι το απορριμματοφόρο περνάει αλλά παίρνει μόνον ό,τι είναι στους κάδους, όταν διαπιστώνει ότι επί ημέρες κάποια σκουπίδια ή αντικείμενα είναι εκτεθειμένα, όταν ακόμη και μετά την αποκομιδή ο τόπος βρομάει, σίγουρα δεν θα στήσει αυτί για να ακούσει τις οδηγίες και ούτε θα σπεύσει να τις διαβάσει.
Από την άλλη πλευρά, εννοείται ότι μεγάλο μέρος των πολιτών έχει ευθύνη για την κατάσταση που διαμορφώνεται, αφού τα σκουπίδια δεν τα σκορπίζουν στο δρόμο... μόνον οι γάτες που ψάχνουν για φαγητό. Πρόκειται για μια στάση αντικοινωνική, που συνιστά περιφρόνηση για τους άλλους αλλά και για την πόλη που μας φιλοξενεί όλους. Πλην όμως, μόνο με κηρύγματα δεν γίνεται δουλειά, και κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρξουν και κανονισμός και κανόνες έτσι ώστε ο καθένας να υποχρεώνεται στην τήρησή τους. Για το ζήτημα αυτό υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχει όμως και απροθυμία των δημοτικών παραγόντων να ενεργοποιήσουν διατάξεις που θα τους φέρουν σε σύγκρουση με τμήματα πολιτών.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ακραιφνής οικολόγος για να συμβάλει ώστε να γίνει η πόλη καθαρή από σκουπίδια. Αυτό αφορά και τη ζωή αλλά και την τσέπη όλων. Λιγότερα σκουπίδια και νοικοκυρεμένη διαχείριση σημαίνει καθαρή πόλη και οικονομία. Στο κόστος διαχείρισης των σκουπιδιών, ο ρόλος των πολιτών είναι σημαντικός. Θα γίνει περισσότερο αντιληπτό αν εφαρμοστεί το σχέδιο διαχείρισης με το οποίο οι εθνικοί εργολάβοι από τα σκουπίδια βγάζουν χρυσάφι.
Ας μην συμβάλουν οι πολίτες στα κέρδη τους, μειώνοντας τα σκουπίδια και απαιτώντας ένα άλλο μοντέλο, στο οποίο κυρίαρχο ρόλο θα έχει η ανακύκλωση.
Ηλίας Μπιτσάνης
