Οι αρμόδιοι αποφάνθηκαν ότι εμποδίζουν τη σωστή λειτουργία του φαναριού και ως εκ τούτου πρέπει να κοπούν για να φαρδύνει ο δρόμος και να δημιουργηθεί μακρύτερη λωρίδα για στροφή αριστερά προς 23ης Μαρτίου ή Νέδοντος/Αριστομένους. Ως καθημερινός χρήστης της συγκεκριμένης διαδρομής, διαβεβαιώ πως πρόκειται για την πλέον αστεία δικαιολογία που θα μπορούσε να επικαλεστεί αυτός που επιδιώκει να εξολοθρεύσει τους ευκάλυπτους γιατί τον ενοχλούν. Τα προβλήματα στο εν λόγω σημείο είναι πολλά και όφειλαν οι αρμόδιοι του δήμου να τα γνωρίζουν. Πρώτον η διευκόλυνση της κίνησης έχει να κάνει με το χρόνο που δίνεται από το φανάρι για στροφή αριστερά. Και νομίζω ότι αυτό είναι λογικό καθώς πρόκειται για κόμβο πολλαπλών κατευθύνσεων με κυκλοφοριακές πιέσεις που μεταβάλλονται ανάλογα με την ώρα και την ημέρα. Δεν μεταβάλλεται όμως και η ρύθμιση, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές ορισμένες κατευθύνσεις να φρακάρουν. Δεύτερον, η υπόθεση έχει να κάνει με την απουσία αγωγής. Οταν οι πονηροί χώνονται από δίπλα και προσπερνούν με κίνδυνο σύγκρουσης μ' εκείνους που υπομονετικά περιμένουν στη λωρίδα τους, είναι φυσιολογικό να μειώνονται οι ταχύτητες και να μένουν περιμένοντας το επόμενο φανάρι οι νομοταγείς που στοιχίζονται αριστερά (όλως τυχαίως).

Υπάρχει όμως ένας τρίτος καθοριστικός παράγοντας: Η πλήρης απουσία αστυνόμευσης στους δρόμους της πόλης. Στο επίμαχο σημείο δεν φταίνε οι ευκάλυπτοι. Το πρόβλημα δημιουργείται από εκείνους που παρκάρουν παράνομα δεξιά, κλέβουν τη μία λωρίδα, ενώ πολλές φορές απαλλοτριώνουν και μια δεύτερη. Οταν αυτό γίνεται με τη βεβαιότητα πως δεν θα υπάρξει πρόβλημα προστίμου, ο καθένας προτιμά να κάνει τη δουλειά του αδιαφορώντας για τα όποια προβλήματα δημιουργούνται. Πρακτικά στο τμήμα αυτό τις ώρες της ιδιαίτερης πίεσης (κυρίως Τετάρτη, Σάββατο που έχει λαϊκή) χρειάζεται ένας αστυνομικός για να σφυρίζει προληπτικά ή να γράφει όταν τον… γράφουν. Κάτι που γινόταν πριν λίγα χρόνια και σε δυσκολότερες συνθήκες, αλλά μετά ανέλαβε η Δημοτική Αστυνομία. Η οποία ασχολείται μόνο με το κέντρο και την ελεγχόμενη στάθμευση, αφού η δημοτική αρχή την αντιμετωπίζει ως μηχανισμό είσπραξης εσόδων. Κανένας δεν ζητά να υπάρχουν σε όλες τις διασταυρώσεις «όργανα της τάξης» για να τηρούνται τα αυτονόητα. Ο δήμος όμως είναι υποχρεωμένος να έχει το δικό του σχέδιο για την εξομάλυνση της κυκλοφορίας, όταν και όπου υπάρχει κάθε φορά ανάγκη. Το ποιος είναι τυπικά αρμόδιος, ποσώς ενδιαφέρει τον πολίτη. Η Δημοτική Αστυνομία οφείλει να έχει πλήρη εικόνα των αναγκών ρύθμισης της κυκλοφορίας και τα υπόλοιπα είναι υπόθεση των πολιτικών προσώπων που εκλέχτηκαν για να... σώσουν την πόλη. Και καθώς λείπει τέτοιο σχέδιο την πληρώνουν όσοι δεν έχουν φωνή, εν προκειμένω τα δέντρα.

Και εδώ που τα λέμε μάλλον οι ευκάλυπτοι αυτής της περιοχής δεν θα είναι τα τελευταία θύματα. Εδώ και κάτι χρόνια ορισμένοι φλερτάρουν με την ιδέα να καρατομήσουν για ανάλογους λόγους και τους ευκάλυπτους στη συμβολή Αρτέμιδος και Κλαδά. Βεβαίως και τα δέντρα δεν φταίνε σε τίποτα, ειδικά οι ευκάλυπτοι που ήταν φυτεμένοι στην άκρη της κοίτης του Νέδοντα για να διώχνουν τα κουνούπια που έκαναν πάρτι σε λιμνάζοντα νερά την εποχή εκείνη. Δεν βγήκαν τα δέντρα στο δρόμο, ο δρόμος μπήκε στο ποτάμι και περικύκλωσε τους ευκάλυπτους. Η ιστορία αυτή δεν είναι τόσο παλιά, αναφερόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Μέχρι τότε τμήμα της Αρτέμιδος ήταν απλώς μέρος της μπαζωμένης κοίτης του Νέδοντα. Τότε σώθηκαν με νησίδες τα δέντρα, το υψηλό πράσινο δεν είχε ακόμη ενοχοποιηθεί για όλα τα κακά, από τις αλλεργίες που προκαλούν ορισμένα είδη μέχρι τις κυκλοφοριακές δυσκολίες και φυσικά τη δυσκολία να συνυπάρξουν με τις περί αποψίλωσης ιδέες των «αναπλάσεων» που έχουν φάει… κοντύλια και κοντύλια για μηδενικό αισθητικό και περιβαλλοντικό αποτέλεσμα. Οι ισοπεδωτικές σε βάρος των δέντρων αντιλήψεις ασφαλώς δεν σταματούν στην Αρτέμιδος. Ας θυμηθούμε μόνο ότι τα δέντρα είναι υπό διωγμόν από τις πλατείες των εκκλησιών και σε κάποιες περιπτώσεις που ξέφυγαν οριακά, ήπιαν μπόλικο ακουαφόρτε για να απαλλάξουν κάποιους από την παρουσία τους. Ενώ κάθε τρεις και λίγο, όλο και κάποιος δημοτικός παράγοντας θα μπει στον πειρασμό να τα βάλει με τα δέντρα του Πάρκου Σιδηροδρόμων, ονειρευόμενος λεωφόρους Αριστομένους.

Τώρα θα πει κάποιος, πολλή συζήτηση για 4-5 ευκάλυπτους που έριχναν και τα μπράτσα τους με τον αέρα στα κεφάλια των περαστικών. Αλλωστε δεν διαμαρτύρεται και κανένας αφού τα δέντρα δεν είναι δικά του αλλά στο δημόσιο χώρο. Δυστυχώς αυτό είναι το πρόβλημα. Μπορεί πολλοί να εκθειάζουν την πόλη και τα προσόντα της για να «πουλήσουν ανάπτυξη» αλλά δεν γνωρίζω πόσοι έχουν μετρήσει την αναλογία αστικού πρασίνου και κατοίκων. Μια πόλη που θέλει να λέγεται «ευρωπαϊκή» διαθέτει στον οικιστικό ιστό μόλις 40 στρέμματα οργανωμένου πρασίνου για 80.000 κατοίκους. Δηλαδή μισό τετραγωνικό για κάθε πολίτη, χοντρικά όσο χώρο καταλαμβάνει όρθιος με τα χέρια… μισάνοιχτα. Ταυτοχρόνως έχει περιοριστεί δραστικά το πάλαι ποτέ περιαστικό πράσινο εξαιτίας της επέκτασης του σχεδίου πόλης και της εν πολλοίς άναρχης δόμησης περί αυτό. Ο περιφερειακός δρόμος επέφερε σοβαρό πλήγμα στο περιαστικό πράσινο βορείως της πόλης, το περίφημο περιαστικό άλσος έμεινε στα χαρτιά και περιμένει κάποια σοβαρή προσπάθεια και οι ζώνες πρασίνου αποτελούν «αιτία πολέμου» από τους ιδιοκτήτες. Θα μπορούσε κάποιος να αθροίσει και να απαριθμήσει πολλά για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη ζωή στην πόλη, αλλά δεν έχει κανένα νόημα στο «βασίλειο» της τσιμεντοποίησης των πάντων. Κάποτε θεωρήθηκε πρόοδος το τσιμέντο και πλάκωσαν στα χωριά τις αυλές, τις αποψίλωσαν και «καθάρισαν» από τις λάσπες. Κάτι ανάλογο θυμίζει η ιστορία με το δημόσιο χώρο στην Καλαμάτα. Η πρόκληση για εκείνους που ανησυχούν είναι ενδιαφέρουσα: Μήπως έφτασε η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για το πράσινο και το δημόσιο χώρο στην πόλη και γύρω από αυτήν, να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλλοντος, σε τελευταία ανάλυση τη σχέση του ανθρώπου με τη γη και τα δημιουργήματά της;