Με αποτέλεσμα κάποιοι να αποθρασύνονται και να προσπερνούν ακόμη και σε αυτό το δρόμο: Την Αύρας για όποιους δεν την αναγνώρισαν.
Από Αύρας αρχόμεθα, καθώς αποτελεί τυπικό παράδειγμα απουσίας οποιουδήποτε σχεδιασμού και πρόβλεψης για τον πεζό. Εις τον πληθυντικό βεβαίως, καθώς η γειτνίαση με τη θάλασσα ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο την μετατρέπει σε λεωφόρο πεζών που προσπαθούν να κινηθούν από και προς το σημείο που καταφέρνουν να παρκάρουν το αυτοκίνητο με το οποίο μετακινούνται. Χωρίς να λείπουν φυσικά οι ποδηλάτες και οι ποδαράτοι από τα κοντινότερα σημεία. Σε όλες τις πόλεις υπάρχουν πεζοδρόμια τα οποία θα πρέπει να έχουν ένα ελάχιστο εύρος που είναι αναγκαίο για να κινηθεί ένας πεζός, ένας γονιός με καροτσάκι, ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα. Στην Καλαμάτα ο εν λόγω «κοινωνικός εξοπλισμός» αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία και στο συγκεκριμένο δρόμο συναντάται η δημόσια και ιδιωτική αδιαφορία για τον πολίτη. Η δημόσια γιατί σε μεγάλο τμήμα πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και εκεί που έχουν κατασκευαστεί είναι για το θεαθήναι. Μικρό το εύρος και αυτό πολλές φορές καταλαμβάνεται από θάμνους και δέντρα τα οποία τοποθέτησαν ιδιοκτήτες, καθώς εν Ελλάδι κατά κανόνα το πεζοδρόμιο θεωρείται προέκταση του… ακινήτου. Εδώ υπάρχει ένας επιπλέον λόγος που… δικαιολογεί τη φύτευση: Είναι ένας τρόπος προστασίας από τα αυτοκίνητα τα οποία όταν δεν υπάρχουν εμπόδια… καβαλάνε και τα πεζοδρόμια ως πρόσφορη λύση για το παρκάρισμα. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα θα πρέπει να προσθέσουμε ότι σε κάποια σημεία δημιουργούνται… τρύπες σε αυτή τη ζώνη διέλευσης πεζών αφού παρακείμενοι ιδιοκτήτες έχουν φροντίσει να καταλάβουν με σκαλιά… καθόδου το χώρο, ενώ τα αυτοκίνητα στις καθέτους διακόπτουν και τη νοητή γραμμή των όποιων πεζοδρομίων.
Λίγο ως πολύ, άπαντες συνυπεύθυνοι επειδή ο καθένας θέλει να κάνει τη δουλειά του όπως βολεύεται, αλλά ο δήμος δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό και την αφωνία των πολιτών όταν πρόκειται για την πόλη και τους κανόνες που πρέπει να ισχύουν σε αυτή για όλους. Ο ρόλος του είναι να δίνει λύσεις υπέρ αυτού που χαρακτηρίζεται «δημόσιο συμφέρον» και προσδιορίζεται από τα αυτονόητα για τον αστικό χώρο. Και εδώ έχουμε το τραγικόν του πράγματος που αποκαλύπτει σε όλο του το μεγαλείο την αντίληψη για την πόλη, το δημοτικό έργο, την ιεράρχηση των αναγκών και τη δημόσια δαπάνη. Σε 200-300 μέτρα από το σημείο στο οποίο βρίσκεται ο δρόμος, ο δήμος δαπανά ένα μεγάλο ποσό προκειμένου να «αναπλάσει» έναν ελάχιστο χώρο μπροστά από την εκκλησία της Ανάστασης. Εργο βιτρίνας με «σφραγίδα» και «υπογραφή» το οποίο δεν λύνει κανένα πρόβλημα και υπακούει στη λογική του φαίνεσθαι αλλά και τον «καλλωπισμό» του περιβάλλοντος χώρου των εκκλησιών (βλέπε και Ανάληψη), στις οποίες προσέρχεται πλήθος… ψηφοφόρων (πέραν του μηχανισμού ο οποίος στις εκλογές κινητοποιείται υπέρ του εκλεκτού του Θεού). Με τα χρήματα αυτά φυσικά θα μπορούσε να γίνει ανάπλαση της Αύρας, με τη δημιουργία ευρύχωρων πεζοδρομίων με δεντροστοιχίες για να εξασφαλίζεται σκιά τις δύσκολες ημέρες του (μεγάλου) καλοκαιριού, η οποία θα αναβάθμιζε μια κρίσιμη περιοχή της παραλιακής ζώνης. Τώρα θα μας πείτε ότι θα χανόταν η μια πλευρά του δρόμου για το παρκάρισμα. Φυσικά έτσι θα γινόταν αλλά ο δήμος οφείλει να αντιληφθεί πως εκφράζει το συμφέρον της πόλης και ότι για να το προστατεύσει θα έρθει σε αντίθεση με παγιωμένες καταστάσεις και αντιλήψεις.
Δυστυχώς όμως η (ελεγχόμενη για σκοπιμότητες) αδιαφορία του δήμου σχετικά με την παραλιακή ζώνη, δεν επιτρέπει παρεμβάσεις οι οποίες θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν το παραλιακό μέτωπο και να δημιουργήσουν μια «ταυτότητα» ξεχωριστή για όλη την Ελλάδα και από τις κορυφαίες στη Μεσόγειο. Αντιθέτως γίνεται ό,τι είναι δυνατόν ώστε η κατάσταση να μεταβάλεται επί τα χείρω κάθε χρόνο. Μπορεί να κάνουν μπάζα κάθε φορά οι τροχονόμοι όταν εμφανίζονται και γράφουν κατά μήκος της Ναυαρίνου, ουδείς όμως ασχολείται με τους παράπλευρους δρόμους, σε ορισμένους από τους οποίους η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Η πρώτη παράλληλος δυτικά της Αύρας (Μεσογείων) σε ορισμένα σημεία μετατρέπεται σε… μονόδρομο με το παρκάρισμα από τις δύο πλευρές (η μία… καβαλητή γιατί αλλιώς θα έκλεινε εντελώς ο δρόμος). Και επειδή είναι διπλής κατεύθυνσης, κάποιες στιγμές γίνεται «της εκδιδομένης» με τα φρακαρισμένα αυτοκίνητα που δεν μπορούν να κάνουν ούτε μπροστά ούτε πίσω. Και εκεί δεν υπάρχει κανένας για να ρυθμίσει την κίνηση, αφού όλοι κάνουν τα στραβά μάτια στην πλήρη κατάλυση των στοιχειωδών κανόνων για τη στάθμευση και την κυκλοφορία. Και φυσικά δεν συζητούμε για τα… ενδότερα της παραλιακής προς το λιμάνι, όπου η κατάσταση είναι απερίγραπτη και η κίνηση πολλές φορές... μαρτυρική. Κρατούσα λογική το «όσο και όποιος αντέξει», κανένα σχέδιο και κάθε συζήτηση… απαγορευμένη. Για λόγους που γνωρίζουν όσοι δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.
Η Ναυαρίνου βεβαίως αποτελεί το… κυρίως πιάτο με τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται -ενίοτε ασκόπως- και τους πεζούς να κάνουν το σταυρό τους πριν δοκιμάσουν να περάσουν από τη διάβαση, αφού δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Νεοέλλην καβαλάρης θα σεβαστεί την προτεραιότητα και την ανθρώπινη ζωή. Ειδικά σε παρέες με παιδιά ή ηλικιωμένους, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις χρειάζεται… ευέλικτος συνοδός προκειμένου να σταθεί στη μέση της διάβασης και να… σαλαγήσει τους βιαστικούς χωρίς να κινδυνεύσουν οι άνθρωποι. Σε μια τέτοια περίπτωση προσφάτως χρειάστηκε να κάνω σάλτο στο πεζοδρόμιο για να μην δω τα ραδίκια ανάποδα. Ασφαλώς και δεν «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας». Κομίζω όμως τις έντονες διαμαρτυρίες πολιτών που αγανακτούν διαπιστώνοντας την παντελή έλλειψη δημόσιου ενδιαφέροντος για μια ζώνη-«πηγή ζωής» για την πόλη και τους ανθρώπους της. Μια ζώνη που έχει παραδοθεί στα γούστα των «επενδυτών» του φραπόγαλου, στην ασυδοσία του αυτοκινήτου (και των οδηγών του φυσικά) και τις απαιτήσεις ομάδων πίεσης που καταφέρνουν να επιβάλουν πολιτικές που νομίζουν ότι τους συμφέρουν. Η γελοιοποίηση της έννοιας «διαβούλευση» για το μέλλον της παραλιακής με πρωτοβουλία του δήμου, ενισχύει αυτά τα φαινόμενα τα οποία πολύ γρήγορα θα εξουδετερώσουν τα πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα της πόλης τόσο στην ποιότητα ζωής όσο και στην προσέλκυση τουριστών. Η απουσία δημόσιου προβληματισμού για το μέλλον του τόπου ιδιαιτέρως από τους νέους ανθρώπους που μπορεί να συμβάλουν σε αυτόν, δεν μπορεί παρά να αποτελεί ανησυχητικό σημάδι συλλογικής παρακμής της ιδέας του «δήμου». Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη δημόσια ζωή.
