"Σημαία" για τη Νότια Πελοπόννησο ο Ταΰγετος, περιμένει τη φροντίδα των αρμοδίων για να την ανταποδώσει πολλαπλάσια στην ευρύτερη περιοχή. Οι άνθρωποι που τον αγαπούν είτε επειδή γεννήθηκαν ή διατηρούν δεσμούς με τα χωριά του, είτε γιατί τον γνώρισαν μέσα από φυσιολατρικές δραστηριότητες, έχουν πολλά να αφηγηθούν για τις ομορφιές και τη συμβολή του στην ζωή της περιοχής. Και υπάρχουν πάρα πολλοί που θα ήθελαν να τον γνωρίσουν αλλά προς το… άγνωστο δεν κινείται κανένας αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Κάπως έτσι φθάνουμε σε αυτό το οποίο χαρακτηρίζεται συνήθως ως ανάπτυξη του Ταϋγέτου που μπορεί να δώσει ζωή στην περιοχή και να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα για την οικονομία της Νότιας Πελοποννήσου.
Πρόκειται για ένα θέμα που έρχεται και παρέρχεται κατά καιρούς, εμφανίζονται σχέδια (και μάλιστα μεγαλεπήβολα σε ορισμένες περιπτώσεις), αλλά παστώνονται στην… ντουλάπα που φέρει την ένδειξη "Αρχείο ανεκπλήρωτων υποσχέσεων".
Μια πρόχειρη αναδρομή στο παρελθόν θα ήταν χρήσιμη για να γίνει αντιληπτό αυτό. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 εμφανίστηκαν οι πρώτες υποσχέσεις για εκπόνηση τοπικού αναπτυξιακού σχεδίου στην περιοχή της Αλαγονίας με τη δημιουργία σχετικού συνδέσμου, αλλά γρήγορα εξατμίστηκαν (όπως άλλωστε έγινε και με ανάλογη υπόσχεση για τη Μάνη). Σωστή η σύλληψη, πλην όμως ουδείς ασχολήθηκε μαζί της καθώς το σύστημα εξουσίας άφησε στην άκρη τα οράματα και ασχολήθηκε με το χτίσιμο του πελατειακού κράτους. Λογική που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κατάσταση της χώρας.
Νέα σχέδια έκαναν την εμφάνισή τους μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 1998 και μάλιστα διά στόματος Λαλιώτη ο οποίος δεν φείσθηκε υποσχέσεων όταν επισκέφθηκε την περιοχή λίγες ημέρες μετά την καταστροφή. Μεταξύ των άλλων είχε υποσχεθεί άμεσα μελέτη ανάπτυξης με μέτρα τα οποία θα οδηγήσουν στην αναζωογόνηση των χωριών έτσι ώστε το 2006 η περιοχή να είναι έτοιμη για να παίξει αναπτυξιακό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Εννοείται ότι όλα αυτά αποδείχθηκαν προεκλογικά παραμύθια (τον Οκτώβριο έγιναν εκλογές στην αυτοδιοίκηση) και ξεχάστηκαν ταχέως.
Το φθινόπωρο του 2006 "έσκασε" μια καινούργια ιδέα, αυτή της κοινοπραξίας μεταξύ Μεσσηνίας και Λακωνίας που έφερε το όνομα "Αειφόρος Ανάπτυξη Ταϋγέτου". Τότε μάλιστα είχε πέσει η ιδέα, στην κοινοπραξία να συμμετέχει και ο Δήμος Φαλαισίας έτσι ώστε να καλύπτεται όλη η γεωγραφική περιφέρεια στην οποία εκτείνεται ο ορεινός όγκος. Εκλέχτηκε διοικητικό συμβούλιο, έγιναν δηλώσεις από νομάρχες και δημάρχους, ανατέθηκαν μελέτες και… τέλος.
Ενα χρόνο αργότερα η πύρινη λαίλαπα κατέστρεψε ακόμη και περιοχές υπό αναδάσωση, οι πληγές που άνοιξαν στο βουνό σε ορισμένες περιπτώσεις οδήγησαν σε "νεκρή φύση" και εννοείται πως ακολούθησαν νέες υποσχέσεις για πυροπροστασία και πρωτοβουλίες. Οι οποίες φυσικά παραμένουν ανεκπλήρωτες αφού και τα χρήματα ακόμη του Ταμείου Μολυβιάτη έγιναν… καπνός.
Ολα αυτά τα χρόνια πέρασαν προγράμματα επί προγραμμάτων σχετικά με τον αγροτουρισμό αλλά οι τοπικοί παράγοντες προτίμησαν να τα κάνουν φύλλο και φτερό μοιράζοντας χρηματοδοτήσεις από εδώ και από εκεί που δεν έδωσαν κανένα αναπτυξιακό αποτέλεσμα σε καμία περιοχή.
Τα δεδομένα είναι σαφή, οι ανάγκες και δυνατότητες γνωστές και ο Ταΰγετος μπορεί να δώσει πολύ περισσότερα από εκείνα που δίνει στη ζωή της περιοχής σήμερα. Εκείνο που λείπει είναι το σχέδιο αλλά και η ειλικρινής πρόθεση όλων των παραγόντων να δώσουν μάχη για να εξασφαλίσουν την υλοποίησή του. Υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορούν να γίνουν φιλικά πάντα με το περιβάλλον, Περιφέρεια και δήμοι της περιοχής έχουν την υποχρέωση να δώσουν τέλος στην υποσχεσιολογία και να προχωρήσουν σε έργα που θα αναδείξουν τον Ταΰγετο ως περιβαλλοντική ασπίδα και σπουδαίο οικονομικό παράγοντα για την ανάπτυξη της περιοχής.
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr