Μια πρώτη... κρυάδα από τη μορφή των πραγμάτων που έρχονται αποτέλεσε η εξαιρετικά λακωνική ανακοίνωση της ΔΕΗ Ανανεώσιμες Α.Ε. που αφορούσε στο «πάγωμα» της επένδυσης του μεγάλου φωτοβολταϊκού πάρκου της Μεγαλόπολης, παραγόμενης ενέργειας 50 MW.

Βεβαίως, την επόμενη ημέρα ακολούθησαν κάποιες, εξαιρετικά προσεκτικές διευκρινίσεις, σύμφωνα με τις οποίες η επενδύτρια εταιρεία -θυγατρική της ΔΕΗ- θα αναζητήσει τρόπο χρηματοδότησης έτσι ώστε το έργο να κατασκευαστεί τελικά. Μένει να δούμε αν θα προκύψει κάτι, γιατί το περιβάλλον -το οικονομικό, βεβαίως- δεν είναι καθόλου εύκολο, ήδη μια πρώτη άρνηση προέκυψε εκ Κίνας...

Φυσικά, υπάρχει πάντα η μονάδα φυσικού αερίου που οσονούπω θα πρέπει να ολοκληρώνεται στις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη -κι ενώ σε μία από τις παλιές θερμοηλεκτρικές μονάδες  έχει ήδη μπει πωλητήριο- όπως και ο «τροφοδότης» αγωγός φυσικού αερίου προς τη νέα μονάδα.

Σκέψεις για επιπλέον ενεργειακές επενδύσεις έχουν εκφραστεί κατά καιρούς επίσης -μία από τις πιο πρόσφατες θέλει την Πελοπόννησο να αποτελεί την ενεργειακή «γέφυρα» από τη Μέση Ανατολή και την Κύπρο στην υπόλοιπη Ευρώπη, τόσο με αγωγό φυσικού αερίου, όσο και με υποθαλάσσιο ηλεκτρικό καλώδιο.

Είναι απολύτως θεμιτό να προσδοκάς έναν τέτοιον ρόλο, ωστόσο ας αναρωτηθούμε λίγο και για τις υποδομές που θα απαιτηθούν, όσο και για το ποιες περιοχές θα κληθούν να υποστούν τις συνέπειες -αφού ένας αγωγός θα χρειαστεί, φυσικά, τερματικό σταθμό, όπως επίσης το υποβρύχιο ηλεκτρικό καλώδιο θα απαιτήσει την κατασκευή εγκαταστάσεων στην παραλία που θα... ξενερίσει.

Τα έργα αυτά θα γίνουν με πιστώσεις ποιων; Των εταιρειών εξόρυξης στα «οικόπεδα» Κύπρου και Ισραήλ; Των χωρών της Ε.Ε.; Με ΣΔΙΤ από την Ελλάδα ή την Περιφέρεια; Θα τα διαχειρίζεται ποιος και με ποιο καθεστώς;

Αν το πρόβλημα διάθεσης ρευστού αναδείχθηκε τόσο καίριο στην περίπτωση του φωτοβολταϊκού στη Μεγαλόπολη -ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, αν και όποτε κατασκευαστεί τελικά- γιατί θα πρέπει να συμβεί διαφορετικά σε έργα πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς, όπως αυτά που ακούγονται;

Και εν πάση περιπτώσει, τη στιγμή που... σηκώνουμε τα μανίκια ως Περιφέρεια για να αποτελέσουμε το ενεργειακό -διαμετακομιστικό, βεβαίως- κέντρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, πώς μπορέσαμε να μη διακρίνουμε ότι η επένδυση που είχαμε σχεδόν μπάσει στο σπίτι μας ήταν έτοιμη να «παγώσει», για άγνωστο χρονικό διάστημα, λόγω των δυσμενών οικονομικών συγκυριών;

Πέρα από το γεγονός, βεβαίως, ότι έπρεπε να μας ενδιαφέρει η τύχη της και για τον επιπλέον λόγο ότι θα βελτίωνε την ποιότητα του περιβάλλοντος σε μια εξαιρετικά επιβαρυμένη περιοχή, όπως το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, περιορίζοντας τις εκπομπές των επικίνδυνων αερίων από τις καμινάδες των λιγνιτικών μονάδων στον σταθμό της ΔΕΗ.

Ισως να ήταν χρησιμότερο αντί να ομφαλοσκοπούμε και να τυρβάζουμε περί παντός επιστητού, να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που έχουμε ή σε αυτά που με λίγο «κυνηγητό» μπορούμε να επιτύχουμε, ώστε να αλλάξουμε επίπεδο και να διεκδικήσουμε -με ουσιαστικό τρόπο- το κάτι παραπάνω ως περιοχή.

Δεν βλάπτουν οι ιδέες, κάθε άλλο, αλλά αντί να μας απορροφούν ολοκληρωτικά -παρασύροντάς μας σε έναν κόσμο... ιδεατό, όπως θα θέλαμε να ήταν- ας ασχοληθούμε, πρώτα με το άμεσα εφικτό κι ας προσπαθήσουμε στη συνέχεια για το αμέσως επόμενο. Με δεδομένη την συγκυρία, αυτό που απαιτείται είναι μικρά βήματα, αλλά σίγουρα.

Langsam, aber sicher, όπως θα έλεγε και ο φίλος μας ο Χανς Γιόακιμ Φούχτελ...